Συχνά έλεγε: «Η Παναγία είναι η χαρά, η μεγαλύτερη απ᾿ όλες τις χαρές».
Η εικόνα της Παναγίας μπροστά στην οποία προσεύχονταν και μπροστά στην οποία πέθανε γονατιστός ονομάζεται “Umilenie” (Умиление) όπου σημαίνει τρυφερότητα, ευσπλαχνία, ήταν η πιο αγαπημένη του εικόνα κι ο Άγιος την είχε ονομάσει “Χαρά πάντων των χαρών ”.
Το έτος 1780 ο Πρόχορος (π.Σεραφείμ του Σάρωφ) ασθένησε βαριά. Όλο του το σώμα πρήσθηκε, ώστε υπέφερε φρικτούς πόνους και έμεινε ακίνητος πάνω στο σκληρό του κρεβάτι.
Ιατρός δεν υπήρχε και κανένα φάρμακο δεν τον βοήθησε. Κατά τα
φαινόμενα έπασχε από υδρωπικία που κράτησε τρία χρόνια, από τα οποία το ενάμιση το πέρασε κατάκοιτος.
φαινόμενα έπασχε από υδρωπικία που κράτησε τρία χρόνια, από τα οποία το ενάμιση το πέρασε κατάκοιτος.
Όλο αυτό το διάστημα δεν βγήκε από το στόμα του ούτε λέξη γογγυσμού, ολόκληρος με την ψυχή και το σώμα του είχε παραδοθεί στον Κύριο και προσευχόταν αδιάλειπτα, ποτίζοντας την κοίτη του με τα δάκρυά του…
Τελικά, φοβούμενος για την ίδια τη ζωή του αρρώστου, ο ηγούμενος π.Παχώμιος πρότεινε αποφασιστικά στον ασθενή να καλέσουν ιατρό, αλλά ο μακάριος ακόμη αποφασιστικώτερα αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια.
«Πάτερ, άγιε, του είπε εγώ αφιερώθηκα στον Κύριο και την Άχραντη Μητέρα Του και αν η αγάπη σας ευαρεστείται εφοδιάστε με με το ουράνιο φάρμακο, την Θεία Κοινωνία».
Ο ιερομόναχος π.Ιωσήφ ύστερα από την παράκληση του αρρώστου και επειδή και ο ίδιος πολύ το επιθυμούσε , έκανε ολονύκτια αγρυπνία και Λειτουργία, όπου συγκεντρώθηκαν οι αδελφοί και προσευχήθηκαν για τον πάσχοντα.
Μετά τη Θεία Λειτουργία, ο Πρόχορος, όπως ήταν κατάκοιτος, εξωμολογήθηκε και κοινώνησε των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων.
Και να που μετά την Θεία Μετάληψη του εμφανίστηκε η Υπεραγία Θεοτόκος μέσα σε άρρητο φως, συνοδευόμενη από τους αποστόλους Ιωάννη τον Θεολόγο και Πέτρο.
Στρέφοντας το θείο πρόσωπο Της προς τον Ιωάννη έδειξε τον Πρόχορο και είπε: «Αυτός είναι από το γένος μας!».
Κατόπιν ακούμπησε το δεξί Της χέρι στο κεφάλι του Προχόρου και αυτοστιγμεί το υγρό, το οποίο είχε γεμίσει το σώμα του, άρχισε να ρέη ποταμηδόν από ένα άνοιγμα που δημιουργήθηκε στον δεξιό του μηρό.
Ο Πρόχορος σύντομα θεραπεύθηκε εντελώς, και μόνο το σημάδι της πληγής, από την οποία έτρεξε το υγρό, έμεινε στο σώμα του για πάντα. (σ.14-15)
( Πηγή: Αρχιμ. (Αγίου) Ιουστίνου Πόποβιτς «Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ, βίος», μετάφρασις από τα Σερβικά, Βασιλική Νικολακάκη, εκδόσεις «Το περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη, 1983. )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου