Γέροντος Δωροθέου:«οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν, ἠγοράσθητε τιμῆς»(Μελέτη στο Αποστολική Ανάγνωσμα)

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ ( ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ)

μελέτη στό  'Αποστολικό ἀνάγνωσμα

Τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἱερό. Δέν εἶναι κακό ἤ φυλακή τῆς ψυχῆς. Ὅτι δημιούργησε ὁ Θεός, ἄρα καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἅγιο. Στόν καθένα ἄνθρωπο ἔγκειται ἡ διαφύλαξη τοῦ σώματός του ὡς ναοῦ. Τελικά, τό σῶμα μας εἶναι ἐκκλησία στήν ὁποία ἐπιθυμεῖ νά ἐγκατοικήσει τό Ἅγιο Πνεῦμα.  

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχική καί σωματική ὀντότητα. Μετέχει καί στόν ὑλικό καί στόν πνευματικό κόσμο. Ἡ ψυχή του εἶναι ἀθάνατη. Τό σῶμα, ὅμως, μετά τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων  στήν Ἐδέμ δέν εἶναι πλέον ἀθάνατο, ἀλλά φθαρτό καί ὑπόκειται σέ θάνατο. Ὁ Θεός ἔδωσε τόν θάνατο γιά τό σῶμα προκειμένου νά μήν γίνει ἡ ἁμαρτία ἀθάνατη. Ἀπό αὐτή τήν ἄποψη ὁ θάνατος τοῦ σώματος εἶναι εὐεργετικός.

Πολλοί ἀρχαῖοι φιλόσοφοι πίστευαν ὅτι τό σῶμα εἶναι φυλακή τῆς ψυχῆς. Μεταξύ αὐτῶν καί ὁ Πλάτων ὁ ὁποῖος πίστευε ὅτι οἱ ψυχές ἔπεσαν ἀπό τόν ἰδεατό κόσμο καί φυλακίσθηκαν στά σώματα. Ἄλλοι αἱρετικοί πίστευαν ὅτι πρέπει νά ἐξουθενώνονται τά σώματα εἴτε μέ ὑπερβολικές νηστεῖες εἴτε μέ ἀκολασίες ὥστε νά μήν εἶναι ἔμπόδιο στήν ἀνάταση τῆς ψυχῆς. Στόν σημερινό κόσμο ἔχουμε μία λατρεία τοῦ ἀνθρώπινου σώματος καί οἱ συγχρονοι ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά προβάλουν τό σῶμα σάν τήν ταυτότητά τους ἤ σάν ἐρωτικό ἀντικείμενο. Οἱ ἄνθρωποι ταυτίζουν τό εἶναι μέ τό σῶμα τους τό ὁποῖο ὑπηρετεῖ σκοπούς τῆς κυρίαρχης ἰδεολογίας. Παντοῦ βλέπει κανείς γυμνά σώματα γιά νά προωθηθοῦν πωλήσεις ἔμπορικῶν εἰδῶν. Τό ἀνθρώπινο σῶμα εἶναι πιά ἐμπόρευμα πού εὐτελίζει τόν κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πλασθέντα ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος αὐτολατρεύεται, αὐτολυτρώνεται, αὐτοδικαιώνεται. Πῶς νά μιλήσεις σήμερα γιά παρθενία, γιά τήν ἱερότητα τοῦ σώματος, γιά τήν ἄπειρη ἀξία τοῦ «κατ’ εἰκόνα»; 

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε γιά τήν σωτηρία μας. Προσέλαβε τήν φύση μας στήν μία ὑπόστασή του. Σαρκώθηκε «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου» καί ἐνανθρώπησε. Ἔλαβε σῶμα ἀπό τά ἄχραντα αἵματα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τό ἔκανε δικό του. Τό ἀνθρώπινο σῶμα πού εἶχε τεράστια ἀξία ὡς πλασθέν ἀπό τό ἴδιο τόν Θεό προσελήφθη καθ’ ὑπόσταση ἀπό τόν Θεό, μέ τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τόν Υἱό καί Λόγο! Ὁ Θεός προσέλαβε τήν φύση μας καί ἔλαβε σῶμα τό ὁποῖο φέρει ἀναστημένο καί μετά τήν Ἀνάσταση καί τήν Ἀνάληψή του. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἄνοιξε τόν δρόμο ὥστε ἐμεῖς οἱ εὐτελεῖς, οἱ πλασμένοι ἀπό χῶμα, νά θεωθοῦμε κατά χάρη. Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ εὐεργεσία! 

Ἅν τό σῶμα ἦταν κάτι βρώμικο ὁ Θεός δέν θά τό προσελάμβανε. Τό σῶμα, λοιπόν, κατά τόν Ἀπ. Παῦλο, εἶναι γιά τόν Θεό καί ὁ Θεός γιά τό σῶμα. Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ Θεός θά ἀναστήσει τά σώματά μας ἐν ἡμέρα κρίσεως. Ὁ Θεός μεριμνᾶ γιά τό σῶμα μας ἔπειδή ἔχει ἱερότητα. Ὁ ἴδιος ἐτόνισε στόν Προφήτη: «θέλω νά κατοικήσω μέσα σας καί νά περιπατήσω μέσα σας».  Ἄρα, πρέπει νά φροντίζουμε νά διατηροῦμε τό σῶμα μας μακρυά ἀπό κάθε πορνεία ἤ ἄλλο σαρκικό μολυσμό. Ὁ λόγος, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Ἀπ. Παῦλος εἶναι ὅτι τά σώματά μας εἶναι μέλη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός κατά τούς Πατέρες «Ἐκκλησίας σάρκα ἀνέλαβε». Αὐτός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί ἐμεῖς τά μέλη. Μάλιστα ἐμεῖς εἴμαστε «μέλη ἐκ μέλους». Ὁπως ὁ πόρνος γίνεται ἕνα σῶμα μέ τήν πόρνη στή ὁποία προσκολλᾶται, ἔτσι καί ὁ πιστός γίνεται ἕνα πνεῦμα μέ τόν Χριστό ἄν σ’ Αὐτόν προσκολληθεῖ. Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, χαράζει τήν μοίρα του, διαλέγει τό μέλλον του. 

Ὁ Ἀπ. Παῦλος γράφει στούς Κορινθίους, ὅπου ἡ πορνεία καί τά σαρκικά ἁμαρτήματα ἦταν σέ μεγάλη ἔξαρση. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βαπτίζεται στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἁγιάζεται καί στήν ψυχή καί στό σῶμα. Αὐτός, «ὁ ἀρραβῶνας τοῦ Πνεύματος» , κατά τόν Ἀπ. Παῦλο, καθιστᾶ τό σῶμα «ναό τοῦ ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματος». Αὐτή ἡ χορήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὁ χαρακτηρισμός τοῦ σώματος σάν ἐκκλησία, εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἐξαγορᾶς τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Κύριο. Ὁ χριστιανός προορίζεται γιά κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Ἀπ. Παῦλος μᾶς λέει: «δέν ἀνήκεται στό ἑαυτό σας. Ἀγοραστήκατε μέ κάποιο ἀντίτιμο» καί, προφανῶς, ἐννοεῖ τό αἷμα τοῦ Κυρίου πού ἔρρευσε στόν Σταυρό στόν Γολγοθᾶ. Αὐτό ἀκριβῶς ἀναφέρει ἡ Ἐκκλησία ὅταν τήν Μ. Πέμπτη τοποθετεῖ τόν Ἐσταυρωμένο στό μέσο τοῦ Ναοῦ καί ψάλλει: «ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ Νόμου...». 

Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, εἶναι τό ἀντικείμενο τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, τῆς φροντίδας του. Ὁ Θεός προώρισε τόν ἄνθρωπο νά γίνει θεός κατά χάρη. Νά μήν χάσουμε αὐτήν τήν εὐεργεσία, ἀδελφοί. Νά μήν ὑποταχθοῦμε στήν σαρκολατρεία τῆς ἐποχῆς μας ἀλλά νά ἀντισταθοῦμε.  Ἡ λατρεία τοῦ ἀνθρώπινου σώματος εἶναι ὑποταγή στόν Σατανᾶ, πού ξέρει ὅτι δέν ἔχει πολύ χρόνο ἀκόμη καί προσπαθεῖ, σάν ἀνθρωποκτόνος, νά καταστρέψει τήν ἄνθρωπότητα. Ἄς εἶναι ἡ προσπάθειά μας γιά τήν διατήρηση τῆς ἱερότητας τοῦ σώματός μας κομμάτι τῆς ἄσκησής μας στήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή.