Ο 16χρονος Δημήτρης επανέρχεται στη ζωή με την χάρη των Αγίων Πορφυρίου και Παϊσίου. Αποκλειστικές και συγκλονιστικές μαρτυρίες του πατέρα και του ιερέα Ιωάννη Μαρέλη.
Συγκλονιστικές είναι οι στιγμές που βιώνουν καθημερινά οι γονείς του 16χρονου Δημήτρη, ο οποίος κατέπεσε προ μηνός από την οροφή του Κολυμβητηρίου Ξάνθης και έκτοτε νοσηλεύεται στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Καβάλας.
Ένα παλληκάρι που παλεύει ώρα με την ώρα για να… πάρει πίσω τη ζωή του και να επιστρέψει στην καθημερινότητά του, ζει το ένα θαύμα μετά το άλλο.
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και από την δεύτερη μέρα εισαγωγής του Δημήτρη στην ΜΕΘ Καβάλας, όταν ο π. Ιωάννης, δέχθηκε ένα τηλέφωνο από φιλικό ζευγάρι των γονέων του 16χρονου Δημήτρη, οι οποίοι τον παρακαλούσαν να μεταβεί στην Καβάλα με το «σκουφάκι» του Αγίου Παϊσίου (με τη χάρι του οποίου μια εβδομάδα πριν την ημέρα εκείνη, ένας 22χρονος στην ίδια ΜΕΘ, επανήλθε, ενώ οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά…), το οποίο και κληρονόμησε «πνευματικό παιδί» του Αγίου ο κ. Ανέστης Μαυροκέφαλος από την Αλεξανδρούπολη, ο οποίος και έχει φιλικές σχέσεις με τον πατέρα Ιωάννη.
Αμέσως ο ιερέας, συμφώνησε να μεταβεί στην Καβάλα, εξηγώντας ωστόσο ότι εκείνη στην στιγμή, λόγω της μεγάλης απόστασης (Ξάνθη- Αλεξανδρούπολη- Καβάλα) ήταν αδύνατον να φέρει άμφια του Αγίου Παϊσίου. Τότε, σκέφθηκε πως η καλύτερη δυνατή λύση, ήταν να παρακαλέσει την Ηγουμένη Άννα (μοναχή της Ιεράς Μονής Αγίου Προφυρίου, που βρίσκεται στον Γέρακα Ξάνθης) να του παραχωρήσει το Ιερό Πετραχήλι του Αγίου Προφυρίου, το οποίο βρίσκεται στην Ι. Μονή.
«ΗΧΗΣΑΝ» ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ
Έτσι και έκανε. Με το Ιερό Πετραχήλι του Αγίου Πορφυρίου λοιπόν, μετέβη στην Καβάλα και προσευχήθηκε για την υγεία του Δημήτρη. Κατά την διάρκεια των ευχών μάλιστα, σάστισε και το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, αφού μέσα στην απόλυτη ησυχία, ήχησαν (όπως ηχούν κάθε φορά, για κάθε ζωτικό όργανο που λειτουργεί) τα μηχανήματα με τα οποία ήταν διασωληνομένος ο 16χρονος.
Και έπειτα από όλα αυτά…ακολούθησαν και άλλα μικρά και μεγάλα θαύματα με τα δυο σημαντικότερα να είναι το παραπάνω αλλά και αυτό με τον Άγιο Παισιο, η χάρη και η δύναμη του οποίο έφτασε στον μικρό, περίπου μια εβδομάδα μετά.
«15 ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΪΣΙΟ ΣΕ ΕΝΑΝ 22ΧΡΟΝΟ»
«Το ζευγάρι αυτό δεν το γνώριζα. Όταν έγινε το ατύχημα στις 22 Απριλίου το βράδυ, ξημερώματα Κυριακής 23 Απριλίου (Κυριακή του Θωμά και Κυριακή του Αγίου Γεωργίου). Την επομένη του ατυχήματος, το βράδυ μου τηλεφώνησε μια κυρία από την Ενορία μου η οποία είναι συνεργάτης μου στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο. Η κ. Μάρθα Γκλαβίνη. Ο υιός της Ανδρέας και η σύζυγός του Σοφία, έχουν φιλικές σχέσεις με τους γονείς του παιδιού. Του Βασίλη και της Κυριακής. Όταν λοιπόν συνέβη το γεγονός μεταφέρθηκαν και αυτοί μαζί με τους γονείς στην Καβάλα. Έγινε το βράδυ η χειρουργική επέμβαση και ο μικρός μπήκε στην Εντατική. Εκεί όμως κάποιοι νοσηλευτές, που έβλεπαν τους γονείς να υποφέρουν, καθώς σύμφωνα με τους γιατρούς δεν υπήρχαν ελπίδες και τα 24ωρα ήταν πολύ κρίσιμα, είπαν ότι οι ίδιοι έγιναν μάρτυρες ενός θαύματος 15 μέρες πριν το ατύχημα του Δημήτρη, με έναν 22χρονο στην ΜΕΘ κλινικά νεκρό, οι γονείς του οποίου ζήτησαν να φέρουν το σκουφάκι του Αγίου Παΐσίου, να τον σταυρώσουν γιατί δεν υπήρχαν άλλες ελπίδες».
