Η Ελληνική ύπαιθρος έχει ανάγκη μιας δημιουργικής επανάστασης
Ἰωάννη Δρούγκα
Ἀντιστράτηγου ε.α.
Πολλὲς δεκαετίες πρίν, ἡ ὕπαιθρος ἔσφιζε ἀπὸ ζωή. Οἱ καταπράσινες πλαγιὲς ἦταν γεμάτες ἀπὸ αἰγοπρόβατα.
Τὸ θρὸϊσμα τῶν φύλλων τῶν δέντρων ἀναμειγνύετο μὲ τὸ γαύγισμα τῶν σκύλων, τὰ βελάσματα τῶν αἰγοπροβάτων καὶ ἡ φλογέρα τοῦ τσοπάνη δημιουργοῦσαν μία, κατὰ φαντασία, μελωδικὴ χορωδία.
Στὰ χωριὰ οἱ κάτοικοι, ζώντας πιὸ φτωχικὰ ἀπὸ τὰ τελευταῖα χρόνια, ποὺ ζοῦσαν μὲ δανεικά, ἦσαν ἀγαπημένοι μεταξύ τους. Παρόντες ὅλοι στὶς χαρὲς καὶ τὶς λύπες τῶν συγχωριανῶν τους.
Στὶς γιορτὲς, στὶς πλατεῖες τῶν χωριῶν παρέες–παρέες ἔπιναν τὸ ἀνόθευτο, οἰκολογικὸ ἀπὸ μόνο του, κρασὶ καὶ σχεδίαζαν τὸ αὔριο, ἐνῶ οἱ νέες καὶ οἱ νέοι ἔσερναν τὸ χορὸ συνοδεία λαϊκῶν ὀργάνων καὶ ὅταν αὐτὰ δὲν ὑπῆρχαν, χόρευαν τραγουδώντας τοπικὰ τραγούδια.
Ἡ κάθε οἰκογένεια παρήγαγε ὅλα ὅσα εἶχε ἀνάγκη (σιτάρι, κηπευτικά, φασόλια, ρεβύθια, φακὴ, σουσάμι, μέλι), προϊόντα γιὰ τὰ ζῶα (καλαμπόκι, κριθάρι κ.λ.π.). Εἶχε 8-10 πρόβατα γιὰ τὸ γάλα, τὸ τυρί, τὸν τραχανὰ καὶ τὸ κρέας καὶ γιὰ συμπλήρωμα σὲ κρέας διατηροῦσε ἕνα χοῖρο καὶ 10-20 κοτόπουλα.
Οἱ πόλεις τῆς ὑπαίθρου μὲ τὰ κτίρια ποὺ θεωροῦνταν ἔργα τέχνης καὶ μοντέλα ἀρχιτεκτονκής, ὅπως