μια αγιασμένη μορφή της σύγχρονης Κύπρου
«Τά σά εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα». Όλα είναι δικά του̇ και χαρίσματα και αρετές.
Είδαμε και σήμερα τον ήλιο. Είμαστε και σήμερα στη ζωή. Δόξα σοι ο Θεός! Σηκωθήκαμε από τον ύπνο, έχουμε τον αέρα, τον ήλιο, τ’ αγαθά του Θεού! Παρατείνεται και σήμερα η ζωή μας. Κάτι να κερδίσουμε πριν σχολάσει το πανηγύρι ̇ κάτι να ψωνίσουμε, κάτι να προσθέσουμε στον πλούτο την ψυχής μας. Και τι άλλο; Τη Βασιλεία του Θεού που βιάζεται. Όλα τ’ άλλα θα λογιστούν φθαρτά και πρόσκαιρα.
Να μην πούμε ένα «δόξα σοι» του Θεού; «Υμνούμεν σε, ευλογούμεν σε, δοξολογούμεν σε επι πάσι τοις αγαθοίς που μας έστειλες». Είναι λίγο πράγμα να το έχουμε αυτό καθημερινή συνήθεια; Και τότε ο νους μας όλη τη μέρα γεμίζει με Θεό. Που να κοιτάξεις, που να πιάσεις, τι να δεις; Παντού χάρις. «Ουκ εξ έργων ων εποιήσαμεν», αλλά δια της χάτιρος. Δόξα να’ χεις Θεέ μου!
*Πάντοτε με επιφυλάξεις, με μέτρο. Όχι πολλές επικοινωνίες… Η παρρησία δεν είναι καλή.
*Πρέπει να είναι η καρδιά σου κυριευμένη με προσευχή, για να σου πει κάποιος ένα κακό λόγο και να τον αφήσεις έξω από το σπίτι σου, να μην τον κουβαλάς μέσα σου.
*Πολλές φορές μεταλαβαίνουμε και πριν πάει πολλή ώρα αρχίζουμε κουβέντα, κατηγορίες και δεν λέμε στον Θεό ούτε ένα ευχαριστώ. Εγυρίσαμε τα νώτα και φύγαμε. Θέλει ν’ αναλογιζόμαστε τον σεβασμό, τον φόβο, την ευχαριστία. Πάντα να προσέχουμε. Δεν έχουμε περιθώρια.
*Η δοκιμασία είναι επίσκεψη του Θεού. Πόσες δοκιμασίες μας στέλλει ο Θεός για το συμφέρον μας.
*Δεν πιστεύω να βρεθεί πλάσμα μέσα στον κόσμο, που να τα έχει όλα, να μην δοκιμάζεται, να μην έχει ένα σταυρό να σηκώνει.
*Ευτυχής είναι όποιος είναι ευχαριστημένος με ότι έχει και ότι είναι ει δ’ άλλως όσα και να έχει, δεν είναι στην πραγματικότητα ευτυχισμένος.
*–Παππού ετούτος ο κύριος γύρισε τον κόσμον ούλο, τι λες, είναι καλά τα ταξίδια;
– Εε, τι να πω; έτσι κάνουμε γύρους (δείχνει πάνω στην παλάμη του ομόκεντρους κύκλους) πάμε γύρο- γύρο που το λουκκο! Άλλος σε μικρότερο, άλλος σε μεγαλύτερο γύρο, άλλος παραέξω στο τέλος όλοι εκεί μέσα εν να πέσουμε.
*Η ομόνοια, η αγάπη, φέρνει τη γαλήνη και την ηρεμία. «Ανεχόμενοι αλλήλους εν αγάπη». «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Όχι ο καθένας το δικό του συμφέρον, αλλά των πολλών.
Αν θέλεις να σώσεις τον εαυτό σου να μην κάμεις άνθρωπο να κολαστεί. Και αν αγαπήσεις τον πλησίον σου, πάλιν τον εαυτό σου αγαπάς. Τον εαυτό μας αγαπούμε όταν θέλουμε τη σωτηρία του.
*Όποιος καταλάβει τη ματαιότητα του κόσμου, δεν τον θλίβουν τα κοσμικά, και αποδίδει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».
*Μερικοί λεν: «Ακούμε για αγίους… Μα ποιός τους είδε;». Είναι ζήτημα πίστεως. Είναι πρεσβευτές οι άγιοι και για μας. Κάμνουμε έξοδα και τους γιορτάζουμε… Νομίζετε ότι τα κρατάνε για τον εαυτό τους οι άγιοι; Κάποιες δοκιμασίες, που παρά τρίχα γλυτώνουμε, είναι ο άγιος που τιμήσαμε αυτός που μας γλύτωσε. Βέβαια όταν μιμηθούμε τους αγίους, το χαίρονται περισσότερο. Αλλά πάντως πρέπει να τους τιμούμε. Λέμε: «Ει μή τους αγίους σου είχομεν πρεσβευτάς και την αγαθότητα σου συμπαθούσαν ημίν, πως αν τολμώμεν, Σωτερ, υμνείσαι Σε, ον ευλογούσιν απαύστως άγγελοι»;
*Τετάρτη και Παρασκευή να μην δίνεις γάλα στα παιδιά. Είναι σαν θεμέλιο τούτο. Από μιτσής βάζει προζύμι. Πού είμαστε μικροί ή μάνα μας, μας έβαζε έστω και με το ζόρι να κάνουμε τρεις μετάνοιες και να σταυρώνουμε το μαξιλάρι μας. Εκείνο πού ήξερε. Να βάλλουν τα παιδιά το σταυρό τους μετά το φαΐ.
*Λίγο μετά την προσφυγιά , αφού άκουσα ότι μια βόμβα γκρέμισε το θόλο της εκκλησίας της Παναγίας της Λύσης, όταν τον βρήκα, του είπα : ‘’Παναγή, κλαίω και τα δικά μας, και τις περιουσίες μας, και τα χωράφια, και τα χωριά μας, αλλά κλαίω και την εκκλησία μας, που άκουσα πως την χάλασαν.’’ Και μου απάντησε: ‘’Εχαλάσαν μας την εκκλησίαν μας; Χτίζουμεν άλλην. Μα έκλεψαν μες τες εικόνες μας; Κάμνουμεν άλλες. Μόνον τον ζωντανόν ναόν του Θεού εγιώ εν που κλαίω, που τον εχαλάσαμεν και τον εκάμαμεν ερείπια, και το σιειρότερον, που εν ενδιαφερούμαστεν να τον ηξανακτίσουμεν’’.
*— «Τούτον ήντα το έχεις;» (μού έδειξε το ρολόι μου ό παππούς). Εν το ρολόι μου, βλέπω την ώρα. Τζιαί κάθε ώρα βλέπεις το, γιατί βιάζεσαι, καρτερούν σε… έχεις έννοια Το ίδιο και με το θάνατο, καρτερούν μας να ενωθούμε με το Θεό, τον Πατέρα μας. Να το καρτερούμε, να έχουν έννοια, κι όχι όταν έλθει να μάς βαρυφανεί, αλλά να τον περιμένουμε με χαρά, διότι δακάτω εν μάς άφήννουν πολλά να ενωθούμε μαζί Του. Να τον έχουμε σαν τη δαμόκλειο σπάθη. Ξέρεις ήντα μπού ‘ναι; Ήταν ένας παράλυτος πλούσιος πού είχε από πάνω του ένα σπαθί δεμένο πάνω σε μια τρίχα Χα-χα-χα να πέσει. Έτσι και ό θάνατος. Έχουμε τιπόζιτα, άμα δεν έχει νερό. Κάθε τι καλό να το κρατούμε πού μάς το γνώρισε ό Θεός. Ήντα γυρεύκουν την καλύτερη πάγκα να βάλουν τα λεφτά τους οι άνθρωποι; Να ζούμε στη γη, αλλά ό νους μας να είναι στον ούρανόν… ημών το πολίτευμα εν ούρανοϊς υπάρχει…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου