Εξίσταται ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ἀναλογιζόμενος τὰ ὑπερφυῆ θαυμάσια, τὰ ὁποῖα ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ μετῆλθεν, ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρωπον ἐκ τῆς αἰωνίας δυστυχίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἔρριψεν αὐτὸν ἡ παρακοὴ τοῦ Παραδείσου.
Ἡ Παλαιὰ καὶ ἡ Νέα Διαθήκη ἀφηγοῦνται ἄπειρα δείγματα τῆς θείας ἀγάπης πρὸς τὸν ἄνθρωπον· ὁ Νόμος, οἱ Προφῆται, τὰ
τεράστια θαύματα τῆς χάριτος καὶ τὰ λοιπὰ ἀξιοσημείωτα αὐτῆς γεγονότα, εἶναι ἀποδείξεις τραναὶ τῆς μεγάλης τοῦ Θεοῦ φιλανθρώπου Προνοίας.
Ἡ θεία Εὐσπλαγχνία ἀπὸ τῆς ἡμέρας τῆς πτώσεως καὶ συντριβῆς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ Παραδείσῳ, δὲν ἔπαυσε δεικνύουσα τὸ μέγα Αὑτῆς ἐνδιαφέρον, ὅπως ἀποκαταστήσῃ τοῦτον καὶ ἀναπλάσῃ ἐκ τῆς συντριβῆς, ἥν παραπλανηθεὶς ὑπὸ τοῦ διαβόλου ὑπέστη.
«Τὸ σπέρμα τῆς γυναικὸς» ὡρίσθη νὰ συντρίψῃ τὴν κεφαλὴν τοῦ ὄφεως, ἵνα ἐκεῖθεν προέλθῃ πάλιν ἡ ἀνόρθωσις, ὅθεν προῆλθεν ἡ πτῶσις. Ὁ Θεὸς ἀπεφάσισε νὰ περιβληθῇ τὸ χοϊκὸν ἀνθρώπινον σῶμα, ἵνα διὰ τῆς ἐν ὀστρακίνῳ σκεύει κρυπτομένης θεότητος ἀγκιστρευθῇ ὁ πτερνιστὴς ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ἀλλ’ ἔπρεπε τὰ ἐπιπροσθοῦντα κωλύματα νὰ παραμερίσωσι, καὶ ἡ θεία συγκατάβασις διὰ παντὸς τρόπου νὰ πραγματοποιηθῇ, ἐκλεγομένων τῶν καταλλήλων προσώπων, τὰ ὁποῖα θὰ ὑπηρέτουν εἰς τὸ μέγα καὶ ὑπερφυὲςτοῦτο Μυστήριον.
Ζεῦγος ἅγιον καὶ δίκαιον ἐν Παλαιστίνῃ ἔζη ποτέ, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὀνομαζόμενον. Ἡ σεπτὴ αὕτη ξυνωρὶς ἐξελέχθη παρὰ τῆς θείας Βουλῆς νὰ προσφέρῃ ὅ,τι αὕτη ἐζήτει διὰ τὸν Μέγαν Σκοπόν.
Ἡ συζυγία των, ἐνῷ κατὰ τὰ ἄλλα ὑπῆρξε τρισολβία, εἶχε καὶ τὸ λυπηρὸν νὰ ἦναι ἄγονος· καὶ ἐφ’ ὅσον μὲν διήνυον τὴν νεότητα, αἱ ἐλπίδες πάντοτε, συνοδευόμεναι μετὰ προσευχῶν καὶ δεήσεων
θερμῶν, ὑπῆρχον νὰ ἴδωσι τέκνον ἐκ τῶν σπλάγχνων αὑτῶν προερχόμενον· ἀλλ’ ὅμως ἡ νεότης παρῆλθε καὶ τὸ γῆρας ἐπελθὸν ἀπέκλεισε πᾶσαν περὶ γεννήσεως τέκνου ἐλπίδα.
Ὅθεν μὲ θλῖψιν καὶ ὀδύνην μεγάλην διήρχοντο τὰς ἡμέρας αὑτῶν, παρὰ πάντων καὶ παρ’ αὐτῶν τῶν ἱερέων ὀνειδιζόμενοι καὶ καταφρονούμενοι, διότι τῆς ἀτεκνίας τὸ γεγονὸς ἔνδειξις θείας ὀργῆς καὶ ἀποστροφῆς ἐξηγεῖτο παρὰ τοῖς πολλοῖς.
Ἀλλ’ αἱ προσευχαὶ καὶ αἱ δεήσεις των ἐν τέλει εἰσηκούσθησαν. Παρ’ ἐλπίδα, διὰ τὸ γῆρας καὶ τὴν στείρωσιν τῆς Ἄννης, ἠξιώθησαν νὰ ἴδωσι τέκνον θῆλυ, τὴν Θεοτόκον Μαρίαν.
Ἡ χαρά των ἀπερίγραπτος καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη των πρὸς τὸν Θεὸν ἄπειρος. Τὸ τέκνον ἐγεννήθη ἐξ ἐπαγγελίας, πᾶσαι δὲ αἱ τοιαῦται γεννήσεις, ὡς ἄλλοτε τοῦ Σαμουὴλ καὶ ἄλλων, ἀφιεροῦνται εἰς τὸν Θεόν. Καὶ διὰ τοῦτο ἔπρεπε τὸ τεχθὲν Θυγάτριον νὰ γίνῃ δῶρον εἰς τὸν Θεόν.
Διὰ τοῦτο λοιπὸν ἀφοῦ ἀπεγαλακτίσθη καὶ ἔφθασεν εἰς τὴν ἡλικίαν τριετής, ἥτις ἡλικία δεικνύει τὸ ὕψος, ὅπερ διπλασιαζόμενον, κατὰ τὸν Μ. Βασίλειον, δίδει τὸ ὕψος τοῦ τελείου ἀνθρώπου, εἰσήχθη εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Σολομῶντος πρὸς ἀφιέρωσιν.
Ὁ θεῖος Ζαχαρίας, πατὴρ τοῦ Προδρόμου, ἱερατεύων τότε, ἐξῆλθε καὶ ὑπεδέχθη τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ γενησομένην, συνοδευομένην ὑπὸ τῶν γονέων Αὑτῆς καὶ ἄλλων παρθένων λαμπαδοφορουσῶν, καὶ εἰσήγαγεν αὐτὴν ὡς τριετίζουσαν Δάμαλιν εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος τοῦ Ναοῦ, τὸ Δαβίρ, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, διότι τοῦτο καὶ τὸ περιστήθιον αὑτοῦ λογεῖον, νὰ πράξῃ ὁ Ζαχαρίας, διὰ χρησμολογικῶν σημείων, ὑπηγόρευε.
Τὴν παρθενικὴν ταύτην προπομπὴν ὁ θεοπάτωρ Δαυῒδ ἐν μὲν τοῖς Ψαλμοῖς ἐμελώδησεν, «ἀπενεχθήσονται, ἄδων, τῷ βασιλεῖ παρθένοι ὀπίσω αὐτῆς, αἱ πλησίον αὐτῆς ἀπενεχθήσονται ἐν εὐφροσύνῃ καὶ ἀγαλλιάσει, ἀχθήσονται εἰς ναὸν βασιλέως» (Ψαλμ. ΜΔ΄ 15-16), διὰ δὲ τῆς εἰσαγωγῆς τῆς Κιβωτοῦ ἐν Ἱερουσαλὴμ προεικόνισε· διότι ὅταν ἔμελλε νὰ φέρῃ τὸ ἱερὸν ἐκεῖνο κειμήλιον εἰς τὴν Σιών, ἐξῆλθε μετὰ πάσης τῆς γερουσίας τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ πάντες μὲν λαμπάδας ἔχοντες μετὰ τυμπάνων καὶ ψαλμῶν ἔφερον τὴν Κιβωτὸν εἰς τὴν Σιών, ὁ δὲ Προφητάναξ ἔξαλλος ἀπὸ χαρᾶς καὶ πλήρης ἐνθουσιασμοῦ ἐσκίρτα πρὸ τῆς Κιβωτοῦ (βλ. Βασιλ.
Β΄, ΣΤ΄ 14).
Εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἡ Παρθένος διέμεινεν ἐπὶ δώδεκα ὅλα ἔτη ὑπὸ τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ ὑπηρετουμένη καὶ δι’ οὐρανίου ἄρτου τρεφομένη, ἀνωτέρα πάσης φυσικῆς ἀνάγκης, διάγουσα βίον ἀγγελικόν, ἀμέριμνον, ἀπαθῆ, καὶ ἄλυπον, ἐν Θεῷ ζῶσα καὶ ἐν Αὐτῷ μόνῳ τρυφῶσα.
Μετὰ δὲ τὰ δώδεκα ἔτη, ἐξελθοῦσα τοῦ Ναοῦ, ἐμνηστεύθη τὸν δίκαιον Ἰωσὴφ καὶ ὑπὸ τὴν προστασίαν αὐτοῦ ταχθεῖσα, καθαρωτάτη πάσης κηλῖδος καὶ ἁγνοτάτη καθ’ ὅλας τὰς αἰσθήσεις, καὶ ἁγιωτάτη εἰς τὸν λογισμόν, ἠξιώθη νὰ ὑπηρετήσῃ εἰς τὸ ἀπ’ αἰώνων διὰ πολλῶν προφητειῶν, συμβόλων, τύπων καὶ αἰνιγμάτων προεπηγγελμένον Μυστήριον τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου, καὶ δι’ αὐτῆς νὰ ἀποζημιωθῇ πλήρως τὸ ὀφείλημα τῆς προμήτορος Εὔας, ν’ ἀνοιχθῇ καὶ πάλιν ἡ κεκλεισμένη εἴσοδος τοῦ Παραδείσου, καὶ νὰ ἐπιτύχῃ τὴν ἐπιθυμητὴν θέωσιν ὁ ἄνθρωπος, τὴν ὁποίαν τότε ἐν αὐτῷ ὁ ὄφις, διὰ νὰ τὸν παρασύρῃ, δολίως τῷ προέβαλε καὶ ψευδῶς τῷ ὑπεσχέθη.
ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
῾Ιερὰ Μονὴ ῾Αγίων Κυπριανοῦ καὶ ᾿Ιουστίνης Φυλῆς ᾿Αττικῆς
ἔτος μστʹ – τόμος ιζʹ – καλοκαίρι – φθινόπωρο 2018 – τεῦχος 379
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου