ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ ΛΟΥΚΑ( ΖΑΚΧΑΙΟΥ)

«τύπος γίνου τῶν πιστῶν...» 

Ἡ πατρική γλώσσα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διδάσκει τό ἀγαπημένο πνευματικό του ἀνάστημα, τόν Τιμόθεο, ἐπίσκοπο Ἐφέσσου. Τοῦ ἐφιστᾶ τήν προσοχή σέ δύο ζητήματα: α) ἡ ἐκκλησιαστική διακονία εἶναι βασισμένη στήν προσωπική σχέση ἀγάπης διακόνου-Χριστοῦ καί β)  ὁ καλύτερος τρόπος διδασκαλίας εἶναι διά τοῦ προσωπικοῦ παραδείγματος.

Ὁ ἄνθρωπος προσεγγίζει τόν Θεό μέ δέος καί φόβο. Ἀπό τήν μιά ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ καί ἀπό τήν ἄλλη τό πεπερασμένο τοῦ

ἀνθρώπου. «Ἀρχή σοφίας φόβος Θεοῦ». Τό νά λαμβάνει κανείς πάντοτε ὑπ’ ὄψη του τόν Θεό ἀκόμη καί στήν πιό μικρή ἀναστροφή τοῦ βίου του εἶναι τό πρῶτο βήμα πρός τήν σωστή κατεύθυνση. Κατά τόν Δαβίδ: «προωρώμην τόν Θεόν ἐνώπιόν μου διά παντός», δηλαδή, ὅτι πράττω τό πράττω διαρκῶς ἐνώπιον τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. 

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν τάση νά προσπαθεῖ νά γίνει αὐτάρκης καί νά οἰκοδομήσει ἕνα κόσμο εὐημερίας χωρίς τήν ἀπαραίτητη παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ἤ σέ ἄλλη περίπτωση λαμβάνει ὑπ’ὄψη του τόν Θεό, ἀλλά τόν ἔχει μόνο γιά βοηθό, τόν χρησιμοποιεῖ σάν συμπλήρωμα τῆς καθημερινότητάς του. Ὅταν, ὅμως, βαθαίνει ἡ προσωπική σχέση μέ τόν Θεό ἡ παρουσία Του εἶναι κυρίαρχη. Ὅσο φωτίζεται ὁ ἄνθρωπος τόσο χριστοποιεῖ τήν ζωή του, τόσο ὁ νοῦς, ἡ προδιάθεση, ἡ πράξη, ἡ ἐπιθυμία παίρνουν τόν σωστό προσανατολισμό, στρέφονται πρός τό θεῖο. Αὐτή ἄλλωστε, εἶναι ἡ πραγματικότητα. Ὅμως, στόν κόσμο κυριαρχοῦν εἰκονικές πραγματικότητες τῶν ὁποίων κοινό χαρακτηριστικό εἶναι ἡ αὐτονόμηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν θεία παρουσία. Τότε ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀκόμη καί στόν νοῦ θεωρείται καταναγκασμός πού ἐμποδίζει τήν ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου. Στήν οὐσία ὁ ἄνθρωπος αὐτοθεώνεται, ζεῖ σέ μιά παραίσθηση πού βασίζεται σέ κάτι πού δέν ὑπάρχει, δέν λαβαίνει  ὑπ’ὄψη τήν σχέση κτίσης καί κτίσαντα, δημιουργοῦ καί δημιουργήματος, ὄντος καί μή ὄντος. Ὁ ἀληθινός διαχωρισμός γίνεται ἀνάμεσα στόν Θεό πού εἶναι ὤν  καί στό μή ὄν πού εἶναι ἡ κτίση, ἡ ὁποία λαμβάνει τό εἶναι ἀπό τόν ὄντως ὄντα, τόν αὐθύπαρκτο Θεό. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος ἀναλογισθεῖ ὅτι εἶναι κτίσμα τοῦ Θεοῦ ταπεινώνεται, παύει νά προσπαθεῖ νά γίνει θεός πίσω ἀπό τήν πλάτη τοῦ Θεοῦ, χτίζει τήν ζωή του ἐπάνω στήν πραγματικότητα καί ὄχι τήν παραίσθηση. 

Ἡ συναίσθηση τῆς ἀδυναμίας εἶναι πράξη ταπείνωσης, καί αὐτό βαθαίνει τήν σχέση Θεοῦ-ἀνθρώπου καθώς ὁ ἄνθρωπος διαρκῶς ἐπικαλεῖται τόν Θεό γιά βοήθεια καί βασίζει τήν ὕπαρξή του στό ἀληθινό θεμέλιο, τόν Θεό.  Ἡ μακροχρόνια βιοτή σέ μετάνοια καί ταπείνωση ἀνοίγει τίς πύλες τοῦ οὐρανοῦ καί ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν καθημερινότητά του καί τότε ἡ ζωή του ἔχει πλέον νόημα καθώς ὁ ἄπειρος Θεός συγκατανεύει καί νοηματοδοτεῖ τήν ἀσημαντότητα τοῦ μικρόκοσμού μας. Ἡ ἐπίσκεψη αὐτή τοῦ Θεοῦ εἶναι πηγή χαρᾶς καί ὁ ἄνθρωπος ἀπό φιλότιμο, κατά τόν Ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, πασχίζει μέ ἄδολη καρδιά, στήν ἀσημαντότητά του, κάτι νά ἀνταποδώσει στήν ἄπειρη εὐσπλαχνία. Γι αὐτό ὁ Ἀπόστολος ἀναφέρει ὅτι γιά τόν παραπάνω λόγο «καί κοπιῶμεν καί ὀνειδιζόμεθα» διότι «ἠλπίκαμεν ἐπί Θεῶ ζῶντι». Ὁ Θεός πλέον εἶναι «ζῶν», δηλαδή μία ζωντανή πραγματικότητα, ἔχει ἀρχίσει ὁ Θεός νά εἶναι καθημερινή ἐμπειρία, ἡ σχέση εἶναι ἀμφίδρομη, μιλᾶς στόν Θεό καί σοῦ ἀπαντᾶ μέ χίλιους τρόπους, αἰσθάνεσαι ὅτι συμμετέχεις σέ μιά παγκόσμια διεργασία καί ἡ καθημερινή σου μικρή προσπάθεια νά ζεῖς κατά Χριστόν ὀφελεῖ τό σύμπαν, τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία αὐτοῦ τοῦ κόσμου. 

Ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό μπορεῖ νά βαθύνει κι ἄλλο. Ὁ ἄνθρωπος μπορεί νά κάνει βήματα πρός τήν θέωση ἀπό αὐτή τή ζωή. Ἡ καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν κατά Χριστόν, ἡ ἁγιαστική χάρη τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ προσωπική ἄσκηση συντελοῦν ὥστε οἱ ἀληθινά κεκαθαρμένες ψυχές νά εἰσέρχονται στόν φωτισμό καί τή θέωση. Αὐτοί εἶναι οἱ Ἅγιοι κάθε γενιᾶς. Ὅμως, κάθε χριστιανός ἔχει πρόσκληση ἀπό τόν Θεό νά κάνει βήματα πρός τήν ἁγιότητα: «ἅγιοι ἐστέ ὅτι ἅγιος εἰμί». 

Ὁ ἄνθρωπος πού εἶναι γεμᾶτος μέ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ φωτίζει καί τούς γύρω του. Ἡ ἀκτινοβολία τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διανοίγει τούς ὀφθαλμούς καί ἄλλων ἀνθρώπων. Ὅπως ὁ Χριστός στήν διάρκεια τῆς ἐπίγειας διακονίας του  ἦταν φῶς στούς «καθημένους ἐν σκότει καί σκιᾶ θανάτου» ἔτσι καί ὁ φωτισμένος χριστιανός χωρίς νά προσπθεῖ νά παίξει κάποιο ρόλο εἶναι φῶς στούς γύρω του. Ὁ Ἀπόστολος συμβουλεύει: «τύπος γίνου τῶν πιστῶν». Αὐτό δέν εἶναι μία νοητική διεργασία ὅπου κάποιος προσπαθεῖ νά ἐπιβάλει ἰδεοληψίες μέ πειθώ ἤ μέ τήν βία, ἀλλά εἶναι μία διεργασία ὅπου ἡ προσέλκυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μεταβάλει τόν ἄνθρωπο σέ Πνευματοφόρο καί αὐτό μόνο φέρνει τήν «καλή» ἀλλοίωση στίς καρδιές τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

 Ἄς ὑπάρξουν τέτοιοι Πνευματοφόροι ἄνθρωποι καί στήν γενιά μας. 

Αρχ. Δωροθέου