Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου Κύριε! Δόξα σοι!» Αὐτὸν τὸν λόγο Σοῦ εἴπαμε. Αὐτὸν τὸν λόγο Σοῦ λέμε. Ἡ μακροθυμία Σου εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα μας.
Δὲν θέλω, Κύριε, νὰ μιλήσω αὐτὴ τὴν ὥρα στὸν λαό Σου, γιὰ Σένα, γιὰ τὴν ἀγάπη Σου, ποὺ μέτρο της εἶναι ὁ Σταυρός Σου. Θέλω νὰ μιλήσω σὲ Σένα, γιά μᾶς, τὸν λαό Σου. Θέλω νὰ Σοῦ μιλήσω ὡς ποιμένας τοῦ λαοῦ Σου.
Μεγάλη Παρασκευὴ σήμερα, ἀλλὰ αὐτὴ τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ δὲν τὴν φοβᾶμαι
Μεγάλη Παρασκευὴ σήμερα, ἀλλὰ αὐτὴ τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ τὴν χαίρομαι, γιατί μετὰ ἀπὸ αὐτὴν ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση!
Τὴν κάθε Μεγάλη Παρασκευή, βλέπω τόσο καθαρὰ τὴν ἀγάπη Σου, ποὺ μέτρο της ἔχει τὸν Σταυρό! Πόσο ἀγαπημένος εἶναι ὁ Σταυρός Σου! Ἀφοῦ κάθε φορὰ μᾶς δείχνει πόσο μᾶς ἀγάπησες. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἀγάπη Σου, γεννᾶ τὴν ἐλπίδα μέσα στὶς ψυχές μας. Αὐτὸ ποὺ φοβᾶμαι, Κύριε, εἶναι ἡ Μεγάλη Παρασκευὴ τῆς Πατρίδας μου. Γιατί αὐτή, χωρὶς Ἐσένα, δὲν ἔχει τὴν προοπτικὴ τῆς Ἀνάστασης.
Τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ τῆς Πατρίδας μου φοβᾶμαι, γιατί φτάσαμε σ’ αὐτὴν ἐπειδὴ «ἀπέστημεν ἀπὸ Σοῦ».
Τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ τῆς Πατρίδας μου φοβᾶμαι, γιατί ὁ δρόμος τῆς Ἀνάστασης θὰ εἶναι πολὺ μακρύς, ἂν ἔλθει ποτέ!
Ἀκούγοντας, χθὲς βράδυ, τὰ τροπάρια ἔνοιωσα ὅτι, αὐτὰ δὲν μιλοῦσαν πλέον γιὰ τὸ γένος τῶν Ἑβραίων, ἀλλὰ γιὰ μᾶς, γιὰ τὸ δικό μας γένος, ποὺ φάνηκε κάποτε ὅτι θὰ γινόταν ἕνας νέος ἐκλεκτὸς λαός. Χάρηκες κάποτε, ὅταν ἄκουσες ὅτι σὲ ζητοῦσαν νὰ σὲ δοῦν κάποιοι Ἕλληνες καὶ εἶπες: «ἦλθε ἡ ὥρα γιὰ νὰ δοξασθεῖ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου», καὶ οἱ Πατέρες μας Σὲ δόξασαν.
Ἐμεῖς ὅμως σήμερα, οἱ ἄρχοντες καὶ ὁ λαός Σου, σὲ ἀρνηθήκαμε. Σὲ προδώσαμε, «κενὰ κατὰ Σοῦ ἐμελετήσαμε».
«Ἄρχοντες λαοῦ συνήχθησαν κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ». Καὶ οἱ δικοί μας ἄρχοντες ἔχουν ἐδῶ καὶ χρόνια συνασπισθεῖ ἐναντίον Σου καὶ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας Σου.
Θέλουν τὰ παιδιά μας νὰ μὴν μαθαίνουν γιὰ Σένα στὰ σχολεῖα τους. Θέλουν νὰ μὴν βλέπουν οὔτε τὸ πρόσωπό Σου. Θέλουν ἡ πίστη Σὲ σένα νὰ μὴν φαίνεται πουθενά. Ἄθεοι ἄρχοντες ζητοῦν, ἡ πίστη τοῦ λαοῦ Σου, ἡ πίστη τῶν παιδιῶν Σου, νὰ μὴ φαίνεται πουθενά. (...)
Ἄθεοι ἄρχοντες πολέμησαν καὶ πολεμοῦν μὲ πάθος τὴν Ἐκκλησία Σου. Τὴν ὑπονομεύουν. Τὴν διασύρουν. Λασπολογοῦν ἐναντίον Της. Τοὺς φοβίζει τὸ πνευματικὸ μέγεθος καὶ τὸ μεγαλεῖο Της, τοὺς τρομάζει, γιατί οἱ ἴδιοι εἶναι μικροί, πολὺ μικροί. Τοὺς τρομάζει, γιατί στὸ χτύπημα τῆς καμπάνας, ὁ λαὸς συνάγεται αὐθόρμητα.
Ἀκούσαμε τὸ παράπονό Σου, γιὰ τοὺς Ἰουδαίους: «Λαός μου τί ἐποίησά σοι καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας! Ἀντὶ τοῦ μάννα χολήν, ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με Σταυρῷ μὲ προσηλώσατε! Οὐκέτι στέγω, λοιπόν, καλέσω μου τὰ ἔθνη, κἀκεῖνα με δοξάσουσι».
Αὐτὸ τὸ παράπονο νοιώθουμε νὰ ἀπευθύνεις καὶ σὲ μᾶς σήμερα: Λαέ μου τί σᾶς ἔκανα καὶ τί μοῦ ἀνταποδίδετε; Σᾶς τίμησα καὶ μὲ ἀτιμάζετε. Τίμησα τὸ γένος σας, ἐπιλέγοντας ἀπὸ αὐτὸ τοὺς μεγάλους πατέρες τῆς Ἐκκλησίας Μου.
Τίμησα τὴν γλώσσα σας κάνοντάς την γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου μου. Ἀνέδειξα καὶ δόξασα τὸ γένος σας μέσα ἀπὸ τὴν χιλιόχρονη Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία. Σᾶς στήριξα, ὅταν δουλωθήκατε. Σᾶς χάρισα τὴν πίστη Μου, γιὰ νὰ μὴν ἀλλοιωθεῖτε ὡς γένος καὶ σβήσετε. Σᾶς χάρισα τὴν Ἐκκλησία Μου, γιὰ νὰ γίνει κιβωτὸς τοῦ λαοῦ σας. Ἀνέδειξα ἀνθρώπους πίστεως, ποὺ μὲ τοὺς ἀγῶνες τους σᾶς ὁδήγησαν στὴν ἐλευθερία. Σὲ κάθε δύσκολη ὥρα τῆς πατρίδας σας, ἡ πίστη σὲ μένα ἦταν τὸ στήριγμά σας, ἡ πηγὴ τῆς ἐμπνεύσεώς σας.
Καὶ ἐσεῖς τί μοῦ ἀνταποδώσατε; Μὲ προδώσατε καὶ μὲ προδίδετε. Πολεμήσατε καὶ χλευάσατε τὴν Ἐκκλησία Μου. Ἀρνηθήκατε τὸ θέλημά μου. Διώξατε τοὺς πιστούς μου. Βλασφημήσατε τὸ ὄνομά μου. Συναγωνίζεσθε σὲ πράξεις καὶ λόγους ἀπαξίωσης τῆς Πίστεως. Προσπαθεῖτε νὰ ἀρνηθεῖτε κάθε σχέση μαζί Μου. Δὲν διαλέξατε Ἐμένα, διαλέξατε τοὺς Βαραββάδες.
Δὲν πιστέψατε σὲ μένα, ἐμπιστευθήκατε τοὺς ληστές. Δὲν καταλάβατε ὅτι, ἐκεῖνοι ποὺ πολεμοῦσαν ἐμένα, εἶχαν στόχο ἐσᾶς. Τοὺς ζητήσατε, τρέξατε πίσω τους, τοὺς πιστέψατε καὶ ἐκεῖνοι σᾶς πούλησαν, σᾶς κατέστρεψαν. Γίνατε καὶ ἐσεῖς λαὸς δυσσεβὴς καὶ παράνομος. Δὲν διαλέξατε ἐμένα ὡς Κύριό σας, ἀλλὰ τὸν Καίσαρα. Ζητήσατε μὲ τὸν τρόπο σας, τὸ Αἷμα μου νὰ πέσει ἐπάνω σας καὶ ἐπάνω στὰ παιδιά σας. Σήμερα ζεῖτε τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀποστασίας σας.
Εἶχα προειδοποιήσει τοὺς Ἰουδαίους: «Ἰδοὺ ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος». Λίγο ἀργότερα ὁ Ρωμαῖος αὐτοκράτορας δὲν ἄφησε πέτρα πάνω στὴν πέτρα. Βαδίζετε στὰ ἴχνη τους. Οἱ ἐχθροί σας δὲν εἶναι ἔξω καὶ μακριά, ἀλλὰ μέσα στὸν τόπο σας. Μόνο ἡ μετάνοιά σας θὰ σᾶς σώσει. Τὸ θαῦμα δὲν θὰ ἔλθει ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ὅπως καὶ τὶς ἄλλες φορές, μόνο ἀπὸ μένα.
Ἀλλὰ δὲν τὸ πιστεύετε πιά. Κινδυνεύει καὶ ὁ δικός σας οἶκος νὰ γίνει ἔρημος. Κύριε νοιώθω βαθειὰ τὸ παράπονό Σου. Εἶναι ἀπόλυτα ἀληθινὸ καὶ δικαιολογημένο. Προσδοκῶ Κύριε τὴν Ἀνάστασή Σου. Ἀπὸ ἐκεῖ ἀντλῶ δύναμη. Φοβᾶμαι ὅμως, γιὰ τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ τῆς Πατρίδος μου.
Κολόβωσε, Σὲ παρακαλῶ τὴν διάρκειά της. Κάνε, νὰ μὴν εἶναι μακρινὴ ἡ νύχτα.
Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε! Καὶ χάρισέ μας τὴν μετάνοια, γιὰ νὰ τὴν ἀξιοποιήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου