γέροντος Δωροθέου: γράμματα στούς πιστούς

66 Κάθε ἄνθρωπος ἔχει ἕνα σταυρό, ἕνα τουλάχιστον πόνο. Ἡ ζωή μας εἶναι στήν οὐσία διαχείρηση πόνου. Ἡ ἐν Χριστῷ διαχείρηση τοῦ πόνου μας ὁδηγεῖ τήν ὕπαρξή μας στόν Χριστοκεντρισμό. Ὁ πόνος, ὁ κάθε σταυρός, μᾶς ὁδηγεῖ τελικά στήν παραδοχή ὅτι μόνο ὁ Θεός εἶναι γιά μᾶς καί τίποτε ἄλλο. Ὅπως ὁμολογοῦμε στήν προσευχή: «ἐκτός Σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν». Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά μείνει ἕνας μέ ἕναν μέ τόν Θεό σ’ αὐτή τήν ζωή καί νά τοῦ μιλήσει ἐκ βαθέων,  νά τοῦ πεῖ ὅτι τόν ἀγαπᾶ. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς θά βρεθεῖ πρόσωπο μέ πρόσωπο τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως μέ τόν Θεό. Ἡ σχέση μας μέ τόν Θεό εἶναι προσωπική. Ἐγώ καί ὁ Θεός μου. Ὅπως ὁ Δαβίδ τοῦ μιλᾶ μέ λατρεία σέ πρῶτο πρόσωπο: «Ἐξομολογήσομαι ὁ Θεός μου ἐν ὅλη καρδίᾳ μου». Ὁ πόνος νά ὁδηγεῖ στήν ἀγάπη, στόν θεῖο ἔρωτα.

Ὅπως Τοῦ λέμε στἠν λειτουργία «ἀγαπήσω Σε Κύριε ὁ Θεός μου. Κύριος στερέωμα μου καί καταφυγή μου καί ρύστης μου».