Ὁ Χριστὸς ἡ ὄντως ἐλπίδα

Μητροπολίτου Λεμεσοῦ Ἀθανασίου

Ἐσὺ κάμε αὐτὸ ποὺ μπορεῖς… κάμε ὅ,τι μπορεῖς, χωρὶς ν’ ἀγχώνεσαι, χωρὶς ν’ ἀγωνιᾶς, χωρὶς νὰ ταλαιπωρεῖσαι.

Ἀφοῦ κάνεις αὐτὸ ποὺ μπορεῖς καὶ ἡ συνείδησή σου σοὺ καταμαρτυρεῖ ὅτι «ἔκανα ὅτι μποροῦσα, μέχρις ἐδῶ! Ἀπὸ ’δώ καὶ κάτω δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτα!».

Τότε παραδίδεις τὸ θέμα, τὸ πρόβλημα, τὸ παιδί σου, τὴν ὑγεία σου, τὰ οἰκονομικά σου, ὅ,τι ἔχεις ποὺ σὲ βαραίνει τὸ παραδίδεις στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Καὶ τότε πράγματι, ἐκεῖ ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται!...

Κι ἂν ἀκόμα ἀργήσουν νὰ γίνουν τὰ πράγματα, ὅπως πιθανὸν πρέπει νὰ γίνουν, κι ἂν ἀκόμα φανεῖ ὅτι ὁ Θεὸς σιωπᾶ καὶ δὲν ἐνεργεῖ καὶ παραμείνει ὁ ἄνθρωπος μέσα στὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ Θεοῦ,τότε ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει πράγματι μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὸν ἑαυτό Του.

Κανένας, λέγει ἡ Γραφή, κανένας δὲν...

ἤλπισε ἐπὶ Κύριον καὶ καταισχύνθηκε. Λέει ὁ Δαβὶδ ἕνα ὡραῖο λόγο:

«Ἐμβλέψετε, κοιτάξετε στὶς ἀρχαῖες γενεές, βρεῖτε μου ἕνα ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἤλπισε ἐπὶ Κύριον καὶ ἐντράπηκε. Ἕνας ἄνθρωπος νὰ βρεθεῖ ποὺ νὰ πεῖ ὅτι ἐγώ, εἶχα τὴν ἐλπίδα μου στὸν Χριστὸ κι ὁ Χριστὸς δὲν ἀνταποκρίθηκε. Δὲν μὲ βοήθησε. Μ’ ἐγκατέλειψε!» Κανένας!

Βέβαια θὰ μοῦ πεῖς ὅτι μπορεῖ νὰ μὴν ἔγινε αὐτὸ ποὺ ἤθελα, μπορεῖ νὰ μὴν ἔγινε αὐτὸ ποὺ ἐγὼ ζητοῦσα… Ἐὰν ὅμως ἔχεις ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, θὰ δεῖς πὼς τελικὰ αὐτὸ ποὺ ἔγινε, αὐτὸ ἦταν τὸ καλύτερο.

Πηγή