Ἅγιος Παΐσιος: Οἱ Ἅγιοι δὲν ἔβαζαν στὴν ζωή τους τὴν λογικὴ ποὺ κλονίζει τὴν Πίστη

«Προσθες ἠμίν πίστιν»[1]

– Γέροντα, τί διέκρινε μερικοὺς Ἁγίους, παλαιοὺς καὶ νέους, καὶ ἤξεραν πότε θὰ πεθάνουν, πότε θὰ γίνει τὸ τάδε γεγονὸς κ.λ.π.; 

– Τὸ πολὺ φιλότιμο, ἡ μεγάλη ἁπλότητα, ἡ ταπείνωση καὶ ἡ πίστη. Δὲν ἔβαζαν στὴν ζωὴ τοὺς τὴν λογικὴ ποὺ κλονίζει τὴ πίστη. Μεγάλο πράγμα ἡ πίστη! Βλέπετε, καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μὲ τὴν πίστη βάδισε πάνω στὰ κύματα. Μόλις ὅμως μπῆκε ἡ λογική, ἄρχισε νὰ βουλιάζει[2]. Σᾶς ἔχω πεῖ γιὰ τὸν πατέρα Χαράλαμπο[3] ποῦ ζοῦσε πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια

στὴν Μονὴ Κουτλουμουσίου; Ἦταν πολὺ ἁπλός, ἐργατικὸς καὶ πνευματικὸς μοναχός. Όταν γέρασε, μία βαρειὰ γρίππη τὸν ἔρριξε στὸ κρεββάτι καὶ ὁ γιατρός εἶπε στοὺς Πατέρες νὰ μὴν ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ κοντά του, γιατί σὲ λίγη ὥρα θὰ τελειώσει ἡ ζωή του. Ο πατὴρ Χαράλαμπος, ὅταν τὸ ἄκουσε κάτω ἀπὸ τὶς κουβέρτες, ἀπάντησε: «Τί λές; Ἐγὼ δὲν πεθαίνω, ἐὰν δὲν ἔρθει τὸ Πάσχα νὰ πῶ το Χριστὸς Ἀνέστη». Πράγματι, πέρασαν δύο μῆνες σχεδόν, ἦρθε τὸ Πάσχα, εἶπε τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», κοινώνησε καὶ μετὰ ἀναπαύθηκε. Τὸ φιλότιμο αὐτὸ ἁπλὸ γεροντάκι εἶχε γίνει πραγματικὸ παιδὶ τοῦ Θεοῦ καὶ μαζὶ μὲ τὸ Θεὸ καθόρισε τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου του! 

– Γέροντα, ἡ πίστη πῶς δυναμώνει; 

– Μὲ τὴν προσευχὴ δυναμώνει ἡ πίστη. ΄Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ δὲν καλλιέργησε την πίστη του ἀπὸ μικρός, ἀλλὰ ἔχει διάθεση, μπορεῖ νὰ τὴν καλλιεργήσει μὲ τὴν προσευχή, ζητώντας ἀπὸ...

τὸν Χριστὸ νὰ τοῦ προσθέσει πίστη. Νὰ παρακαλοῦμε τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς προσθέσει πίστη καὶ νὰ μᾶς τὴν αὐξήσει. Στὸν Χριστὸ τί εἶπαν οἱ Ἀπόστολοι; «Προσθες ἠμὶν πίστιν» δὲν εἶπαν; Ὅταν λὲς «προσθες», σημαίνει ὅτι ἐμπιστεύεσαι τὸν ἑαυτό σου στὸ Θεό. Γιατί, ἂν δὲν ἐμπιστεύεται κανεὶς τὸν ἐαυτό του στὸ Θεό, τί νὰ τοῦ προσθέσει ὁ Θεός; Ζητᾶμε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ μᾶς προσθέσει πίστη, ὄχι γιὰ νὰ κάνουμε θαύματα, ἀλλὰ γιὰ νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε περισσότερο. 

Γιὰ νὰ αὐξηθεῖ ἡ πίστη στὸ Θεό, ὅλα βοηθοῦν· καὶ τὰ λουλούδια καὶ οἱ ἀκρίδες καὶ τὰ ἀστέρια καὶ οἱ κεραυνοὶ ἀκόμη. Ὅλοι τὰ βλέπουμε αὐτά, ἀλλὰ ὅλοι δὲν βοηθιόμαστε, γιατί δεχόμαστε τὰ «τηλεγραφήματα», τοὺς λογισμοὺς ποὺ μᾶς φέρνει ὁ ἐχθρός. Π.χ ἂν δὲν ὑπῆρχε τὸ ἁλάτι, θὰ βρωμοῦσε ἡ θάλασσα. Ὅποιος ὅμως τὸ ἐξετάζει στὸ ἐργαστήρι του, χωρὶς πίστη, δὲν βοηθιέται, γιατί δὲν καθάρισε τὴν καρδιά του ἀπὸ τὰ ἅλατα. Ἂν ἐργασθεῖ κανεὶς μὲ φιλότιμο, μὲ καλὸ λογισμό, ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ ἀνάποδα τὰ βλέπει μὲ ἄλλο μάτι, μὲ θεῖο φωτισμὸ καὶ δοξάζει τὸ Θεὸ[4]. 

[1] Λούκ. 17,5.
[2] Βλ. Ματθ. 14, 30.
[3] Βλ. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἁγιορεῖται Πατέρες καὶ Ἁγιορείτικα, σ. 10-11.
[4] Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Β΄, Πνευματικὴ Ἀφύπνιση, Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, 2010, σέλ.265,266.

Πηγή