«Κρυφοκοίταζαν τὸν παπὰ τους τὴν ὥρα τῆς κατάλυσης τῆς Θείας Κοινωνίας…»

Ἔγινε πολὺς λόγος γιὰ τὸ νησὶ τῆς Σπιναλόγκα, μὲ ἀφορμὴ τὸ ὁμώνυμο βιβλίο μὲ τίτλο: «Τὸ νησί», τῆς Ἀγγλίδας Victoria Hislop.
Ἕνα ἀπὸ τὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα ποὺ πληροφορούμαστε εἶναι ὅτι οἱ χανσενικοὶ ποὺ κατοικοῦσαν στὴ Σπιναλόγκα ἦταν ὀργισμένοι μὲ τὸν Θεό, γιὰ τὸ λόγο ὅτι ἡ ἀσθένειά τους ἦταν μία μεγάλη καί ἀφόρητη δοκιμασία. Ἕνας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε νὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ κάποτε καὶ νὰ λειτουργήσει στὸν Ἅγιο Παντελεήμονα, ποὺ ὑπῆρχε καὶ ρήμαζε στὸ νησί, συντροφιὰ μὲ τοὺς νέους του κατοίκους. Λένε πὼς στὴν πρώτη Λειτουργία δὲν πάτησε ψυχή.
Οἱ λεπροὶ ἄκουγαν πεισμωμένοι ἀπὸ τὰ κελιὰ τους τὴν ψαλμωδία, κι ἄλλοτε τὴν σκέπαζαν μὲ τὰ βογκητά τους κι ἄλλοτε μὲ τὶς κατάρες τους. Ὁ ἱερέας ὅμως ξαναπῆγε. Στὴν δεύτερη τούτη ἐπίσκεψη ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς πρόβαλε θαρρετὰ στὸ κατώφλι τοῦ ναοῦ. 
– Παπά, θὰ κάτσω στὴν Λειτουργία σου μ’ ἕναν ὄρο ὅμως.
Στὸ τέλος θὰ μὲ κοινωνήσεις. Κι ἂν ὁ Θεός σου εἶναι τόσο παντοδύναμος, ἐσὺ μετὰ θὰ κάμεις τὴν κατάλυση καὶ δὲν θὰ φοβηθεῖς τὴ λέπρα μου. 
Ὁ ἱερέας ἔγνευσε συγκαταβατικά. Στὰ κοντινὰ κελιὰ ἀκούστηκε ἡ κουβέντα κι ἄρχισαν νὰ μαζεύονται διάφοροι στὸ πλάι τοῦ ναοῦ, ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἕνα μικρὸ χάλασμα, μὲ λιγοστὴ θέα στὸ ἱερό. Παραμόνευσαν οἱ χανσενικοὶ στὸ τέλος τῆς Λειτουργίας κι εἶδαν τὸν παπὰ δακρυσμένο καὶ γονατιστὸ στὴν Ἱερὴ Πρόθεση νὰ κάνει τὴν κατάλυση. 
Πέρασε μήνας. Οἱ χανσενικοὶ τὸν περίμεναν. Πίστευαν πὼς θὰ ΄ρθει τούτη τὴ φορὰ ὡς ἀσθενὴς κι ὄχι ὡς ἱερέας. Ὅμως ὁ παπὰς ἐπέστρεψε ὑγιὴς καὶ ροδαλὸς κι ἄρχισε μὲ ἠθικὸ ἀναπτερωμένονα χτυπᾶ τὴν καμπάνα τοῦ παλιοῦ ναΐσκου. Ἔκτοτε καὶ γιὰ δέκα τουλάχιστον χρόνια ἡ Σπιναλόγκα εἶχε τὸν ἱερέα της. Οἱ χανσενικοὶ ἀναστύλωσαν μόνοι τους τὴν ἐκκλησία καὶ συνάμα ἀναστύλωσαν καὶ τὴν πίστη τους. Κοινωνοῦσαν τακτικὰ καὶ πάντα κρυφοκοίταζαν τὸν παπὰ τους τὴν ὥρα τῆς κατάλυσης, γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν πὼς τὸ “θαῦμα τῆς Σπιναλόγκα” συνέβαινε ξανὰ καὶ ξανά.
To 1957, μὲ τὴν ἀνακάλυψη τῶν ἀντιβιοτικῶν καὶ τὴν ἴαση τῶν λεπρῶν, τὸ λεπροκομεῖο ἔκλεισε καὶ τὸ νησὶ ἐρημώθηκε. Μόνο ὁ ἱερέας ἔμεινε στὸ νησὶ ὡς τὸ 1962, γιὰ νὰ μνημονεύει τοὺς λεπροὺς μέχρι 5 χρόνια μετὰ τὸ θάνατό τους. Ἰδού, λοιπόν, ἕνας σύγχρονος ἀθόρυβος ἥρωας, ποὺ δὲν τιμήθηκε γιὰ τὸ ἔργο του ἀπὸ κανέναν, καὶ ποὺ -ἂν προσέξατε- δὲν παραθέσαμε τὸ ὄνομά του γιατί ἁπλὰ δὲν τὸ γνωρίζουμε! Τὸ γνωρίζει ὅμως -σίγουρα- ὁ Θεός! Κι αὐτὸ μᾶς ἀρκεῖ!

Πηγή