γέροντος Δωροθέου: γράμματα στούς πιστούς

89 Ὑπάρχει μεγάλη διαμάχη μεταξύ τῶν ὀπαδῶν τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης καί αὐτῶν πού πιστεύουν στήν Δημιουργία ἀπό τόν Θεό. Στήν Ὀρθόδοξη λατρεία ὁμολογοῦμε: «Σύ ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες...»(εὐχή τοῦ Χερουβικοῦ Ὕμνου). Στήν εὐχή αὐτή ὁμολογοῦμε ὅτι εἴμαστε κτίσματα τοῦ Θεοῦ ἀδύναμα, ἀτελῆ πού ὅμως λαμβάνουν τό εἶναι ἀλλά καί τήν χάρη ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό. Εἶναι μιά ὁμολογία πού πηγάζει ἀπό τήν συναίσθηση τῆς ἀδυναμίας καί ἀνεπάρκειάς μας καί τήν προσμονή τοῦ θείου ἐλέους. Εἶναι μιά διακήρυξη ταπείνωσης. Ἐσύ, Κύριε, εἶσαι τά πάντα γιά μᾶς. Ἀπό ἐσένα λαμβάνουμε τήν ὕπαρξη καί στήν δική σου συγκατάβαση προσδοκοῦμε γιά νά ζήσουμε γιά πάντα μαζί σου καί μέσα σου, στήν αἰωνιότητα.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἀντιμάχεται, δέν ψάχνει γιά ὀπαδούς. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἁγιάζει τόν τόπο. Τελεῖ τήν θεία Λειτουργία καί ἁγιάζει τήν κτίση. Μέσα σέ αὐτήν τήν ἁγιασμένη κτίση οἱ ἀνθρωποι φωτίζονται μέ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί γίνονται πιστοί. Μόνο ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά προσφέρει στόν κόσμο αὐτή τήν εὐεργεσία.