Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ: Να κοινωνείς… Συμβουλές για την συνεχή Θεία Μετάληψη

Όταν ρωτούσαν τον μπατουσκα Σεραφείμ πόσο συχνά πρέπει να προσεγγίζει κανείς το Ουράνιο Μυστήριο, απάντησε: «Όσο συχνότερα τόσο καλύτερα».

«Δεν πρέπει ν’ αφήνωμε καμμία ευκαιρία να περνά χωρίς να πλησιάζουμε την χάρη που μας παρέχεται δια της κοινωνίας των Αχράντων Μυστηρίων του Χριστού. Γεμάτοι με βαθειά συντριβή, αλλά και από ελπίδα και πίστη στο άμετρο θείο έλεος, ας πλησιάζουμε το Μυστήριο που μας λυτρώνει από όλους και από όλα».

Σ’ αυτούς που δικαιολογούσαν την άρνησή τους να κοινωνούν συχνά με ένα υπερβολικό συναίσθημα αναξιότητας, απαντούσε

αντιπαραθέτοντας την μικρότητα του αμαρτωλού ανθρώπου και την απέραντη καλοσύνη του Θεού. Ακόμη κι έναν ωκεανό ολόκληρο κι αν γεμίζαμε με τα δάκρυα μετανοίας μας, δεν θα κατορθώναμε να ικανοποιήσουμε τον Κύριο που μας προσφέρει για τροφή το Σώμα του και το Αίμα του δωρεάν για να μας εξαγνίση και να μας αναζωογονήση ».

**

Σε κάποιον κοσμικό έδωσε την ακόλουθη εντολή: «Να κοινωνείς… αυτός που κοινωνεί θα σωθεί, αλλά όποιος δεν κοινωνεί , νομίζω πως όχι. Όπου ειμί εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός εσται. (Ιωαν. 12,26)».

Σε κάποια άλλη περίσταση ο Όσιος φανέρωσε ένα βαθύ μυστήριο, ότι δηλαδή η θεία μετάληψη ενός ανθρώπου είναι ευεργετική και για τους άλλους:

«Όποιος συμμετέχει με ευλάβεια στην Θεία Κοινωνία και όχι μια φορά τον χρόνο, θα σωθεί, θα ευτυχίσει και θα ζήσει πολλά χρόνια επάνω στην γη. Πιστεύω», πρόσθεσε , «ότι κατά την μεγάλη καλοσύνη του Θεού, η χάρη Του θα φανερωθεί και στην οικογένεια εκείνου που κοινωνεί. Στα μάτια του Θεού εκείνος που κάνει το θέλημά Του αξίζει περισσότερο από μια λεγεώνα παραβάτες».

Τι θαυμάσια , τι παρηγορητική και διδακτική αποκάλυψη!

Ταυτόχρονα ο Γέροντας καθησύχαζε εκείνους που φοβούνταν να πλησιάσουν στο Μυστήριο λόγω της αίσθησης της αναξιότητας τους. Το έχουμε δει από την εντολή του στον π.Βασιλειο, αλλά αυτό φάνηκε ιδιαίτερα πειστικά στην περίπτωση του δοκίμου Ιωάννη.

Κάποτε την παραμονή μιας από τις δώδεκα εορτές, όταν επρόκειτο να κοινωνήσουν, ο Ιωάννης έφαγε κάτι μετά την εσπερινή ακολουθία, πράγμα το οποίο δεν ήταν σύμφωνο με τους κανόνες του μοναστηριού. Σε αυτό προστέθηκε και μια γενική συναίσθηση της αναξιότητας του, και ο δόκιμος άρχισε να αποθαρρύνεται. Όσο περισσότερο το σκεπτόταν τόσο περισσότερο απελπιζόταν : «Χιλιάδες τρομακτικές σκέψεις με περικύκλωναν, η μια μετά την άλλη. Αντί της ελπίδας στην δύναμη του Σωτήρος Χριστού ο Οποίος σκεπάζει όλες μας τις αμαρτίες, φανταζόμουν ότι σύμφωνα με την Κρίση του Θεού, λόγω της αναξιότητάς μου, θα έπρεπε ή να με κάψει φωτιά ή να με καταπιεί ζωντανό η γη, μόλις θα πλησίαζα στο Άγιο Ποτήριο».

Επιθυμώντας να καθησυχάσει την συνείδησή του, ο δόκιμος εξομολογήθηκε, αλλά ακόμη και αυτό δεν έφερε ειρήνη στην ψυχή του και όσο στεκόταν στο άγιο Βήμα, συνέχιζε να υποφέρει. Όταν ο άγιος Σεραφείμ το αντιλήφθηκε, τον κάλεσε και του είπε τους εξής θαυμάσιους λόγους: «Και αν είχαμε γεμίσει έναν ωκεανό με τα δάκρυά μας, και τότε ακόμη δεν θα μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε τον Κύριο για όσα μας παρέχει δωρεάν, τρέφοντας μας με το πανάγιο Σώμα Του και Αίμα Του, τα οποία μας πλένουν, μας καθαρίζουν, μας ζωοποιούν και μας ανασταίνουν. Και έτσι, πλησίασε χωρίς αμφιβολία, και μην ταράζεσαι, μόνον πίστευε ότι αυτό είναι το αληθινό Σώμα και Αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το οποίο δίνεται σε εμάς για να θεραπευθούν όλες οι αμαρτίες μας».

Ειρηνικός τώρα ο δόκιμος , μετέλαβε των Αγίων Μυστηρίων με πίστη και ταπείνωση.

Μια άλλη φορά, …. Μια νεαρή χήρα , η Αννα Πετρόβνα Ερόπκινα, η οποία έζησε παντρεμένη μόνον τρεις μήνες, μίλησε για τον π. Σεραφείμ…: Όταν ο αγαπημένος της σύζυγος αρρώστησε ξαφνικά, εκείνη «φοβήθηκε να του προτείνει να μεταλάβει των Αγίων Μυστηρίων του Χριστού» επειδή σκεπτόταν μήπως τον τρομοκρατήσει , «και αυτός, παρόλο που ήταν πολύ ευλαβής, φοβόταν μήπως λυπήσει την σύζυγό του ζητώντας ιερέα». Και έτσι πέθανε χωρίς Θεία Κοινωνία. Η σύζυγός του θλιβόταν υπερβολικά για αυτό.

«Ειδικά το να πεθάνει δίχως το εφόδιο της Θείας Κοινωνίας, μου φαινόταν σαν τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες μου και για τις αμαρτίες του συζύγου μου, σκεπτόμουν ότι ο σύζυγός μου θα έμενε για πάντα αποξενωμένος από την Θεία ζωή». «Μετά την ταφή του… ερχόμουν κάποιες φορές σε απελπισία και θα είχα ίσως αφαιρέσει την ζωή μου, αν δεν ήμουν κάτω από αυστηρή παρακολούθηση».

Έτσι η χήρα παρέμεινε σε αγωνία επί δέκα μήνες. Τότε με την συμβουλή του θείου της , διήνυσε τα πεντακόσια βερστια (περίπου 530 χιλμ.) μέχρι το μακρινό Σαρωφ. Εκεί βρήκε πλήρη ειρήνη κοντά στον Όσιο και όσον αφορά τον θάνατο του συζύγου της, ο Γέροντας της είπε το εξής: «Μην λυπάσαι για αυτό, χαρά μου, δεν νομίζω ότι μόνον για αυτό η ψυχή του θα χαθεί. Ο Θεός μόνον μπορεί να κρίνει ποιον θα βραβεύσει ή θα τιμωρήσει και με ποιον τρόπο. Να τι συμβαίνει μερικές φορές, εδώ σε αυτόν τον κόσμο, οι άνθρωποι λαμβάνουν την Θεία Κοινωνία, αλλά κατά την Κρίση του Κυρίου, παραμένουν ακοινώνητοι. Κάποιος άλλος ίσως να ήθελε να κοινωνήσει, αλλά η επιθυμία του δεν εκπληρώνεται, ανεξάρτητα από την θέλησή του. Σε αυτόν η Θεία Κοινωνία μπορεί να δοθεί με αόρατο τρόπο δια μέσου Αγγέλου του Θεού». Η χήρα παρηγορήθηκε.

ΠΗΓΗ