γέροντος Δωροθέου: γράμματα στούς πιστούς

43 Ἄν ἡ ὄραση τοῦ ἀκτίστου φωτός εἶναι ὅσο πλησιέστερα μπορεῖς νά πᾶς στόν Θεό σ’ αὐτή τήν ζωή, ἡ ἐπαφή μέ ἕνα ἐν ζωῇ ἅγιο εἶναι μία ἐξίσου δυνατή ἐμπειρία. Ἔχει γραφεῖ ὅτι ἄν τό κείμενο τοῦ Εὐαγγελίου χανόταν οἱ ἅγιοι μποροῦν νά τό ξαναγράψουν, ἀφοῦ εἶναι δοχεῖα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, φορεῖς τῆς Παράδοσης. Ἄνθρωποι χοϊκοί, κατοικητήρια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ ὕλη δέν εἶναι κάτι κακό, ἐφόσον εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ ὅπου τά πάντα δημιουργήθηκαν «καλά λίαν». Ὁ ἄνθρωπος, πλασμένος ἀπό χώμα, μπορεῖ νά ἀστράφτει ἀπό τήν λάμψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μοιραῖα ὁ νοῦς πηγαίνει στόν Ἀγαπητό. Πῶς ἦταν ὁ Ἰησοῦς; Πῶς ἐβάδιζε; Πῶς ἦταν ἡ λαλιά του, ἡ κορμοστασιά του; Πῶς νά μήν τόν ἀγαπήσεις κι ἄς μήν ἔζησες τότε, κι ἄς μήν τόν εἶδες. Ὁ Χριστός σαρκοῦται σέ κάθε πιστό μέ μυστικό τρόπο, «ἐποπτανόμενος ἁγιάζει» κατά τήν ὑμνολογία τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ. Εἴμαστε ὅλοι μητέρες τοῦ Χριστοῦ ἀφοῦ τόν ἀγαποῦμε, ἀδελφοί καί φίλοι του. Πόση ἀπέραντη παρηγορία. Ἡ ἀγάπη του εἶναι ὁ Παράδεισος, εἶναι ἡ ζωή.