Ο Θεός δεν υπόσχεται χαρά, αλλά ποτήριο. Μας καλεί να πάθουμε για το όνομά Του, γιατί έτσι θα ζήσουμε και την δόξα Του.
Η Παναγία είπε στον αρχάγγελο Γαβριήλ: “ιδού η δούλη Κυρίου” (Λουκ. α’, 38). Αυτό το “ιδού η δούλη Κυρίου” είναι αποδοχή του Σταυρού. Η Παναγία συμμετείχε σε όλη την ζωή της στον Σταυρό του Υιού της.
Ο Χριστός πέρασε τα παθήματα, γιατί τήρησε τις εντολές του Πατέρα Του και έτσι ήλθε σε σύγκρουση με τον κόσμο. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνη και στον άνθρωπο που καλείται από τον Χριστό να ζήση την ζωή Του.
Πολλάκις ησθάνθην εμαυτόν εσταυρωμένον επί αοράτου σταυρού.
Η αποφασιστικότητα να τα εγκαταλείψουμε όλα και να ανεβούμε στον σταυρό (βλ. Ματθ. 19, 28 – 30) θα οδηγήσει το πνεύμα μας στο μεθόριο ανάμεσα στον χρόνο και την αιωνιότητα. Και εμείς αρχίζουμε να εποπτεύουμε πράγματα, που μας έμεναν ως τότε κρυμμένα… Είναι επιτακτική ανάγκη για τον καθένα μας να προτιμήσει την αγάπη του Θεού από όλα τα υπόλοιπα.”
Πως να βαδίσουμε προς τον Θεό; Όταν τείνουμε στον μοναδικό αυτό σκοπό, όλα τα άλλα γίνονται πηγή παθημάτων και πόνου. Όμως φέρουμε το σταυρό αυτό σιωπηλά.
Οι πειρασμοί που δέχθηκαν οι άγιοι είναι μεγαλύτεροι από τους δικούς µας πειρασμούς, διότι η καρδιά τους ήταν ευαίσθητη και γι’ αυτό όλα τα πράγματα λάμβαναν στην ζωή τους μεγαλύτερες διαστάσεις.
Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσουμε τι σημαίνει «άρατε τον σταυρόν υμών και ακολουθείτε Με». Όταν προτιμούμε τον Χριστό, πρέπει να έχουμε στο νου ότι πρόκειται για την αγάπη του Πατρός, την αγάπη του Χριστού, την αγάπη του Αγίου Πνεύματος μέσα στον κόσμο αυτόν που πάσχει.
Εκείνο που θα μας οδηγήσει στον κήπο της Γεθσημανή, όπου ο Χριστός προσευχόταν για ολόκληρο τον κόσμο, είναι το να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.
Ο Χριστός είναι ο άπειρος Θεός. Δε σταυρώθηκε μόνο για τους πιστούς, αλλά για όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ ως τον τελευταίο που θα γεννηθεί από γυναίκα. Να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να πάσχει, για να θεραπευθεί και να σωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά.
Διδάσκω τους μοναχούς να μην ομιλούν για τις αδικίες που υφίστανται, αλλά να σιωπούν. Εμείς πρέπει να ζούμε ως εσταυρωμένοι. Αυτό συνιστά η ορθόδοξη πνευματικότητα.
Εγώ προτιμώ να με σκοτώσουν οι άνθρωποι του κόσμου, παρά να πάω µαζί τους και να αποκτήσω κοσμικό φρόνημα.… η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο σταυρωμένη. Ο διωγμός είναι ο κανών της πνευματικής ζωής. Ο άνθρωπος αρχίζει από την αίσθηση της αµαρτωλότητος και το πένθος, και φθάνει στην σύγκρουση με τον κόσμο: «Μακάριοι οι δεδιωγµένοι… » (Ματθ. ε’ 10). Αυτό είναι φυσικό. Τότε ο άνθρωπος θεολογεί.
Ο νους του ανθρώπου και η καρδιά δεν πρέπει να κολλάνε πουθενά, ούτε σε πρόσωπα ούτε σε πράγματα. Τότε όλα είναι καθαρά. Αν κάπου κολλήσουν, τότε αρχίζει ο στραβός δρόμος.
Ο Θεός στην άμετρη αγάπη του δεν με απεδοκίμασε, αλλά με αξίωσε της θεωρίας του ακτίστου Φωτός Του. Ο Χριστός έγινε η ζωή μου. Τον αγάπησα και δεν μπορώ να διανοηθώ κανέναν άλλο ικανό να συγκριθεί μαζί Του. Είναι για μένα ο μόνος Κύριος και Θεός.. Σχεδόν ακατάπαυστα φέρω στην καρδιά μου πόνο, φοβούμενος μη τυχόν χάσω την ευσπλαχνία Του για το πλήθος των αντιστάσεών μου. Εν τούτοις, παρά την πάλη μαζί Του, παρά τις πολυάριθμες απόπειρες να παρεκκλίνω από τον σταυρό Του, ασπάζομαι τον σταυρό του Χριστού, και κατά κάποιον τρόπο σηκώνω το σταυρό που μου δόθηκε, τον σταυρό μου (βλ Ματθ. ιστ’, 24).
Και ευλογώ τώρα τον Θεό μου που ευδόκησε να αναγεννηθώ μέσα από την φλόγα της μετανοίας.
(Αγίου Σωφρονίου (Σακχάρωφ) Οψόμεθα τον Θεόν Καθώς Εστί, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2010, σ. 64-5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου