γέροντος Δωροθέου: γράμματα στούς πιστούς

Ὁ Θεός εἶναι ταπεινός. Ζητᾶ στό Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου τήν ἄδεια ἀπό ἕνα κορίτσι δεκατεσσάρων ἐτῶν να συλλάβει τόν Κύριο. Ἐπίσης, ὁ Χριστός εἶπε «δεῖτε ἐμένα εἶμαι πρᾶος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Ἀκόμη, ὁ Κύριος τῆς δόξης ἔνιψε τούς πόδας τῶν μαθητῶν. Ἡ ταπείνωση δέν εἶναι ἀδυναμία εἶναι θεϊκό γνώρισμα. Ὁ Θεός σέβεται τό αὐτεξούσιο σέ κάθε ἄνθρωπο. Ἐπειδή τόν προορίζει γιά κατά χάρη θεό. Εἶπε στόν ἀδελφοκτόνο Κάϊν «δέν σεβάστηκες τήν εἰκόνα μου στόν άδελφό σου»!

Ὁ Θεός μᾶς ὑπακούει, μᾶς ὑπηρετεῖ, μᾶς συγχωρεῖ, μᾶς τυλίγει στή στοργή του. Πόσο τώρα φαίνεται ἀλλόκοτη ἡ συμπεριφορά μας. Ἡ σκληροκαρδία μας, ὁ ἐγωισμός μας, ἡ ἀμετροέπειά μας. Οἱ ἀληθινοί Χριστιανοί εἶναι ἕνας κόσμος μέσα στόν κόσμο. Ὄχι μόνο εἶναι βαπτισμένοι στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδας καί μυρωμένοι μέ τή σφραγίδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀλλά εἶναι ταπεινοί. «Μοὔχαν μιλήσει γι ἄγγελους οἱ ποιητές, κι ἀπόμακρους πού μᾶς κοιτάζουν σιωπηλοί», λέγει ἕνας ποιητής. Αὐτούς ἐννοεῖ, τούς ἁγίους τῆς καθημερινότητάς μας.