«Ο ΚΛΙΝΙΚΑ ΝΕΚΡΟΣ, ΞΥΠΝΗΣΕ…»
Και ο Ανέστης Μαυροκέφαλος, τον οποίο γνωρίζω προσωπικά εδώ και 12 χρόνια, ήταν πνευματικοπαίδι του Αγίου Παϊσίου και έχει κάποια κειμήλια του Αγίου. Ζήτησαν λοιπόν οι γονείς του 22χρονου να φέρει το σκουφάκι Του και το γιλεκάκι Του και να σταυρώσουν το παληκάρι καθώς άλλη ελπίδα δεν υπήρχε παρά μόνο ο Θεός. Όντως λοιπόν πήγε ο Ανέστης και το παιδί ξύπνησε. Ο κλινικά νεκρός ξύπνησε. Όλα ξεκίνησαν από εκεί. Το παιδί συνήλθε, σηκώθηκε και είναι μια χαρά στην υγεία του. Αυτό όμως το έζησε το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό μέσα στην ΜΕΘ Καβάλας» συνεχίζει ο ίδιος, ενώ για τον μικρό Δημήτρη υπογραμμίζει πως «όταν είδαν αυτό το γεγονός πριν 15 μέρες και το γεγονός του 16χρονου που ήταν πολύ βαριά, απευθύνθηκαν στους γονείς του και τους είπαν το θαύμα του Αγίου Παϊσίου και να βρουν τρόπο να σταυρώσουν το παιδί, αφού επιστημονικά ελπίδες δεν υπήρχαν. Το άκουσε λοιπόν αυτό το φιλικό ζευγάρι και μέσω της μητέρας τους που είναι πολύ κοντά σε μένα, με ειδοποίησαν, επειδή ασχολούμαι με τον Άγιο Παϊσιο και τον Άγιο Πορφύριο, για να φέρω κάτι του Αγίου. Όμως εκείνη στην στιγμή δεν είχα τίποτα και ήταν πολύ αργά. Έτσι σκέφτηκα τον Άγιο Πορφύριο, γιατί περίπου ένα μήνα πριν είχαμε επισκεφθεί με το κατηχητικό την Ιερά Μονή του Αγίου Πορφυρίου (στο πλαίσιο της επίσκεψης στις Ιερές Μονές της Ξάνθης). Εκεί μας ξενάγησε η αδελφή Άννα και μας είπε ότι το Πετραχήλι που ήταν κρεμασμένο σε μια βιτρίνα μέσα στον Ναό, είναι του Αγίου Προσφυρίου. Προσκυνήσαμε και την Χάρι του. (Όταν γνώρισε η αδελφή Άννα τον Άγιο, ο ίδιος έδωσε ευλογία στο Πετραχήλι και η αδελφή Άννα το τοποθέτησε εκεί για να το προσκυνά ο κόσμος). Όταν λοιπόν μου ζήτησαν κάτι, αυτομάτως το μυαλό μου πήγε εκεί. Τηλεφώνησα λοιπόν στην αδελφή Άννα και της το ζήτησα, εκείνη δέχθηκε και ανέβηκα εκεί, το πήρα και έφυγα για την Καβάλα. Πήρα επίσης και έναν Σταυρό και το βιβλίο με τις ευχές περί υγείας. Μπήκαμε μέσα με τους γονείς και έβαλα το Πετραχήλι και αισθάνθηκα ένα κάψιμο, στην πλάτη μου. Έπειτα έβαλα την άκρη του, στο κεφαλάκι του παιδιού (λόγω της πολύ άσχημης κατάστασής του, ρώτησα αν μου επιτρέπεται). Μόλις έβαλα το Πετραχήλι στο κεφαλάκι του λοιπόν και είπα το «Χριστός Ανέστη» καθώς ήταν περίοδος του Πάσχα, άρχισαν τα μηχανήματα να κάνουν τον γνωστό ήχο, ενώ υπήρχε πλήρης ησυχία, σαν να χτυπά δηλαδή «συναγερμός» ότι κάτι γίνεται, κάτι συμβαίνει. Αλλά εγώ δεν κατάλαβα και πάρα πολλά. Έτρεξαν κάποιοι γιατροί στα μηχανήματα για να τα συντονίσουν και αυτό έδειχνε ότι το παιδί επανήλθε και αφού τελείωσα τις ευχές και το διάβασα, με έβαλαν οι γιατροί να ευλογήσω και του υπόλοιπους νοσηλευόμενους της ΜΕΘ. Έτσι και έκανα και έβαλα και την μητέρα του να μετρήσει κομποσκοίνια».
Αφού λοιπόν διάβασε τόσο τον Δημήτρη, όσο και τους άλλους νοσηλευόμενους στην ΜΕΘ ο πατέρας Ιωάννης επέστρεψε στην Ξάνθη και τότε δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα του Δημήτρη ο οποίος του είπε «πατέρα Ιωάννη, οι γιατροί μου είπαν ότι έγινε θαύμα. Το παιδί όχι μόνο δεν θα πεθάνει, αλλά ούτε θα είναι κλινικά νεκρό».
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ
«Δεν ξέρω από ιατρικής απόψεως πως το κατάλαβαν οι άνθρωποι αυτό. Όταν βγήκα έξω, μια νοσηλεύτρια μου είπε για το θαύμα με τον 22χρονο και ζήτησε και τον Άγιο Παϊσιο. Τότε υποσχέθηκα στους γονείς ότι θα το φέρω. Τότε πήρα τον Ανέστη Μαυροκέφαλο από την Αλεξανδρούπολη και ζήτησα τα κειμήλια του Αγίου, για να πάω και να προσευχηθώ για γρηγορότερη ανάρρωση του παιδιού, εφόσον είχε ήδη ξεφύγει από τον κίνδυνο. Κάλεσα τον Ανέστη με τον οποίο πήγαμε μαζί στην Καβάλα μάλιστα. Ήταν ημέρα Κυριακή, 30 Απριλίου το μεσημέρι. Μάλιστα οι γονείς λόγω της εξάντλησης δεν ήταν εκεί, οπότε μπήκαμε μόνοι μας στην εντατική. Εκεί έβαλα στον Δημήτρη το σκουφάκι, το γιλέκο, τον ξυλόγλυπτο Σταυρό που είχε φτιάξει μόνος του ο Άγιος Παΐσιος και μια πετσέτα προσώπου του Αγίου και την ζώνη που φορούσε στη μέση, ένα κομποσκοίνι που είχε πλέξει ο ίδιος και κάποια Ιερά Λείψανά του, τα οποία κληρονόμησε ο Ανέστης. Τα άπλωσα λοιπόν σε όλο του το σώμα και διάβασα ευχές. Το ίδιο έκανα και στους άλλους ασθενείς. Φύγαμε και ενημέρωσα τον πατέρα και του είπα «να περιμένεις το θαύμα. Θα το κάνει ο Θεός, είμαι πολύ σίγουρος». Είπα επίσης να πάνε και να ανάψουν ένα κερί στην Χάρη του Αγίου, στο εκκλησάκι στον Μαΐστρο. Έτσι και έκαναν την επόμενη ημέρα μετά το τάμα και γυρνώντας με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας και έκλαιγε. Φοβήθηκα μήπως έχει γίνει κάτι κακό στον Δημήτρη, αλλά μου είπε πως «έγινε θαύμα μου είπαν οι γιατροί. Το παιδί κουνάει χέρια και πόδια». Πήγε ο Γιατρός, του τσίμπησε το δεξί αφτί και τότε ο Δημήτρης σήκωσε το χέρι του και αντέδρασε. Κουνούσε τα μέλη του σώματός του. Το παιδί είχε ήδη δώσει σημάδια ζωής από τον Άγιο Πορφύριο και ήρθε και ο Άγιος Παΐσιος να συντελέσει. Άρχισε να κουνάει χέρια και πόδια. Το είδα με τα μάτια μου τις επόμενες ημέρες. Μου έσφιξε το χέρι, άνοιξε τα μάτια του, με είδε, του μίλησα, τον σταύρωσα, κούνησε μέχρι και το σπασμένο πόδι του, πριν ακόμη χειρουργηθεί μάλιστα εκεί. Το παιδί είναι πολύ καλά τώρα, έχουν κλείσει οι πληγές στο κεφάλι και πηγαίνει από το καλό, στο καλύτερο».
«Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΞΥΠΝΗΣΕ ΠΛΗΡΩΣ…»
Και ενώ ήδη, μετά από την ανάγνωση όλων των παραπάνω, όλους μας διαπερνά ένα ρίγος συγκίνησης από τα απανωτά θαύματα που συμβαίνουν με τον μικρό Δημήτρη, το μεγαλύτερο ρίγος, έρχεται από τον ίδιο τον πατέρα του ο οποίος μιλά αποκλειστικά στην «Θ» για τα θαύματα που διαδέχονται το ένα το άλλο και επιβεβαιώνει τα όσα πραγματικά συνέβησαν με την Χάρη και την Ευλογία των Αγίων Πορφυρίου και Παϊσίου.
Μάλιστα ο κ. Βασίλης αναφέρει και ότι είναι πολύ περισσότερα τα θαύματα.
Συγκεκριμένα σημειώνει ότι «ο Δημήτρης ξύπνησε πλήρως και είπαν ότι εγκεφαλικά δεν έχει κανένα πρόβλημα. Αντιλαμβάνεται τα πάντα, καταλαβαίνει τα πάντα και απλά αυτήν την στιγμή δεν μιλά γιατί έχει τραχειοτομή. Κάνει τα πάντα όμως. Σιτίζεται εδώ και μια εβδομάδα από το στόμα, αλλά οι γιατροί πρέπει να βεβαιωθούν ότι μπορεί να καταπίνει και πιο σκληρά πράγματα, για αυτό δεν έχει βγει ακόμη η τραχειοτομή. Μέσα στην εβδομάδα θα φύγουμε για το Κέντρο Αποκατάστασης στην Λάρισα, όπως μας ενημέρωσαν οι γιατροί. Δεν ξέρουμε βέβαια πόσο καιρό θα καθίσουμε εκεί, αλλά όλα πάνε κατ’ ευχήν. Ήμασταν στο μηδέν. Οι ενημερώσεις που είχα και από την Ξάνθη και από την Καβάλα, δεν έδιναν ελπίδες. Μου έλεγαν ότι από στιγμή σε στιγμή μπορεί να πεθάνει. Το παιδί πήγε και ήρθε».
«ΑΠΟ ΘΑΥΜΑ ΣΕ ΘΑΥΜΑ…»
«Πήγαινα από θαύμα σε θαύμα» τονίζει χαρακτηριστικά ο πατέρας του Δημήτρη κ. Βασίλης, στην ερώτηση για το πώς βίωσε όλα όσα συνέβησαν, σημειώνοντας ότι «ο π. Ιωάννης μου είπε να πάμε να προσκυνήσουμε τον Άγιο. Ο Άγιος σας καλεί. Πραγματικά πήρα ημέρα Τετάρτη την οικογένειά μου, πήγαμε στην Αλεξανδρούπολη, προσκυνήσαμε και την Πέμπτη ο Δημήτρης ξύπνησε. Όπως και όταν ήρθε την πρώτη φορά με το Πετραχήλι ο π. Ιωάννης, έκλαιγε με λυγμούς όταν τον διάβαζε και έλεγε με έκαψε το Πετραχήλι. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος από τον οποίο άκουσα θετικά λόγια. Μου είπε «να είσαι σίγουρος ότι ο Άγιος θα το κάνει το θαύμα του. Το έχω νιώσει». Και την επόμενη ημέρα, από το «0» που ήμασταν μας είπαν ότι το παιδί είναι σταθερό. Μόνο θαύματα έχουμε βιώσει. Και οι ίδιοι οι γιατροί, μου είπαν ότι εδώ έχουμε ένα θαύμα, για το χτύπημα που έχει ο μικρός. Αυτό μου το είπαν οι ίδιοι οι γιατροί».
Εμείς δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε να συνεχίσουν αυτά τα μικρά και μεγάλα θαύματα και να γυρίσει σύντομα ο μικρός Δημήτρης πίσω στην οικογένειά του, στην καθημερινότητά του και όλα όσα πέρασε να αποτελέσουν σύντομα παρελθόν. Ο Δημήτρης έχει και θα συνεχίσει να έχει άλλωστε κοντά του όλους τους Αγίους της εκκλησίας μας και τις προσευχές όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου