Άλλαξε τη ζωή σου…

Καλέ μου φίλε και καλή μου φίλη ξεκίνα από τώρα να αλλάξεις ζωή και βάλε όρο στη ζωή σου να γίνεις ευγενικός άνθρωπος.

Εάν δεν την έχεις την ευγένεια μας λέει ο Κύριος, ζητήσέ την από Μένα να σου την δώσω. 

Και τότε, θα νιώσεις τέτοια χαρά, που δεν ξανάνιωσες ποτέ, γιατί δεν θα είσαι μόνο χαρούμενος εσύ, αλλά θα είναι χαρούμενοι και όλοι όσοι σε περιτριγυρίζουν!

Γιατί, ο ευγενικός άνθρωπος δεν έχει λόγια περιττά να πει.

Ο ευγενικός άνθρωπος δεν κρίνει κανέναν. Δεν συκοφαντεί κανέναν. Δεν υποτιμά κανέναν.

Τα λόγια του είναι γεμάτα αγάπη! Και αν αναγκαστεί κάποια στιγμή λόγια σκληρά συμβουλευτικά να πει, αυτά τα ντύνει με τόση αγάπη και με τόση λεπτότητα, που δίνει χαρά στον άλλον, και όχι πίκρα και ταραχή.

Αυτός που έχει ευγένεια, πάντα δίνει τη θέση του στους άλλους. Πάντα παίρνει την τελευταία θέση. Κι Εγώ, μας λέει ο Κύριος, που τον βλέπω την τελευταία θέση να παίρνει, τον βάζω στην πρώτη θέση της καρδιάς Μου. Άλλοι διαλέγουνε τις πρώτες θέσεις εδώ στον κόσμο. Αυτοί όμως που διαλέγουν την τελευταία, τους βάζω στην πρώτη θέση της καρδιάς Μου.

ΒΑΛΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΣΑΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ ΣOY ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΕ ΖΩΗ!

Δώσε χαρά πρώτα στον Θεό σου με τρείς λέξεις γλυκές:

«Συγνώμη για τα λάθη σου. Ευχαριστώ από ευγνωμοσύνη για ότι πλουσιοπάροχα σου δίνει. Και Σ΄ αγαπώ για τη λατρεία σου».

Τότε μετέφερε αυτή την αγάπη στους γύρω σου, δώσε χαρά στους άλλους και θα είναι ο Θεός μαζί σου. Σκόρπισε την ειρήνη δίπλα σου και τότε θα είναι ο Θεός της ειρήνης μέσα στην καρδιά σου. Κι αν κάνεις λάθη, αμέσως να 

Μου λές: 

«Συγχώρεσε με, Πατέρα Μου», κι Εγώ θα σε συγχωρώ παιδί Μου, τόσο εύκολα, όσο συγχωρεί η μάνα το παιδί της, όταν το δει λυπημένο, όταν έλθει ταπεινωμένο και της πει: «Μαμά έκανα λάθος, συγνώμη..»

Τι κάνετε τότε εσείς οι μάνες; Το δέρνετε το παιδί σας;

Όχι. Το αγκαλιάζετε ακόμα πιο σφιχτά, το γεμίζετε με χάδια και φιλιά και το ευλογείτε.

Έτσι κι Εγώ, ο Θεός σας, κάνω στον καθένα που έρχεται ταπεινά 

να μου πει:

«Συγνώμη, Πατέρα μου, για τα λάθη μου. Σ’ ευχαριστώ που Με αγαπάς. Και Σε λατρεύω, γιατί είσαι ο Θεός μου και ο Βασιλιάς μου».

Αυτός, που θέλει να μιμηθεί τον πράο και ησύχιο Κύριο, πρέπει να αγαπήσει την ευλογημένη σιωπή. Τότε μόνο θα μπορεί να προφέρει αδιαλείπτως το πανάγιό Του όνομα και να εργάζεται διαρκώς το θέλημά Του «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς» του και με πόθο άγιο.

Για να αποκτήσεις τη σιωπή και την ησυχία στην καρδιά σου, απόφευγε τις περιττές βιοτικές σκέψεις. Ετσι θά σωθεις και θα συγχορεύεις με Αγγέλους.

Να μιλάς μόνο όταν πρόκειται να πεις κάτι ανώτερο της σιωπής.

Ο πολύλογος, έστω κι αν ειναι ρήτορας, πνευματικά δέν ευδοκιμεί.

Η αργολογία εκδιώκει από την καρδιά το χαροποιόν πένθος.

Σιώπα και ειρήνευε.

Να γνωρίζεις για ποιό σκοπό σιωπάς. π.χ. Αν με τη γλώσσα σιωπάς και με τον λογισμό σου κατακρίνεις, δεν σε ωφελεί μια τέτοια σιωπή. Ούτε πάλι ωφελεί να σιωπάς και στην καρδιά σου να βασιλεύει μελαγχολία και απόγνωση.

Ενας Γέροντας, πολύ μεγάλος νηστευτής, είπε: «Εκείνη την ημέρα, που θα παραβιάσω ασκόπως την ευλογημένη σιωπή, δεν μπορώ ούτε κι αυτό τυν κανόνα της νηστείας μου να τηρήσω, καθώς πρέπει».

Για τη σιωπή, που μ’ ἐρωτάς, πρέπει να ξέρεις ότι αυτή δεν έγκειται μόνο στη σιωπή της γλώσσας, αλλά προ παντός στη σιωπή των λογισμών. Αν δηλαδή σιωπά η γλώσσα σου, οι λογισμοί σου όμως κρίνουν και καταδικάζουν τους άλλους, ε! τότε αυτό δεν είναι σιωπή!

Είναι γραμμένο κάπου: «Μπορεί να μιλάς όλη την ημέρα, και όμως εσωτερικά να έχεις ευλογημένη σιωπή, επειδή δηλαδή δεν θα λες εκείνα, που δεν αρμόζουν. Και μπορεί να σιωπάς όλη την ημέρα, και όμως να μην τηρείς θεάρεστα τη σιωπή, διότι ο λογισμός σου φλυαρεί και κατακρίνει».

Ελεγε κάποιος: «Αν και πολλές φορές μετάνοιωσα, επειδή μίλησα, όμως ποτέ μου δέν μετάνοιωσα, επειδή σιώπησα.»

Κι εγώ σε συμβουλεύω να μιλάς μόνο, όταν πρόκειται να πεις κάτι, που είναι καλύτερο της σιωπής!

Οπως υπάρχει η καλή σιωπή, υπάρχει και η κακή. Οπως υπάρχει η καλή ομιλία, υπάρχει και η κακή.

Καλή σιωπή είναι η ταπεινή, η εσωτερική, αυτή, που συνοδεύεται με προσευχή, και γεμίζει την ψυχή με χαρά.

Κακή σιωπή είναι εκείνη, που την συνοδεύει η δειλία, η εσωτερική κατάκριση, η ολιγοπιστία, η θλίψη, η απόγνωση.

Καλή ομιλία είναι εκείνη, που λέει τα σωστά και αναγκαία. Κακή ομιλία είναι η αργολογία, η ευτραπελία, η κολακεία, η υποκρισία, ο θυμός, η οργή, η αισχρολογία, η κατάκριση, η συκοφαντία και όλα τα παρόμοια. Πρέπει λοιπόν να αποκτήσουμε «νοῦν Χριστοῦ» (Α’ Κορ. β’ 16), ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε πότε θα πρέπει να μιλήσουμε και πότε θα πρέπει να σιωπήσουμε.

Πηγή: