ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

«ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…»

Ὁ Χριστός μετά τήν τριετῆ διδασκαλία του στήν Γαλιλαία ἐστράφη πρός τά Ἰεροσόλυμα πορευόμενος πρός τό ἑκούσιον πάθος. Ἐγνώριζε ὅτι ἐπρόκειτο νά συλληφθεῖ, νά βασανισθεῖ καί νά ἐκτελεσθεῖ ὡς κακοῦργος, ὅπως εἶχε προειδοποιήσει τούς μαθητές γιά νά μή ἐκπειρασθοῦν. Δέν τόν ἐμπόδιζε, ὅμως, ὁ σταυρικός θάνατος παρά τήν ἀγωνία στή Γεσθημανή, ἀφοῦ ἡ ἀγάπη του γιά τό ἀνθρώπινο γένος εἶναι ἀπέραντη.

Τό πλῆθος τῶν Ἰεροσολύμων ὑποδέχθηκε τόν Κύριο. «Ἐσείσθη τά Ἰεροσόλυμα» κατά τόν εὐαγγελιστῆ γιά τόν «βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ». Σέ λίγες μέρες τό ἴδιο πλῆθος πού ἔψαλλε ὡσαννά θά ἀνακράξει ἆρον, ἆρον σταύρωσον αὐτόν. Γιατί ἄραγε οἱ ἄνθρωποι μεταστρέφονται τόσο εὔκολα καί ραγδαῖα; Τί  θά πρέπει νά κάνουμε προκειμένου νά μήν αἱρόμεθα τῆδε κακείσαι ἀπό τήν πνοή τοῦ ἀνέμου; Μήπως καί ἐμεῖς προδίνουμε τόν Κύριο μέ τήν ἴδια εὐκολία;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Κύριος παρεστάθη στόν Πιλᾶτο, ἀντιμετώπισε τόν μῆνι τοῦ ὄχλου, ἐνεπαίχθη ἀπό τούς στρατιῶτες, μόνος. Οἱ μαθητές πού τόν εἶδαν νά ἐγείρη νεκρούς καί νά ὁματώνει τυφλούς ἐκρύβοντο. Ὁ Πέτρος ὠρκιζόταν ὅτι δέν τόν γνωρίζει μπροστά σέ μία παιδοῦλα. Μόνο ἡ Παναγία ἐγνώριζε τί ἐγένετο. Ἴσως τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ νά ἦταν νά μαρτυρήσει ἐντελῶς μόνος, ἐνώπιον μόνο τοῦ Πατρός, στόν ὁποῖο ἀπό ὑπερβολική ἀγάπη πρόσφερε αὐτή τήν διακονία, δηλαδή τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ Ἁγία Τριάδα ἐνεργεῖ στήν λεγόμενη οἰκονομία, τόν κτιστό δηλαδή κόσμο διά τοῦ Υἱοῦ. Η θέληση καί ἡ ἐνέργεια τῶν τριῶν προσώπων στήν ἀΐδια κατάσταση εἶναι κοινή, ὅμως στήν οἰκονομία ἐνεργεῖ διά τοῦ Υἱοῦ. Ἰδού, λοιπόν ἡ λαμπρή εἴσοδος στά Ἰεροσόλυμα, 

Ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι, ἀπό τήν μιά πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ἄλλη κατακρίνουμε, προσευχόμεθα καί βλασφημοῦμε, θρησκεύουμε καί σκοτώνουμε τά παιδιά μας μέ τίς ἐκτρώσεις. Τόσο εὔκολα πέφτουμε! Ὁ Κύριος παρότι γνωρίζει τήν εὐκολία τῶν πτώσεών μας δέ ἐδίστασε νά προσλάβει τήν φύση μας στήν ὑπόστασή του καί νά τήν θεώσει. Ἡ εὐεργεσία του, πού ξεκινᾶ ἀπό τήν δωρεά τοῦ κατ’εἰκόνα καί τοῦ καθ’ὁμοίωση, περνᾶ ἀπό τήν ἔνσαρκη οἰκονομία, μέ κορύφωση τήν σταυρική θυσία καί, μέ τήν Ἀνασταση, τήν Ἀνάληψη καί τήν Πεντηκοστή, συγκαθίζει τόν ἀνθρωπο στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, ὡς Θεόν κατά χάριν. ¨Ο ἄνθρωπος συγκάθεδρος του Θεοῦ! Ἀλήθεια, πόσο μεγάλη εὐεργεσία. Ποιός μέγας προορισμός γιά τό ἀνθρώπινο γένος. Θά εἶναι τραγωδία νά ἔχουμε πλασθεῖ γιά ἕνα τόσο μεγάλο προορισμό καί να μήν δεχθοῦμε τήν κλήση μας.

Αὐτός, ἄλλωστε, εἶναι ὁ ρόλος τῆς παθοκτόνου νηστείας καί τῆς ἄσκησης στην ζωή μας. Μέ τήν ἄσκηση δυναμώνει ὁ ἔλεγχος τῆς ψυχῆς ἐπάνω στό σῶμα καί ἀποκτᾶται ἡ ἐγκράτεια ὄχι μόνο ἀπέναντι στίς ἡδονές ἀλλά καί σέ κάθε ροπή πρός τήν ἁμαρτία. Ἡ θέλησή μας νά ζήσουμε κατά Χριστόν ἰσχυροποιεῖται καί δέν αἱρόμεθα ἀπό τίς πνοές τοῦ ἀέρα. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά κάνει ἕνα μικρό βῆμα, νά ἐπιδείξει τήν προαίρεσή του νά τηρεῖ τῖς ἐντολές καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τόν ἐπισκέπτεται. Ἡ μικρή ἀτελής προσπάθειά μας, ἐφόσον εἶναι ἡ ψυχή μας ἄδολη καἰ ἄκακη καί τό κίνητρό μας ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό, γίνεται ἀφορμή γιά τήν ἐπίσκεψη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἡ χάρις, εἶναι ἐκείνη πού ἀναπληρεῖ τά ἐλείποντα καί τελειεῖ τά ἀτελῆ. Ἀκόμα καί οἱ Ἅγιοι ἔχουν «ἀτέλεστον τήν τελειότητα» κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ἀφού μόνο ὁ Θεός εἶναι τέλειος. Ὁ μικρός προσωπικός ἀγώνας μας γίνεται, λοιπόν, ἀφορμή γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός πάντοτε ἤθελε νά ἐνανθρωπίσει καί νά μᾶς προσφέρει τήν θέωση. Κατά τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ ἦταν «προεπινοούμενο». Ἐπρόκειτο νά κάνει τό δεύτερο μέρος τῆς δημιουργίας, ὅταν ἦταν ἡ ὥρα. Ἡ παρακοή τῶν Πρωτοπλάστων δέν ἀνάγκασε τόν Θεό νά ἐνανθρωπίσει, ἐφόσον ὁ Θεός δέν ὑπόκειται σέ καμμιά ἀναγκαιότητα. Ὁ Θεός εἶναι ἀληθινά ἐλεύθερος. Η δική μας ἐλευθερία, παρά τήν δωρεά τοῦ αὐτεξουσίου, γνωρίζει τούς περιορισμούς τῆς φύσης μας. Ὁ Θεός γνωρίζει τήν ἀδυναμία μας καί τό πόσο εὔκολες εἶναι οἱ πτώσεις μας ἀλλά αὐτό δέν τόν ἐμποδἰζει νά μᾶς ἀγαπᾶ μέ «μανικό ἔρωτα». Μᾶς ἔπλασε πιό ἀδύναμους ἀπό τούς δαίμονες, ὅμως τό ἀδύναμο πλάσμα μπορεῖ, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, νά διαβεῖ καί νά ἑνωθεῖ μέ τόν Πατέρα. Ἀρκεῖ νά τό θέλει πραγματικά καί νά τό ζητήσει ἀπό τόν Θεό. Ἡ  νηστεία καί ἡ ἄσκησή μας εἶναι ἀνάλογη μέ τήν προαίρεσή μας. Ὁ ἄνθρωπος κρατᾶ στό χέρι του τήν μοίρα του, νά θεωθεῖ ἤ νά χαθεῖ. Ὁ προορισμός ὅσων οἱ ὀφθαλμοί τῆς ψυχῆς ἔχουν ἀνοιχθεῖ μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶναι νά προσεύχονται γιά ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος. Ὅσοι κατανοῦμε, ἔστω καί λίγο, τό μέγεθος τῆς εὐεργεσίας, ἄς δεόμεθα στόν Κύριο νά παρατείνει τό ἔλεός του. 

Σήμερα, ὑποδεχόμαστε τόν νικητή τοῦ θανάτου. Μετά ἀπό μιά πνευματική προσπάθεια σαράντα ἡμερῶν μέ νηστεία καί ἄσκηση ἄς παρακαλέσουμε τό Θεό νά μᾶς ἐπιτρέψει νά ζήσουμε τὀ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπό τά γεγονότα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, νά ἀκολουθήσουμε τόν Κύριο στόν Γολγοθᾶ ἀλλά καί στήν ἔνδοξη Ἀνάσταση.  

Αρχ. Δωροθέου