Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό μόνο πλᾶσμα πού ἔχει πλασθεῖ «κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν» τοῦ Θεοῦ. Αὐτό δίδει τεράστια ἀξία σέ κάθε ἄνθρωπο, ἀκόμη καί στόν πιό ἁμαρτωλό, ἀλλά ταυτόχρονα διεγείρει τόν ψυχισμό του, καθώς, ὡς σάν ἀπό ἕνα βαθύ ἔνστικτο, ποθεῖ τήν
Οἱ ἐπίσκοποι καί ὅλοι ὅσοι ἀσκοῦν ποιμαντικά καθήκοντα στήν Ἐκκλησία ὀφείλουν νά ἀγρυπνοῦν γιά τήν πνευματική ὑγεία τοῦ ποιμνίου τους. Οἱ αἱρέσεις ἀπό τά πρώτα χριστιανικά χρόνια ταλαιπώρησαν καί διαίρεσαν τήν Ἐκκλησία. Οἱ αἱρέσεις εἶναι συνήθως, δημιουργήματα μή κεκαθαρμένων ἀνθρώπων πού προσπαθοῦν νά θεολογήσουν. Ἡ ζημιά στήν Ἐκκλησία ἀπό τήν δράση τῶν αἱρετικῶν εἶναι μεγάλη.
Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ Ἀπ. Παῦλος ζητᾶ ἀπό τούς ποιμένες νά προσέχουν πρῶτα τόν ἑαυτό τους καί μετά τό ποίμνιο. Τό «πρόσεχε
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
μελέτη στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα
Ἡ ἀναγνώριση τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ὑπόθεση εὐφυίας ἤ ἐγκύκλιας μόρφωσης. Ὀ Θεός κατοικεῖ στίς ψυχές τῶν ταπεινῶν καί ἄδολων καί ἄκακων καί σέ αὐτούς ἀποκαλύπτει τόν ἑαυτό του. Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ζήτημα νοητικῆς ἐργασίας ἀλλά ὁ Θεός ἀποκαλύπτει τό πρόσωπό του σέ αὐτούς πού μποροῦν νά φέρουν τό βάρος τῶν
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Πράξ. κστ΄ 1,12-20)
Εν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, Ἀγρίππας ὁ βασιελύς πρὸς τὸν Παῦλον ἔφη· Ἐπιτρέπεταί σοι ὑπὲρ σεαυτοῦ λέγειν. Τότε ὁ Παῦλος ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἀπελογεῖτο· Ἐν οἷς καὶ πορευόμενος εἰς τὴν Δαμασκὸν μετ’ ἐξουσίας καὶ ἐπιτροπῆς τῆς παρὰ τῶν ἀρχιερέων, ἡμέρας μέσης κατὰ τὴν ὁδὸν εἶδον, βασιλεῦ, οὐρανόθεν ὑπὲρ τὴν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου περιλάμψαν με φῶς καὶ τοὺς σὺν ἐμοὶ πορευομένους· πάντων δὲ καταπεσόντων ἡμῶν εἰς τὴν γῆν ἤκουσα φωνὴν λαλοῦσαν πρός με καὶ λέγουσαν τῇ Ἑβραΐδι διαλέκτῳ, Σαοὺλ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
μελέτη στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα
Ὁ Κύριος ἀπεκάλυψε τόν ἑαυτό του στό κόσμο κατά τήν διάρκεια τῆς ἐπίγειας διακονίας του καί γιά κάθε ἕνα προσκηνυτή πού ἐπιθυμεῖ τήν θεογνωσία, ἡ Ὁρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει ἀπλανή ὁδό γνώσεως.
Ὁ ἄνθρωπος πάντοτε ἤθελε νά γνωρίσει τόν Θεό. Οἱ πρωτόπλαστοι εἶχαν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ, ὅμως τό προπατορικό ἁμάρτημα ἀμαύρωσε τό κατ’ εἰκόνα καί ἀκολούθησε μία μακριά περίοδος ὅπου ἡ γνώση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ χάθηκε καί οἱ ἄνθρωποι ἐλάτρευαν τά κτίσματα
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Πράξ. ια΄, 19-30)
Εν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διασπαρέντες οἱ ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας, μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις. Ἦσαν δέ τινες ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν. Καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ' αὐτῶν, πολύς τε ἀριθμὸς
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
μελέτη στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα
Πολλές φορές προσπαθοῦμε νά λύσουμε ἕνα πρόβλημά μας ἐπιστρατεύοντας τίς ἱκανότητές μας καί τά χαρίσματά μας ἤ τήν βοήθεια ἄλλων ἀνθρώπων. Ὁ Θεός ὅμως, εἶναι ἀκριβῶς μπροστά μας καί φτάνει νά τόν ἐπικαλεσθοῦμε γιά νά προστρέξει .
Ὁ Θεός σέβεται τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι κατ’ ἐξοχήν
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ, Γέροντος Δωροθέου
Ὁ Χριστός ἐτέλεσε θαύματα στήν διάρκεια τῆς διδασκαλίας του. Οἱ Ἀπόστολοι καί ὅλη ἡ πρώιμη Ἐκκλησία ζοῦσαν θαυμαστά γεγονότα. Τό θαῦμα προέρχεται ἀπό τήν πίστη στόν Τριαδικό Θεό. Τά θαύματα φανερώνουν τήν θεία δόξα στόν κόσμο. Ἡ πίστη τελεῖ τό θαῦμα καί δέν γίνεται τό θαῦμα, ὡς ἕνα ἀποκομμένο γεγονός, πρός ἀπόκτηση πίστης. Ἡ φανέρωση τῆς θείας δόξας, ὅμως, διά τοῦ θαύματος ὁδηγεῖ στήν πίστη.
Ὁ φυσικός καί ὁ μεταφυσικός κόσμος εἶναι δύο πράγματα
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Πράξ. θ΄, 32-42)
Εν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. Εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. Καὶ εὐθέως ἀνέστη. Καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα,
