«Πόσο δημοκρατικὴ εἶναι ἡ πολιτικὴ ἡγεσία, ποὺ διώκει τὴν ὀρθόδοξη πίστη τοῦ λαοῦ ποὺ κυβερνᾶ;»

Τοῦ Ἡρακλέους Ρεράκη, 

Καθηγητοῦ Παιδαγωγικῆς -Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς 

τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ

ἐφημ. «Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια» 13.09.2017           

Μετὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τῆς χώρας συνεχίζει τὴν ἐπιχείρηση ἀποορθοδοξοποίησης τῆς Ἑλλάδας καὶ τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν σταδιακὴ κατάργηση τῆς προσευχῆς, τοῦ ἐκκλησιασμοῦ, τοῦ Σταυροῦ, τῶν Εἰκόνων. Μέσα στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, λίγες μέρες μετὰ τὸν Δεκαπενταύγουστο, πετιέται ἡ Εἰκόνα τῆς μητέρας τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων στὰ σκουπίδια, ἐνῶ ὁ Πρωθυπουργὸς τῆς χώρας ὑποδέχεται τὸν Πρόεδρο τῆς Γαλλίας μὲ τὴν ἑλληνικὴ Σημαία κακοποιημένη, καθὼς ἀφαιρέθηκε ἐσκεμμένα ὁ Σταυρὸς ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ ἱστοῦ της καὶ ἀντικαταστάθηκε μὲ μία λόγχη.. 

Ἡ σημερινὴ πολιτικὴ ἡγεσία, πάσχουσα ἀπὸ ὀξείας μορφῆς ἰδεοληψία, φαίνεται νὰ ἀκολουθεῖ πιστά, σταθερὰ καὶ ἀπροκάλυπτα πλέον τὴ σκληρὴ τακτικὴ τῆς ἀσέβειας, ἔναντι τῆς ὀρθόδοξης πίστης, τῶν ἱερῶν, τῶν ὁσίων καὶ τῶν συμβόλων τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ὅμως, αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη, πάνω στὴν ὁποία στηρίζεται πνευματικὰ ἡ μεγάλη πλειονότητα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ μὲ τὴ βοήθεια τῆς ὁποίας ἔζησε καὶ ἐπέζησε σὲ πολὺ δύσκολα χρόνια της ἱστορίας του ὁ Ἑλληνισμός, πολεμώντας μὲ τὴν Παναγία, τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν πίστη γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς χώρας.           

Ὡστόσο, δὲν ἀκούστηκε, ποτέ, νὰ ἀσεβεῖ αὐτὴ ἡ πολιτικὴ ἡγεσία σὲ βάρος ἄλλων θρησκευτικῶν κοινοτήτων τῆς χώρας, δείχνοντας καθαρὰ ὅτι ἐφαρμόζει μία ἀντιδημοκρατικὴ καὶ ἀντισυνταγματικὴ πολιτικὴ ἀνισοτήτων καὶ διακρίσεων σὲ βάρος ὅμως τῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.          

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, δείχνει καθαρὰ τὶς ὑλιστικές της προτιμήσεις, ὅταν διαχωρίζει τοὺς ὀρθοδόξους σὲ σῶμα καὶ ψυχὴ καὶ ἐπιλέγει νὰ ἀσχολεῖται μόνον μὲ τὸ σῶμα καὶ τὴν ὕλη τους, ἐνῶ πληγώνει καὶ μαραζώνει, συνεχῶς, μὲ τὶς ἀποφάσεις καὶ τὶς πράξεις της, τὴν ψυχή τους.

Περιφρονεῖ, ἐχθρεύεται καὶ πολεμᾶ λυσσαλέα καὶ ἀντιδημοκρατικὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη, τὸ μόνο στοιχεῖο ἐλπίδας ποὺ ἀπέμεινε στὸν ἑλληνικὸ λαό. Τὸ ἐρώτημα, βέβαια, τὸ ὁποῖο, καθὼς φαίνεται, δὲν τὴν ἀπασχολεῖ εἶναι: Μὲ αὐτὴν τὴν ἀντορθόδοξη στάση κερδίζει ἢ χάνει ἡ Ἑλλάδα, ἡ κοινωνία της, ὁ πολιτισμός της, ἡ ἴδια ἡ πολιτικὴ αὐτῆς τῆς ἡγεσίας;           

Διότι, ἂν εἶχε ἐρευνήσει τὸ θέμα, θὰ ἔβλεπε ὅτι σὲ πολλὲς χῶρες καὶ κοινωνίες παρατηρεῖται τὰ τελευταῖα χρόνια, μέσα ἀπὸ ἐπιστημονικὲς ἔρευνες, ὅτι ἡ πολιτικὴ τῆς ἀποϊεροποίησης, τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τῆς ἐκκοσμίκευσης, ὅσο καὶ ἂν κάποιες κυβερνήσεις εὐνόησαν τὴν ἐπικράτησή τους στὴ συνείδηση τῶν πολιτῶν, δὲν μπόρεσαν νὰ καθιερωθοῦν οὔτε νὰ ἐξαλείψουν τὴν πίστη ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Τὸ ἀντίθετο, μάλιστα, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ οἱ πιστοί, ποὺ πρόσκαιρα ἀποστατοῦν καὶ ἐπιχειροῦν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πνευματική τους φύση καὶ ταυτότητα, δὲν τὸ κατορθώνουν, λόγῳ τῆς ὀντολογικῆς τους σύστασης, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπιστρέφουν στὴν πίστη, ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὰ ψυχικὰ προβλήματα, τὰ κενὰ καὶ τὰ πνευματικὰ ἀδιέξοδα ποὺ βίωναν μακράν τοῦ Θεοῦ καὶ Δημιουργοῦ τους..           

Ταυτόχρονα, ὁ ἄνθρωπος, ἐπειδὴ συνειδητοποιεῖ ὅτι οἱ ἀνθρώπινες καὶ κοινωνικὲς σχέσεις, ὅταν βασίζονται στὸ ὑλιστικὸ καὶ ἀτομικιστικὸ πρότυπο τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καὶ στεροῦνται ἀπὸ ἕνα ἠθικό, πνευματικὸ καὶ πολιτισμικὸ ὑπόβαθρο, δὲν προσφέρουν ἀληθινὴ χαρὰ καὶ ψυχικὴ πλήρωση στὸν σύγχρονο ἄνθρωπο.

Ὡς κοινωνικὸ καὶ πολιτισμικὸ ὄν, μάλιστα, ποὺ εἶναι, αἰσθάνεται διωκόμενος καὶ ἀνελεύθερος, ὅταν διαπιστώνει ὅτι τοῦ ὑποτιμοῦν ἢ τοῦ καταργοῦν τὰ «μεγάλα» καὶ «σπουδαῖα» τῆς ζωῆς, ὅπως ἔλεγε ὁ Δ. Σολωμός..          

Ἰδιαίτερα τὸν τελευταῖο καιρό, οἱ Ἕλληνες πολίτες αἰσθάνονται, πέρα ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ἀσφυξία καὶ καταπίεση, μία πνευματικὴ ἀπειλὴ ἀπὸ πράξεις τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας, ποὺ στοχεύουν καὶ μεθοδεύουν, ἀφ᾽ ἑνός, τὴν ἐρήμωση καὶ ἀποξήλωση τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν ἀξιῶν ποὺ συνθέτουν τὴν πολιτισμική τους αὐτοσυνειδησία καὶ ταυτότητα καί, ἀφ᾽ ἑτέρου, τὴν, μέσῳ τῆς παιδείας καὶ τῶν ἀντιπολιτισμικῶν δράσεων, καθοδήγηση τῶν παιδιῶν τους πρὸς ἕνα πνευματικὸ καὶ πολιτισμικὸ συγκρητισμὸ καὶ ἀποχρωματισμό, σὲ μία νέα ἐποχὴ παγκοσμιοποιημένης ὁμογενοποίησης, ὀρφανῆς ἀπὸ τὶς ἀξίες ποὺ νοηματοδοτοῦν τὴ ζωή.           

Δυστυχῶς εἴμαστε μάρτυρες μίας πολιτικῆς ἡγεσίας ποὺ στρέφει τὴν ἱστορία, κατὰ τὸν 21ο αἰώνα, πρὸς τὰ πίσω σὲ αὐτοκρατορίες καὶ καθεστῶτα ποὺ δίωξαν, μὲ ἀπύθμενο πάθος τὴν ἐξ Ἀποκαλύψεως ὀρθόδοξη πίστη, προσπαθώντας νὰ τὴν ὑποκαταστήσουν μὲ μία ἐνδοκοσμικὴ φιλοσοφικοῦ καὶ οὐμανιστικοῦ τύπου ἄθεη θρησκευτικότητα ἢ πνευματικότητα.         

Μέσα στὴν παραζάλη τῆς ἐξουσίας, ὅμως, δὲν ἔχει συνειδητοποιήσει ἡ παροῦσα ἡγεσία τῆς χώρας ὅτι, ὅπως εἶναι ἀδύνατο καὶ ἀφύσικο νὰ βγάλει ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά του τὸ ἱερὸ σύμβολο ποὺ λέγεται «μητέρα» ποὺ τὸν γέννησε καὶ τὸν μεγάλωσε, ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ ἀποβάλει καὶ νὰ ἀπορρίψει ἀπὸ μέσα του τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ τὴν «μητέρα» Ἐκκλησία.           

Ὅταν, μάλιστα, ἐπιχειρήσει κάποιος νὰ τὸ πράξει, τότε τὸ μόνο ποὺ πετυχαίνει εἶναι νὰ καταλήξει στὴν αἴσθηση «τῶν κενῶν ποὺ ζητοῦν πλήρωση», σύμφωνα μὲ τὸν Ὀδ. Ἐλύτη..           

Ὁ ἑλληνικὸς λαός, ὅσο χαλαρὸς καὶ ἂν φαίνεται ὅτι εἶναι ἔναντι τὴς πνευματικῆς του ταυτότητας, ὅσο καὶ νὰ καταπιέζεται ἀπὸ τὴ συσσώρευση τῶν τεχνητῶν προβλημάτων οἰκονομικῆς φύσεως ποὺ τοῦ δημιούργησαν ἄλλοι, παραμένει στενὰ καὶ ὀντολογικὰ συνδεμένος μὲ τὸν Θεὸ καί, πάντως, δὲν πρόκειται νὰ ἀλλοτριωθεῖ μέσα ἀπὸ χαμηλοῦ ἐπιπέδου, πρόσκαιρα καὶ ἀνούσια ἰδεοληπτικὰ καὶ καθεστωτικὰ σχέδια πνευματικῆς ἀποδομήσεως.          

Πολλὰ καθεστῶτα καὶ πολλὲς φορὲς ἔχουν προσπαθήσει, ἀνεπιτυχῶς στὴν ἱστορία τῆς χώρας, νὰ ἐφαρμόσουν παρόμοια σχέδια ἀποπνευμάτωσης τοῦ λαοῦ. Οἱ Ὀρθόδοξοι πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας, ὅμως, φοροῦν πάνω ἀπὸ τὴν καρδιά τους, ὡς φύλακα καὶ σύμβολο ἀγάπης καὶ θυσίας τὸν Σταυρό.         

Ἡ σημερινὴ πολιτικὴ ἡγεσία, ὀφείλει νὰ κατανοήσει, νὰ σεβαστεῖ καὶ νὰ ἀποδεχθεῖ, μέσα ἀπὸ δημοκρατικὴ εὐαισθησία, τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πίστη στὸν Χριστὸ ἐπηρεάζει σὲ ἕνα μεγάλο βαθμὸ τὸ φρόνημα, τὴ συνείδηση, τὸν χαρακτήρα καὶ τὴ συμπεριφορὰ τῆς πλειονότητας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ νὰ παύσει νὰ ἐπιβάλει, μέσα ἀπὸ τὰ σχολεῖα, τὶς πιὸ ἀντιδημοκρατικὲς καὶ ἀπαρχαιωμένες ἰδεοληψίες γιὰ νὰ τὴν ἀποδομήσει.          

Διότι, ἂν πραγματικὰ εἶχε σχέση μὲ τὴν ἀληθινὴ δημοκρατικὴ πολιτικὴ καὶ ἤθελε τὸ καλὸ καὶ τὸ συμφέρον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ τοῦ τόπου, θὰ ἔπρεπε νὰ ξέρει καὶ νὰ ἐκτιμᾶ, ἀφ᾽ ἑνὸς τὸ σωτηριακὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ σημασία του γιὰ τὸν ἑλληνικὸ λαό, ἀφ᾽ ἑτέρου, τὶς ἠθικοκοινωνικὲς καὶ πολιτισμικὲς συνέπειες ποὺ ἔχει αὐτὸ τὸ ἔργο, ὡς πρὸς τὴν ἔμπνευση ἀρχῶν καὶ προτύπων ποὺ ἔχουν ἀνάγκη οἱ πιστοί, ποὺ εἶναι ταυτόχρονα καὶ πολίτες τῆς χώρας, σὲ πράξεις ἀλήθειας, ἐλευθερίας, ἀγάπης, εἰρήνης, πραότητας, ἀγαθοσύνης, δικαιοσύνης, φιλανθρωπίας, ἀλληλεγγύης, ἰσότητας, ἀξιοπρέπειας, ἐντιμότητας, καὶ κάθε ἄλλης ἀρετῆς.           

Θὰ ἔπρεπε ἐπίσης, ἡ πολιτεία, στὸ πλαίσιο τῆς ἐκπαιδευτικῆς της πολιτικῆς, νὰ γνωρίζει ὅτι ἡ ὀρθόδοξη ἀγωγὴ -τὴ διδασκαλία τῆς ὁποίας τόσο πολὺ ἀπεχθάνεται, καθὼς ἐπιβάλλει ἀντ’ αὐτῆς μία ἀντορθόδοξη καὶ συγκρητισμικὴ πολυθρησκειακὴ διδασκαλία- εἶναι ἐκείνη ποὺ ἐμπνέει τὴν ὀρθόδοξη πίστη, τὴν πίστη ποὺ δημιουργεῖ καὶ καλλιεργεῖ ὅλους τοὺς πνευματικοὺς μηχανισμοὺς τῆς ὕπαρξης, μὲ τοὺς ὁποίους ὁ πολίτης μπορεῖ νὰ ἀντιστέκεται στὶς καταστρεπτικὲς δυνάμεις τοῦ κόσμου ποὺ ἀλλοτριώνουν καὶ φθείρουν καὶ τὸν ἴδιο καὶ τὴν κοινωνία.           

Ἡ ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἡ διδασκαλία της εἶναι ἐπίσης ἐκείνη, ποὺ γεννᾶ στοὺς χριστιανοὺς πολίτες τὴν ἀληθινὴ καὶ ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, τὴ θυσία καὶ τὴν προσφορὰ πρὸς τοὺς ἄλλους καὶ ποὺ ἀποτελεῖ τὸ πνευματικὸ ὑπόβαθρο καὶ τὸν ἐμπνευστικὸ παράγοντα τῶν κοινωνικῶν ἢ φιλανθρωπικῶν δράσεων, οἱ ὁποῖες ὑποβοηθοῦν τὶς κοινωνικὲς ὑπηρεσίες τῆς χώρας.          

Ἀντὶ νὰ βλέπει συνεπῶς ἡ πολιτεία θετικὰ ὅλα αὐτὰ τὰ πνευματικὰ στοιχεῖα, ποὺ προσφέρει καὶ καλλιεργεῖ ἡ ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἀγωγὴ στοὺς χριστιανοὺς πολίτες καί, ἀντὶ νὰ τὴν ἐντάσσει στὰ δικά της ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα, διώκει ὅ,τι ὀρθόδοξο ἔχει ἀπομείνει στὴν ἑλληνικὴ παιδεία, στοχεύοντας πρὸς τὴν ἀποορθοδοξοποίησή της -στὴν οὐσία πρὸς τὸν ἀπανθρωπισμό της- καὶ πρὸς τὴ μετατροπὴ τοῦ σχολείου καὶ τοῦ κράτους, σὲ οὐδετερόθρησκο σχολεῖο καὶ κράτος.            

Συμπερασματικά, ὅμως, ἂν ἡ πολιτεία μὲ τὴν πολιτική της ἀπεχθάνεται καὶ πολεμᾶ τὴν πίστη τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, δηλαδὴ ἐκεῖνο ποὺ ἀγαπᾶ καὶ σέβεται καὶ τιμᾶ καὶ πιστεύει ὁ λαὸς ἐκείνη ἐννοεῖται ὅτι ὑπηρετεῖ, τότε ἔχει ἢ δὲν ἔχει διολισθήσει, μὲ ραγδαίους ρυθμούς, ἀπὸ τὸ πολίτευμα τῆς δημοκρατίας στὸν ὁλοκληρωτισμό;

Πηγή