Ὁσίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Γέρων Πορφύριος: «Δεν εὐθύνεται μοναχὰ ὁ ἄνθρωπος γιά τὰ παραπτώματά του. Τὰ λάθη, οἱ ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη δέν εἶναι μόνο προσωπικὰ βιώματα τοῦ ἐξομολογούμενου.
Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῶν γονέων του καὶ εἰδικὰ τῆς μητέρας, δηλαδὴ τό πῶς ζοῦσε ἡ μητέρα, ὅταν τὸν κυοφοροῦσε, ἂν στενοχωριόταν, τὶ ἔκανε, ἂν κουραζόταν τὸ νευρικὸ της σύστημα, ἂν εἶχε χαρά, ἂν εἶχε θλίψη, ἂν εἶχε μελαγχολία.
Τὰ φερσίματά του ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὴν καταστάσῃ τῶν γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, ἀλλὰ δέν διορθώνεται. Ἐδῶ βρίσκεται μεγάλο μέρος ἀπὸ τὴν εὐθύνη γιά τὴν πνευματικὴ καταστάσῃ τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπάρχει, ὅμως, ἕνα μυστικό.Ὑπάρχει κάποιος τρόπος ν΄ ἁπαλλαγεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπ΄ αὐτὸ τὸ κακό. Ὁ τρόπος αὐτὸς εἶναι ἡ γενικὴ ἐξομολογήσῃ, ἡ ὁποία...
γίνεται μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ, δηλαδή, νά σοῦ πεῖ ὁ Πνευματικός:
- Πὼς θὰ ἤθελα νά ἤμασταν σ΄ ἕνα ἤσυχο μέρος, νά μὴν εἶχα ἀσχολίες καὶ νά μοῦ ἔλεγες τή ζωῇ σου ἀπ΄ τὴν ἀρχή, ἀπὸ τότε πού αἰσθάνθηκες τὸν ἑαυτὸ σου, ὅλα τὰ γεγονότα πού θυμᾶσαι καὶ ποία ἦταν ἡ ἀντιμετώπιση τους ἀπὸ σένα, ὄχι μόνο τὰ δυσάρεστα ἀλλὰ καὶ τὰ εὐχάριστα, ὄχι μόνο τίς ἁμαρτίες ἀλλὰ καὶ τὰ καλά. Καί τίς ἐπιτυχίες καί τίς ἀποτυχίες. Ὅλα. Ὅλα ὅσα ἀπαρτίζουν τή ζωή σου.
Πολλὲς φορὲς ἔχω μεταχειριστεῖ αὐτὴ τὴν γενικὴ ἐξομολογήσῃ καὶ εἶδα θαύματα πάνω σ΄ αὐτό. Τὴν ὥρα πού τὰ λες στόν ἐξομολόγο, ἔρχεται ἡ θεία Χάρις καὶ σὲ ἀπαλλάσσει ἀπ΄ ὅλα τὰ ἄσχημα βιώματα καί τίς πληγὲς καὶ τὰ ψυχικὰ τραύματα καί τίς ἐνοχές, διότι, τὴν ὥρα πού τὰ λές, ὁ ἐξομολόγος εὔχεται θερμὰ στόν Κύριο γιά τὴν ἀπαλλαγή σου. Εἶχε ἔλθει σ΄ ἔμενα πρὸ καιροῦ μία κυρίᾳ, ποὺ ἔκανε αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἐξομολογήσῃ καὶ βρῆκε μεγάλη ὠφέλεια. Βελτιώθηκε ἡ ψυχολογικὴ της καταστάσῃ, διότι τήν βασανίζε κάτι. Ἔστειλε, λοιπόν, αὐτὴ μιά φίλῃ της καὶ πήγαμε ἔξω στό βράχο, στά Καλλίσια. Καθίσαμε καὶ ἄρχισε κι ἐκείνη νά μοῦ μιλάει. Τῆς λεώ: – Νά μοῦ πεῖς ὅ,τι αἰσθάνεσαι. Ἂν σὲ ῥωτήσω ἐγὼ γιά κάτι, νά μοῦ πεις. Ἂν δέν σὲ ῥωτήσω, νά συνεχίσεις νά τὰ λέεις, ὅπως τὰ αἰσθάνεσαι. Ὂλ’ αὐτά πού μοῦ ἔλεγε, τὰ παρακολουθοῦσα ὄχι ἁπλῶς μὲ προσοχή, ἀλλὰ «ἔβλεπα» μέσα στόν ψυχικὸ της κόσμο τὴν ἐπίδραση τῆς προσευχῆς.
Τὴν παρακολουθοῦσα μέσα στήν ψυχὴ της κι «ἔβλεπα» ὅτι πήγαινε Χάρις μέσα της, ὅπως τήν κοίταζα ἐγώ. Διότι στόν Πνευματικὸ ὑπάρχει Χάρις καὶ στόν παπᾶ ὑπάρχει Χάρις. Τὸ καταλαβαίνετε; Δηλαδή, ἐνῶ ἐξομολογεῖται ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἱερέας προσεύχεται γι αὐτόν. Συγχρόνως ἔρχεται ἡ Χάρις καὶ τὸν ἐλευθερώνει ἀπ΄ τὰ ψυχικὰ τραύματα, ποὺ γιά χρόνια τὸν βασανίζουν, χωρὶς νά γνωρίζει τὴν αἰτία τους. Ὦ, αὐτὰ τὰ πιστεύω πολύ! Στόν ἐξομολόγο μπορεῖς νά μιλήσεις ὅπως αἰσθάνεσαι, ἀλλὰ δέν εἶναι αὐτὸ τόσο σημαντικό, ὄσο εἶναι τὸ ὅτι κοιτάζει μέσα στήν ψυχή σου προσευχόμενος ὁ παπᾶς καὶ βλέπει πῶς εἶσαι καὶ σοῦ μεταδίδει τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ.
Ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι αὐτὸ τὸ κοίταγμα εἶναι πνευματικὲς «ἀκτίνές» πού σὲ ξαλαφρώνουν καὶ σὲ θεραπεύουν, μὴ νομίσετε ὅτι εἶναι ἀκτῖνες φυσικές.
Εἶναι ἀλήθεια αὐτὰ τὰ πράγματα. Καὶ μὲ τὸν Χριστό τί ἔγινε; Ἐπιασε τὸ χέρι τῆς αἱμορροούσης καὶ εἶπε: «Ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ΄ἐμοῦ». Θὰ πεῖς: «Ναί, μὰ ἦταν Θεός». Ὁ Χριστὸς βέβαια ἦταν Θεός, ἀλλὰ μήπως καὶ οἱ Ἀπόστολοι δέν κάνανε τὸ ἴδιο; Ὅλοι οἱ πνευματικοί, οἱ ἐξομολόγοι, ἔχουν αὐτὴν τὴν Χάρι κι ὅταν εὔχονται, τὴν ἐκπέμπουν ὡς ἀγωγοί. Γιά παράδειγμα, θέλουμε ν΄ ἀνάψουμε ἐδῶ πέρα μιά θερμάστρᾳ καὶ βάζουμε ἕνα καλώδιο, ἀλλὰ δέν μπορεῖ νά κάνει ἐπαφή, διότι τὸ καλώδιο δέν εἶναι στήν πρίζα. Ἄν, ὅμως, τὸ καλώδιο μπεῖ στήν πρίζα, μόλις κάνει τὴν ἐπαφή, ἔρχεται τὸ ῥεῦμα μέσῳ αὐτοῦ τοῦ ἀγωγοῦ.
Εἶναι πνευματικὰ πράγματα τῆς θρησκείας μας αὐτά. Μπορεῖ νά λέμε γιά καλώδιο, ἀλλὰ στήν πραγματικότητα αὐτὴ εἶναι «ἡ θεία ψυχανάλυση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου