Σήμερα, ζούμε σε μία εποχή που χρειάζεται ο λαός να επανευαγγελιστεί. Σήμερα ζητάει ο Χριστός Ευαγγελιστές, ζητάει Αποστόλους, ζητάει ανθρώπους να μιλήσουν για το όνομά Του. Ζητάει αυτούς που δεν ντρέπονται να κάνουν τον σταυρό τους, αυτούς που δεν ντρέπονται να πουν εγώ είμαι του Χριστού! Ομολογητές! Σε μια εποχή που φαίνεται ότι έχει αρχίσει να φεύγει ο κόσμος από τον Θεό, ο Χριστός χτυπάει και την δική σου πόρτα και σου λέει: να στρατευτείς και εσύ με την αγιότητα του βίου σου, με την απλή ομολογία σου, να συνεργαστείς και εσύ με τον Χριστό
Εκείνο που μας γοητεύει στους ψαλμούς είναι η προσωπική σχέση που έχει ο Δαβίδ με το Θεό. Εμείς δεν το έχουμε αυτό. Δανειζόμαστε τα λόγια του.
Κανείς δεν έχει προσευχηθεί σαν το Δαβίδ, με τέτοια ευθύτητα απέναντι στο Θεό. Και εμείς δανειζόμαστε τα λόγια του, τα λόγια των ψαλμών του για να μιλήσουμε και εμείς στο Θεό δηλαδή όπως μίλησε και αυτός.
Και πολλές φορές μου λένε άνθρωποι εδώ που με παίρνουν τηλέφωνο, μου λένε, «παππούλη, διάβασα χθες έναν ψαλμό», από τη μετάφραση παρακαλώ, «και όταν διάβασα ένα συγκεκριμένο στίχο κατενύγην και τα μάτια μου γεμίσαν δάκρυα,
Θα καταλάβεις ότι έχεις καρπό Πνεύματος Αγίου, όταν ο άνθρωπος που σε βλάπτει, που σε αδικεί, δύνασαι να τον αγαπήσεις και να τον θεωρήσεις ως ευεργέτη σου. Είναι ένα πράγμα ξένο, δεν είναι ανθρώπινο, διότι και η εντολή δεν ανθρώπινη. Η αγάπη αυτή έναντι του εχθρού, είναι δώρο του Χριστού, απόρροια Πνεύματος Αγίου. Ο μη έχων Πνεύματος Αγίου είναι αδύνατον να αγαπήσει.
Γι' αυτό πολλοί γονατίζουν και λένε στον Χριστό:
- Χριστέ μου, Εσύ είπες να αγαπήσω τον εχθρό μου. Εγώ δεν το μπορώ...
Υπάρχει μια περιγραφή για την επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος που είναι στο βίο του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, όπως ξέρετε.
Μιλάει με κάποιον, δεν θυμάμαι τώρα, που βρίσκονται έξω και χιονίζει, στις πολικές θερμοκρασίες της Ρωσίας. Και τον ρωτάει, γέροντα πως είναι το Άγιο Πνεύμα; Αντί να του εξηγεί τώρα ο Άγιος Σεραφείμ, κάνει μια προσευχή και λέει στο Θεό, δείξε του Κύριε. Καταλάβατε; Μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα πεις με λόγια.
Και ξαφνικά τον βλέπει τον Άγιο Σεραφείμ να είναι μες το φως. Και του λέει ο Άγιος Σεραφείμ, «τι βλέπεις τώρα;»
Όλοι μας, το έχω ξαναπεί αυτό, έχουμε χαρίσματα από το Άγιο Πνεύμα. Όλοι μας. οι βαφτισμένοι και μυρωμένοι ορθόδοξοι και τα παίρνουμε στη διάρκεια του χρίσματος, όταν ο παπάς μας χρίει με το άγιο μύρο και λέει, «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου. Αμήν», όλοι έχουμε χαρίσματα. Τα οποία όμως τα έχουμε αδρανοποιημένα.
Η κάθαρση το κάνει. Βγάζει τα διαμάντια του Αγίου Πνεύματος που υπάρχουνε μέσα στην καρδιά μας, «Σφραγίς Δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Παίρνουμε δωρεές από το Άγιο Πνεύμα και εμείς τις έχουμε μες τη λάσπη.
Ήταν ένας μοναχός – διηγήθηκε ο Γέροντας Εφραίμ – και είχε πέσει σε αμέλεια πολλή, τόσο που και τον κανόνα του άφησε και στρεφόταν προς τον κόσμο. Πήγε στην πατρίδα του Κεφαλληνία, όπου ως γνωστόν προστρέχουν οι δαιμονιζόμενοι χάριν θεραπείας στον Άγιο Γεράσιμο. Και λοιπόν, πηγαίνοντας και αυτός να προσκυνήσει τον Άγιο, αφού βρέθηκε στην πατρίδα του, τον συναντά μία δαιμονισμένη στον δρόμο και του λέγει:
– Ξέρεις τι κρατάς στο χέρι σου; Αχ, να ήξερες, ταλαίπωρε, τι κρατάς στο χέρι σου!
Όλο το κακό ξεκινάει από το μυαλό, όταν γυρίζη μόνο γύρω από την επιστήμη και είναι τελείως απομακρυσμένο από τον Θεό. Γι’ αυτό και δεν βρίσκουν αυτοί οι άνθρωποι την εσωτερική τους ειρήνη και την ισορροπία τους. Ενώ, όταν ο νούς γυρίζη γύρω από τον Θεό, χρησιμοποιούν οι άνθρωποι και την επιστήμη για την εσωτερική τους καλλιέργεια και για το καλό του κόσμου, γιατί τότε είναι αγιασμένο το μυαλό.
– Δηλαδή, Γέροντα, η επιστήμη δεν βοηθάει τον άνθρωπο;
Ο μακαριστός γέροντας Δωρόθεος Τζεβελέκας μας μιλά για την ζωή ενός σύγχρονου Αγίου της μαρτυρικής εκκλησίας μας, του Αγίου Λουκά, επισκόπου Συμφερουπόλεως Κριμαίας και Ιατρό.
Ο γέροντας αναφέρεται στα δύο χαρακτηριστικά που ξεχώρισαν τον Άγιο: το πνεύμα ομολογίας στον Χριστό, και την αγάπη του προς τον άνθρωπο.
Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά ο γέροντας θέλει να σταθούν σαν οδηγός και στην δική μας ζωή.
Στο πνεύμα της αθεΐας και του αγνωστικισμού της εποχής μας, όσο ποτέ άλλοτε χρειάζεται να μην ντρεπόμαστε να ομολογούμε τον Χριστό και να αγαπάμε τον κάθε άνθρωπο, όπως μας διδάσκει ο μεγάλος αυτός Άγιος της εποχής μας.
"Δεν αντιδίκησε, δεν τσακώθηκε, αλλά ομολόγησε...Είπε εγώ...είμαι του Χριστού! Δεν είπε έλα και εσύ να γίνεις του Χριστού-αφού δεν θέλεις- αλλά είπε εγώ είμαι του Χριστού και ας μου κοστίσει αυτό φυλακή, ας μου κοστίσει εξορία, ας ομοιωθώ και εγώ με τους χιλιάδες ιερείς οι οποίοι τότε μαρτύρησαν στα κάτεργα του άθεου καθεστώτος".
Το καλό είναι ότι οι άνθρωποι διψούν την απλότητα και έφθασαν σε σημείο νά κάνουν την απλότητα μόδα και ας μη νιώθουν απλά.
Έρχονται μερικοί στο Άγιον Όρος με κάτι ξεβαμμένα ρούχα. Λέω: «Αυτοί δεν δουλεύουν στα χωράφια, γιατί είναι έτσι;».
Άλλος μιλάει χωριάτικα από φυσικού του και τον χαίρεσαι. Άλλος πάει να μιλήση χωριάτικα και σου έρχεται να κάνης εμετό.
Είναι και μερικοί που έρχονται με τις γραβάτες τους… Από το ένα άκρο στο άλλο. Ένας είχε έξι-επτά γραβάτες μαζί του. Ένα πρωί που ετοιμαζόταν, φόρεσε την γραβάτα, το κουστούμι του κ.λπ. «Τί κάνεις εκεί;», του λέει κάποιος. «Θά πάω στον π. Παΐσιο», λέει.
Μπορεί ο Θεός να σε επισκεφτεί. Παράδειγμα ας πούμε. Λες την ευχή στο ταπεινό κελλάκι σου, στο δωμάτιό σου. Και μέσα στο μισοσκόταδο εσύ έχεις πάρει το κομποσκοινάκι σου και προσεύχεσαι. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Και μέσα στο μισοσκόταδο του κελιού σου ή του δωματίου σου, λάμπει ένα φως. Ένα γλυκό φως σε επισκέπτεται.
Η σχέση με τον Χριστό δεν πρέπει να είναι γενική και θεωρητική αδελφοί. Δηλαδή, να κάνω έναν σταυρό έτσι βιαστικά, βάζω ένα κεράκι, να
Και δίκαιοι ακόμα να παρακαλέσουν τον Κύριο, δεν θα εισακουστούν, αν δεν πρέπει. Ποιός ήταν δικαιότερος από τον Παύλο; Και όμως, επειδή ζήτησε κάτι που δεν θα τον ωφελούσε, δεν εισακούστηκε. «Τρεις φορές παρακάλεσα γι’ αυτό τον Κύριο», γράφει ο ίδιος, «και η απάντησή Του ήταν: «Σου αρκεί η χάρη μου»» (Β’ Κορ. 12:8-9). Αλλά και ο Μωυσής δεν ήταν δίκαιος; Ε, ούτε κι εκείνος εισακούστηκε. «Φτάνει πια!», του είπε ο Θεός (Δευτ.
– Γέροντα, γιατί ο κόσμος υποφέρει σήμερα τόσο πολύ;
– Από την αγάπη του Θεού! Εσύ σαν μοναχή σηκώνεσαι το πρωί, κάνεις τον κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ. Για τους κοσμικούς οι δυσκολίες που περνούν είναι ο κανόνας τους, οπότε εξαγνίζονται μ᾿ αυτές. Τους κάνουν μεγαλύτερο καλό από την κοσμική καλοπέραση, η οποία δεν τους βοηθάει ούτε να πλησιάσουν στον Θεό, ούτε να αποταμιεύσουν μισθό ουράνιο. Γι᾿ αυτό πρέπει να τις δέχωνται ως δώρα από τον Θεό.
Το κύμα της απιστίας δεν αναχαιτίζεται παρά μόνο με την ενεργή παρουσία μας. Αυτή όμως συχνά δεν υπάρχει. Δεν είμαστε άνθρωποι, της Εκκλησίας για να ζούμε βολεμένοι και ν' αρκούμαστε στις εκδηλώσεις τιμής προς τα πρόσωπα μας.
Έχουμε χρέος έναντι Θεού και ανθρώπων να πεθάνουμε για να ζήσει ο κόσμος, διαφορετικά θα μείνουμε μόνοι και τη θέση μας θα πάρουν άλλοι...
Χήρα μητέρα ζήτησε συμβουλές από τον άγιο Πορφύριο για την ανατροφή των παιδιών.
Ένας τρόπος υπάρχει για να μην έχουμε προβλήματα με τα παιδιά: η Αγιότητα! Γίνετε Άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας.
-Δεν τον ρωτήσατε πώς μπορούμε να γίνουμε άγιοι;
-Βέβαια! Και η απάντησή Του: Πολύ απλό, όταν έρχεται η θεία χάρις.
Και όταν τον ρώτησα πώς έρχεται η θεία χάρις, μου απάντησε: με την ταπείνωση και την προσευχή. Αλλά η προσευχή μας πρέπει να είναι δυνατή, ζωντανή! Όταν προσευχόμαστε με πίστη και επιμονή, πάντα έχουμε αποτελέσματα!
-Μην πιέζεις, μου έλεγε, τα παιδιά σου! Αυτά που θέλεις να τους πείς, να τα λες με την προσευχή σου. Τα παιδιά δεν ακούν απ' τα αυτιά, αλλά μόνο όταν έρχεται η θεία χάρις, η οποία τα φωτίζει και τότε ακούνε αυτά που θέλουμε να τους πούμε. Όταν θέλεις να πεις κάτι στα παιδιά σου, πές στο στην Παναγία και αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σου αυτή θα γίνει σαν το πνευματικό σου χάδι, που αγκαλιάζει τα παιδιά και αυτό τα έλκει. Εμείς, βλέπεις, κάνουμε μερικές φορές να τα χαϊδέψουμε και αυτά αντιδρούν! Ενώ σε αυτό το πνευματικό χάδι δεν αντιδρούν ποτέ!....
Και σαν έρθει η στιγμή της Θείας Κοινωνίας και πρόκειται να πλησιάσεις την αγία Tράπεζα, πίστευε ακλόνητα πως εκεί είναι παρών ο Xριστός, ο Bασιλιάς των όλων.
Όταν δείς τον ιερέα να σού προσφέρει το σώμα και το αίμα του Κυρίου, μη νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά πίστευε ότι το χέρι που απλώνεται είναι του Xριστού.
-«Δόξα σοι ο Θεός» θα πη «να γίνη γνωστός ο Θεός στους ανθρώπους». Βλέπεις και εκείνο που είπε ο Χριστός: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης …και νυν δόξασόν με σύ, Πάτερ», μερικοί το παρεξηγούν και λένε: «Εγώ Πατέρα, Σε έκανα γνωστό επί της γης, κάνε με γνωστό κι Εσύ, για να πιστέψουν οι άνθρωποι».
- Γέροντα, αισθάνομαι την ανάγκη να λέω περισσότερο το «δόξα σοι ο Θεός» παρά το «Κύριε ελέησον». Μήπως δεν είναι σωστό;
Είδα ότι ελάχιστοι ιατροί διαμαρτύρονται ενάντια στο απάνθρωπο σύστημα που επικρατεί στην Υγεία. Είναι μία θλιβερή πραγματικότητα το γεγονός ότι οι διανοούμενοί μας ήταν και παραμένουν οι πιο αδύναμοι χαρακτήρες. Είναι φοβισμένοι, κάνουν εύκολα πίσω, για να διατηρήσουν τις θέσεις τους. Παρατήρησα το ίδιο και στη φυλακή. Πιο εύκολα αντιστέκονταν οι απλοί άνθρωποι, παρά οι διανοούμενοι. Ήταν ελάχιστοι οι διανοούμενοι που αντιστέκονταν. Ο απλός άνθρωπος αντιλαμβανόταν πάντα πιο γρήγορα την πραγματικότητα…
