Της έπεσε το αντίδωρο στον δρόμο. Δεν είπε να το πάρει από κάτω. «Θα το φάνε τα πουλάκια» λέει. Κατά βάθος, το θεώρησε βρώμικο και το σιχάθηκε έτσι από κάτω. Προχώρησε εμπρός.
Από πίσω της, κάποια κυρία, τα είδε και τα άκουσε όλα. Πήγε με χαρά, λίγα δευτερόλεπτα μετά, διασώζοντας μέσα στην παλάμη της το πεσμένο αντίδωρο του δρόμου.
Τα άλλα αντίδωρα, που είχε ήδη στα χεράκια της, τα έβαλε μέσα στο σακούλι της, θεωρώντας μεγάλη τιμή να προτιμήσει το πεσμένο αντίδωρο.
Χράπ! Το δάγκωσε έτσι με τη μία. Το χαιρόταν σαν μικρό παιδί. Σαν να διέσωζε κύβο χρυσού από κάποιο παράσυρμα λάσπης. Χοροπηδούσε σαν μικρό κοριτσάκι, επάνω στα ίσια παπούτσια της, φουσκώνοντας τα μάγουλα της απ’ την ωραία του δρόμου μπουκιά.
«Πω πω, η χριστιανή! Να με δώσει ο Κύριος τέτοιο αντίδωρο, βρε!».
Γυρίζοντας στο σπίτι, το είπε στον άνδρα της. Του είχε κρατήσει το μισό από του δρόμου το πεσμένο αντίδωρο. Το έφαγε, κι αυτός, με χαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου