Σάββατο των Απόκρεω (Ψυχοσάββατο)

Σήμερα η Εκκλησία μας στρέφει το βλέμμα πέρα απ’ τα σύνορα της παρούσας ζωής, στους πατέρες και αδελφούς μας που έχουν αναχωρήσει από αυτή τη ζωή. Και, καθώς μας υπενθυμίζει τους προαπελθόντες, ελπίζει να μας προετοιμάσει να περάσουμε τις υπόλοιπες μέρες της περιόδου αυτής, αλλά και τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή που πλησιάζει, όπως πρέπει.

Ας ακούσουμε τη Μητέρα μας, την Εκκλησία, και, τιμώντας τους πατέρες και αδελφούς μας, ας προσέξουμε να προετοιμαστούμε και για το δικό μας ταξίδι.

Επειδή τίποτε ακάθαρτο δεν θα εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού και κατά την Κρίση κανένας ακάθαρτο δεν θα δικαιωθεί, μην περιμένουμε να καθαριστούμε μετά τον θάνατο. Θα παραμείνουμε στην κατάσταση στην οποία θα βρισκόμαστε κατά το πέρασμα μας εκεί. Την κάθαρση μας θα την επιμεληθούμε εδώ.

Αλλά πρέπει να βιαστούμε, για τι ποιος γνωρίζει πόσο ακόμη θα ζήσει; Πως θα εμφανισθούμε ακάθαρτοι; Με τι μάτια θα κοιτάξουμε τους πατέρες και αδελφούς μας που θα συναντήσουμε εκεί; Πόσο θα ντραπούμε! Ας βιαστούμε να διορθωθούμε, ώστε να εμφανιστούμε τουλάχιστον σε ανεκτή κατάσταση στην άλλη ζωή.

Από το βιβλίο «Ψωμί για το Ταξίδι» Οδοιπορικό Μεγάλης Τεσσαρακοστής, Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, Εκδόσεις Άρμος σελ. 33-34

Κυριακή της Κρίσεως (Κυριακή των Απόκρεω)

Η φοβερή Κρίση! Ο Κριτής έρχεται περιστοιχισμένος από το άπειρο πλήθος των Ασωμάτων Δυνάμεων. Οι σάλπιγγες ηχούν σε κάθε γωνιά της γης και ανιστούν τους νεκρούς. Τα πλήθη των αναστημένων ανθρώπων συρρέουν στον προκαθορισμένο τόπο, ενώπιον του θρόνου του Κριτού, έχοντας κάποιο προαίσθημα της ετυμηγορίας που θα αφήσει στ’ αυτιά τους. Και ο διαχωρισμός στους εξ αριστερών και εκ δεξιών γίνεται από μόνος του.

Όλα έχουν τελειώσει! Βαθειά σιγή επικρατεί. Το επόμενο λεπτό, ακούγεται η τελική ετυμηγορία: Σε κάποιους Δεύτε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, σε κάποιους άλλους Πορεύεσθε απ’ εμού… «Ελέησέ μας, Κύριε, ελέησέ μας. Ας έρθει το έλεός Σου και σ’ εμάς», θα πουν τότε οι τελευταίοι, αλλά είναι πολύ αργά για να ικετεύσουν.

Τώρα είναι η στιγμή που θα μπούμε στον κόπο να ξεπλένουμε ό,τι αμαυρώνει τη φύση μας. Την ώρα της Κρίσεως, μπορεί να είμαστε έτοιμοι να χύσουμε ποταμούς δάκρυα για να καθαρίσουμε την ψυχή μας, αλλά τότε δεν θα ωφελεί.

Ας κλάψουμε τώρα, αν όχι με ποταμούς δακρύων, τουλάχιστον μ’ ένα ρυάκι‧ κι αν όχι μ’ ένα ρυάκι, έστω με μερικές σταγόνες. Αν πάλι ούτε τόσο λίγα δάκρυα δεν μας βρίσκονται, τουλάχιστον ας νιώσουμε συντριβή καρδιάς κι ας εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας ενώπιον του Κυρίου, παρακαλώντας Τον να μας συγχωρήσει και υποσχόμενοι να μην Τον προσβάλουμε άλλη φορά, παραβαίνοντας τις εντολές Του. Μετά, ας δείξουμε ζήλο για να τηρήσουμε πιστά την υπόσχεση.

Από το βιβλίο «Ψωμί για το Ταξίδι» Οδοιπορικό Μεγάλης Τεσσαρακοστής, Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, Εκδόσεις Άρμος σελ. 35-36

ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