Τὴν ἐγχείρηση στὴν ἔκανε τὰ ξημερώματα ὁ γέροντας Παΐσιος

Διήγηση Νικολάου Κουλούρη, Καθηγητοῦ στὸ Τμῆμα Νομικῆς στὸ Εὐρωπαϊκὸ Πανεπιστήμιο Κύπρου:

«Τὸ ἔτος 2012, ὁ φοιτητής μου στὸ Τμῆμα Νομικῆς του Εὐρωπαϊκοῦ Πανεπιστημίου Κύπρου Στέλιος Κρεοῦζος, ὁ ὁποῖος εἶναι δημοσιογράφος τοῦ ΡΙΚ, διαγνώσθηκε μὲ ὑγρὸ στοὺς πνεύμονες καὶ στὴν καρδιά.

Ταλαιπωρήθηκε ἐπὶ ἔναμισυ ἔτος νοσηλευόμενος γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα σὲ Νοσοκομεῖο. Τελικά, ὁ θεράπων ἰατρὸς τοῦ συνέστησε νὰ ὑποβληθῆ σὲ χειρουργικὴ ἐπέμβαση γιὰ τὴν

ἀφαίρεση τοῦ ὑγροῦ, ὥστε νὰ σταματήση ἡ ταλαιπωρία του. Ἡ ἐπέμβαση αὐτὴ διακρίνεται ἀπὸ μὴ ἀμελητέο βαθμὸ ἐπικινδυνότητας, ὅπως ἀνέφερε στὸν φοιτητή μου ὁ χειρουργός. Τὴν παραμονὴ τῆς προγραμματισμένης ἡμέρας γιὰ τὴν ἐπέμβαση, ὁ φοιτητής μου ἔκανε εἰσαγωγὴ στὸ Νοσοκομεῖο. Τὸν εἶχε καταλάβει εὔλογη ἄγωνια γιὰ τὴν ἔκβαση τῆς ἐπέμβασης. Τὸ ἀπόγευμα τὸν ἐπισκέφθηκε μιὰ ξαδέλφη του καὶ τοῦ ἔφερε ἕνα βιβλίο γιὰ τὸν Γέροντα καὶ ἤδη ὅσιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη, λέγοντάς του ὅτι ἡ ἀνάγνωσή του θὰ τὸν βοηθήση νὰ ἠρεμήση. Ὑπ’ ὄψη ὅτι ὁ φοιτητής μου μέχρι τότε εἶχε μόνο ἐπιδερμική, τυπικὴ σχέση μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ὅπως δυστυχῶς οἱ περισσότεροι Ἕλληνες. Ὁ φοιτητής μου ἄρχισε νὰ διαβάζη τὸ βιβλίο τοῦ Ὁσίου. Κάποια στιγμή, φθάνει στὸ σημεῖο, ὅπου σύμφωνα μὲ τὸν βιογράφο του, ὁ Ὅσιος ζήτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ «νὰ τοῦ στείλη ἕναν καρκίνο γιὰ νὰ τὸν δοκιμάση», γεγονὸς τὸ ὁποῖο ἐντυπωσίασε ἰδιαιτέρως τὸν φοιτητή μου.

Ἡ ἑπόμενη ὅμως ρήση τοῦ Ὁσίου ἦταν αὐτὴ ποῦ τὸν συγκλόνισε: «Θεέ μου, ἡ κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μου εἶναι στὰ χέρια Σου!». Ὁ φοιτητής μου τότε ἄρχισε νὰ ἐπαναλαμβάνη ἀδιαλείπτως τὴ ρήση αὐτὴ τοῦ Ὁσίου, ἐνῶ δάκρυα ἄρχισαν νὰ τοῦ κατακλύζουν τὰ μάτια. Ὁ φοιτητής μου κλαίγοντας συνεχῶς καὶ ἰδιαιτέρως συγκινημένος ἐξακολουθοῦσε νὰ ἀναφωνῆ: «Θεέ μου, ἡ κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μου εἶναι στὰ χέρια Σου!». Ἦταν μιὰ μορφὴ ἔμμεσης, ἀλλὰ οὐσιαστικότατης προσευχῆς πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῆς ἐπέμβασης.

Ἡ σύζυγός του ἀκούγοντας τὸν, μπῆκε στὸ θάλαμο καὶ θορυβημένη τὸν ρώτησε γιατί κλαίει, προσπαθώντας νὰ τὸν καθησυχάση ὅτι ὅλα θὰ πᾶνε καλὰ μὲ τὴν ἐπέμβαση. Αὐτὸς τῆς ζήτησε νὰ τὸν ἀφήση μόνο του στὸν θάλαμο, νὰ πάη σπίτι τους γιὰ νὰ φροντίση τὰ δύο ἀνήλικα παιδιά τους καὶ νὰ κοιμηθῆ καὶ τῆς ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ ἠρεμήση. Ἔτσι, ὁ φοιτητής μου παρέμεινε μόνος του στὸν θάλαμο, ἐξακολουθώντας νὰ ἀναφωνῆ τὴ ρήση τοῦ Ὁσίου καὶ νὰ κλαίη. Κάποια στιγμή, σὲ προχωρημένη ὥρα τῆς νύχτας, ὁ φοιτητής μου ἀντιλήφθηκε σὰν σὲ ὀπτασία τὴν παρουσία στὸ πλάϊ τοῦ ἑνὸς ρασοφόρου ἄνδρα. Ἐνστικτωδῶς καὶ δίχως νὰ συναισθάνεται πλήρως τὴν οὐσία τῶν λόγων του, ἀπευθύνθηκε στὸν ρασοφόρο αὐτὸν λέγοντάς του: «Γέροντα Παΐσιε, ἐὰν ἔχης ἔλθει γιὰ ἐμένα, σὲ παρακαλῶ βοήθησε μὲ νὰ ἔχη ἐπιτυχῆ ἔκβαση ἡ ἐπέμβαση». Καὶ ἐξακολούθησε κλαίγοντας νὰ ἐπαναλαμβάνη τὴν ἀνωτέρω ρήση τοῦ Ὁσίου: «Θεέ μου, ἡ κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μου εἶναι στὰ χέρια Σου!». Αὐτὸ διήρκησε μέχρι τὶς 5.45΄ τὰ ξημερώματα τῆς ἡμέρας τῆς προγραμματισμένης ἐπέμβασης, ὁπότε καὶ τὸν φοιτητή μου τὸν πῆρε ὁ ὕπνος, θυμᾶται τὴν ὥρα αὐτή, γιατί λίγο πρὶν τὸν πάρει ὁ ὕπνος εἶχε κοιτάξει τὸ ρολόι του.

Στὶς 7.00΄ τὸ πρωὶ ἦλθε ὁ νοσοκόμος καὶ τὸν ξύπνησε, ὥστε νὰ τὸν προετοιμάση γιὰ τὴν ἐπέμβαση. Ἔκπληκτος ὁ νοσοκόμος διαπίστωσε ὅτι τὰ ροῦχα καὶ τὰ σεντόνια τοῦ κρεββατιοῦ τοῦ φοιτητῆ μου ἦταν μούσκεμα. Τὸν ρώτησε ἐὰν χύθηκε νερὸ ἐπάνω του, πράγμα τὸ ὁποῖο ἀρνήθηκε ὁ φοιτητής μου. Ὁ νοσοκόμος, ἀφοῦ τὸν βοήθησε νὰ βάλη στεγνὰ ροῦχα, τὸν μετέφερε σὲ διπλανὸ θάλαμο, ὥστε νὰ κάνη μιὰ τελικὴ μέτρηση γιὰ νὰ διαπιστωθῆ ἡ ἀκριβὴς θέση καὶ ποσότητα τοῦ ὑγροῦ στοὺς πνεύμονες καὶ στὴν καρδιά, ὥστε νὰ καθοδηγηθῆ ὁ χειρουργὸς γιὰ τὴν ἐπέμβαση. Ὁ χειριστὴς τοῦ μηχανήματος, ἀφοῦ ἔκανε τὴν μέτρηση, εἶπε στὸν νοσοκόμο νὰ μεταφέρη τὸν φοιτητή μου σὲ ἕνα ἄλλο μηχάνημα μέτρησης, δεδομένου ὅτι τὸ συγκεκριμένο μηχάνημα, τὸ ὁποῖο πάθαινε συχνὰ βλάβες, δὲν ἔδειξε κάτι. Πράγματι, τὸν μετέφερε στὸ ἄλλο μηχάνημα μέτρησης, τὸ ὁποῖο δὲν εἶχε ἐμφανίσει ποτὲ βλάβη καὶ ἦταν ἰδιαίτερης ἀξιοπιστίας. Ἔκπληκτος ὁ χειριστὴς τοῦ διαπίστωσε ἀπὸ τὴν μέτρηση ὅτι δὲν ὑπῆρχε ὑγρὸ σὲ κανένα σημεῖο τοῦ σώματος τοῦ φοιτητή μου. Ἀμέσως ἐπικοινώνησε μὲ τὸν χειρουργό, ἀναφέροντάς του τὸ γεγονός. Ὑπ’ ὄψη ὅτι ὁ συγκεκριμένος χειρουργὸς εἶναι κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ εἶχε ὓπ΄ ὄψη του ἀπὸ μεσολαβήσασα διήγηση τοῦ φοιτητῆ μου τὰ διαδραματισθέντα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς νύχτας στὸν θάλαμό του. Ὁ χειρουργὸς εἶπε στὸν χειριστὴ τοῦ μηχανήματος: «Πάει τὸ μυαλό μου στὸ τί ἔχει συμβῆ, ἀλλὰ γιὰ νὰ βεβαιωθοῦμε πλήρως, νὰ μεταφέρης τὸν ἀσθενῆ στὸν ἀξονικὸ τομογράφο μὲ παραπεμπτικὸ σημείωμα περὶ διάγνωσης τῆς θέσης καὶ τῆς ποσότητας τοῦ ὑγροῦ στὸ σῶμα του».

