Μελέτη στο αποστολικό ανάγνωσμα: «πίστευσον ἐπί τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καί σωθήσῃ...»

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ, Γέροντος Δωροθέου

Οἱ Χριστιανοί εἶναι φώτα μέσα στόν κόσμο. Ἡ Ἐκκλησία πραγματώνει τήν  Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέσα στήν κτίση, εἶναι τό μέρος ὅπου ἐνεργεῖται τό μυστήριο τῆς σωτηρίας. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἡ Βασιλεία, ὅμως ἐκβάλλει σ’ αὐτήν. Ἡ ἀκριβής συνάφεια τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ μέ τόν κτιστό ἄνθρωπο τελεῖται στήν Ἐκκλησία. Αὐτό γίνεται μέ τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί ὁ συνοδός του Σίλας, ὅπως ἀναφέρεται στό σημερινό Ἀποστολικο ἀνάγνωσμα, παρ’ ὅτι εἶχαν ὑποστεῖ

βασάνους καί ἔφεραν πληγές ἀπό τούς ραβδισμούς, ἀγρυπνούσαν στήν φυλακή καί «προσευχόμενοι ὕμνουν τόν Θεό». Ὅλοι οἱ φυλακισμένοι «ἐπικροῶντο αὐτῶν». Ἀκόμη καί μετά τόν σεισμό καί τήν λύση τῶν δεσμῶν τους δέν ἔφυγαν ἀπό τήν φυλάκη, ὥστε οἱ δεσμῶτες καί οἱ φύλακες νά θαυμάζουν. Αὐτό προσέλκυσε στήν πίστη τόν δεσμοφύλακα καί τήν οἰκογένειά του. Οἱ Χριστιανοί ἔχουν ἦθος. Κατά τόν Ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη ἔχουν ἀρχοντιά καί πνευματική λεβεντιά. Αὐτό ἔκανε καί κάνει τήν Ἐκκλησία νά ξεχωρίζει καί τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου νά διαδίδεται. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας κόσμος μέσα στόν κόσμο. Ἑνώνει τόν οὐρανό μέ τήν γῆ.

Ἡ Ἐκκλησία παρατείνει τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή γῆ. Ὁ Λόγος «Οὐρανοῦ σῶμα οὐκ ἀνέλαβε, Ἐκκλησίας σάρκα ἀνέλαβε». Αὐτός ἦταν καί παραμένει ἡ κεφαλή της. Γι’ αὐτό καί ἡ διδασκαλία περί τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί διδασκαλία περί τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό πού ὁ Χριστός ἐδίδαξε καί πραγμάτωσε, δηλαδή τήν πραότητα, τήν ταπείνωση, τήν ἁγνεία, τήν ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ, τήν θυσία κηρύττει καί ἡ Ἐκκλησία. Αὐτός ἐνέπνευσε ἀνά τούς αἰῶνες καί ἐμπνέει ἑκατομμύρια ἀνθρώπους στόν κόσμο. Ὅτι ἀντιπροσωπεύει ὁ Χριστός βρίσκεται στήν Ἐκκλησία. Τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός παρατεινόμενος στούς αἰῶνες. Δέν μποροῦμε νά φανταστοῦμε τήν ἱστορία τοῦ κόσμου χωρίς τήν Ἐκκλησία. Ὑπῆρξε καί ὑπάρχει ὡς ἀντίδοτο στήν θηριωδία, τήν βαρβαρότητα, τήν αἰσχρή συμπεριφορά. Γιά τόν λόγο αὐτό τά μέλη της πρέπει νά διεξάγουν συνεχή ἀγώνα πνευματικό. Ὁ καλύτερος τρόπος νά διδάξεις εἶναι τό προσωπικό παράδειγμα. 

Ὑπάρχουν πολλές περιγραφές γιά τήν Ἐκκλησία ἀλλά ὄχι ἕνας ὁρισμός. Ἡ Ἐκκλησία περιγράφεται ὡς σῶμα Χριστοῦ, κιβωτός τῆς σωτηρίας, ἄμπελος Κυρίου, θεραπευτήριο (Ἅγ. Ἰωαν. Χρυσόστομος), κοινωνία θεώσεως (Ἅγ. Γρηγόριος Παλαμάς), κοινωνία ἀναπλάσεως (Μέγας Φώτιος), κοινωνία ἁγίων. Ὅμως, ἡ Ἐκκλησία εἶναι σήμερα ἐπέκταση τῆς σάρκωσης. Αὐτή εἶναι ἡ βαθύτερη οὐσία της. Ἐδῶ γίνεται πράξη τό δόγμα τῆς Χαλκηδόνας δηλαδή ἡ ἕνωση τῶν δύο φύσεων. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ τόπος τῆς κατά χάρη θέωσης τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀκρότατος προορισμός τοῦ  φθαρτοῦ ἀνθρώπου.

Οἱ ἄνθρωποι θέλγονται ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἔστω καί μία μικρή γωνιά νά ἔχει μείνει στήν ψυχή τους τρυφερή, ἕλκονται ἀπό τό μυστήριό της, τήν καθαρότητα, τήν ἁγνεία πού ἀντιπροσωπεύει. Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Ἐκκλησία παράγει Ἁγίους. Οἱ Ἅγιοι ἔχουν πραγματώσει τήν ἐπαγγελία τοῦ Χριστοῦ. Ἕχοντας καθαρθεῖ ἀπό τά πάθη καί δεχθεῖ τήν ἐπίσκεψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι φορεῖς τῆς Παράδοσης. Ἡ ζωή τῶν Ἁγίων εἶναι τό Εὐαγγέλιο πραγματοποιημένο. Ἡ καθημερινότητά τους εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία σαρκωμένη. Οἱ Ἅγιοι εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ὀρθότητας τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, μία θεοφάνεια σέ ἀνθρώπινο σκεῦος.

 Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά κάνει τήν δική του μικρή συνεισφορά στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία του. Νά ἀποδεχθεῖ τήν ὁδό πού ὁ Θεός τοῦ προτείνει. Ὁ Κύριος εἶπε: «ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός...». Ὁ Θεός πού εἶναι ἀληθινά ἐλεύθερος, ἔπλασε τόν ἄνθρωπο ἐλεύθερο καί σέβεται αὐτή τήν ἐλευθερία του. Ὁ Θεός θέλει νά ἐπιλέξει ἐλεύθερα ὁ ἄνθρωπος νά ἑνωθεῖ μαζί του. Αὐτή εἶναι ἡ ἀνθρώπινη συνέργια στό θεῖο πλάνο γιά τήν ἕνωση τῶν πάντων. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δήλωσε στόν δεσμοφύλακα πού ζήτησε πῶς νά σωθεί: «Πίστευσε στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί θά σωθεῖς καί ἐσύ καί ἡ οἰκογένειά σου». Ἄρα, ὀ ἄνθρωπος χρειάζεται νά συνεργήσει στήν σωτηρία του διά τῆς πίστεως. Ἡ πίστη, κατά τόν Ἀπ. Παῦλο, εἶναι «ἔλεγχος πραγμάτων μή βλεπομένων, ἐλπιζομένων ὑπόστασις». Ἡ πίστη εἶναι ἡ ἀποδοχή τοῦ ὑπερβατικοῦ, μία πληροφορία ἄνωθεν, μία μυστική σχέση μέ τόν Θεό, πού εἶναι ὁ «πνευματικῶς ὀρώμενος» Λόγος στήν Ἐκκλησία. Ἡ πίστη εἶναι ἕνα πρῶτο στάδιο τῆς θέωσης καί γεννιέται στίς ἁπλές καί ἄδολες καρδιές.

Ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο διευκολύνει τήν πίστη. Ἡ Ἐκκλησία ὡς κοινωνία προσώπων καλυμένη μέ τήν ἀέναη χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ὁ φάρος στό σκοτάδι τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀγνωσίας, τῆς πλάνης. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ὑλοποίηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο καί τήν κτίση, ὁ ἀληθινός κόσμος μέσα στόν κόσμο, ἡ σπίθα τοῦ ἀκτίστου μέσα στό κτιστό, ἡ λάμψη τοῦ ὄντως ὄντος μέσα στό μή ὄν.