Ὅπερ καὶ ἐγένετο. Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐξέτασης, ὁ ἰατρὸς ποῦ μελέτησε τὰ εὐρήματά της, ἐπικοινώνησε μὲ τὸν χειρουργό του φοιτητῆ μου, λέγοντάς του ὅτι κάποιο λάθος ἔχει γίνει στὸ παραπεμπτικὸ σημείωμα καὶ ὅτι γιὰ ἄλλο λόγο πρέπει νὰ τοῦ ἔχη στείλει τὸν ἀσθενῆ γιὰ ἐξέταση. Καὶ αὐτό, γιατί ἀπὸ τὴν ἐξέταση προέκυψε ὅτι «δὲν ὑπάρχει ἴχνος ὑγροῦ στὸ σῶμα τοῦ ἀσθενοῦς!». Ὁ χειρουργὸς τότε ἔδωσε ἐντολὴ στὸν νοσοκόμο νὰ ἐπαναφέρη τὸν ἀσθενῆ στὸ θάλαμό του. Ἐκεῖ τὸν ἐπισκέφθηκε ἀμέσως καὶ τοῦ ζήτησε νὰ βγάλη τὴ νοσοκομειακὴ φόρμα ἐγχείρησης, νὰ φορέση τὰ ροῦχα του καὶ νὰ φύγη γιὰ τὸ σπίτι του. Στὴν εὔλογη ἀπορία τοῦ φοιτητῆ μου: «Μά, γιατρέ, τί θὰ γίνη μὲ τὴν ἐγχείρηση;», ὁ χειρουργός του ἀπάντησε: «Τὴν ἐγχείρηση στὴν ἔκανε τὰ ξημερώματα ὁ γέροντας Παΐσιος!».

«Τὰ ἀνωτέρω, μοῦ τὰ διηγήθηκε ἐνώπιος ἐνωπίω ὁ ἴδιος ὁ φοιτητής μου, ὁ ὁποῖος ἔκτοτε δοξάζει καθημερινὰ τὸν Θεὸ καὶ μνημονεύει μὲ εὐγνωμοσύνη τὸν ἤδη ὅσιο Παΐσιο».

Πηγή: Ὅσιος Παΐσιος, (Μαρτύριες – Περιστατικὰ – Διδαχές), § Ἔκανε τὴν ἐγχείρηση, σέλ. 270-274, Ἔκδοσις «Ἑνωμένη Ρωμιοσύνη, Σειρὰ «Ὀρθόδοξο Βίωμα», Τόμος 3, Θεσσαλονίκη 2015.