Τὸ ἄκρον ἄωτον τῆς ἀποστασίας

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος Κικλκὶς

Ὁ ἄνθρωπος, «ὡς ἀνιάτως νοσήσας», σιχάθηκε τὴν ἀνθρωπιά του 

Τὶς τελευταῖες δεκαετίες κατέκλυσε τὴν Ἑλλάδα δυσαρίθμητο καὶ πολυποίκιλο πλῆθος κοινωνικοπολιτικῶν, θρησκευτικῶν καὶ διαφόρων ἄλλων ἰδεολογιῶν. Τὶς ἀκούγαμε καθημερινὰ καὶ παντοῦ. Ἀκούγαμε θεωρίες, τὶς ὁποῖες χαρακτηρίζαμε κατασκευάσματα, ποὺ δὲν θὰ μποροῦσαν οὐδέποτε νὰ ἔχουν καμιὰ σχέση, τουλάχιστον μὲ τὴν δική μας, τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα. Δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν καμιὰ ἐφαρμογὴ στὴν κοινωνική, πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ ζωὴ τῆς πατρίδας μας. Ἤμασταν ἀπολύτως βέβαιοι, πὼς δὲν θὰ ἐπέτρεπε ἡ κοινὴ λογικὴ νὰ μποῦν στὴ ζωή μας καὶ νὰ ζητήσουν θέση στὴν καθημερινότητά μας, στὴ ρύθμιση τοῦ τρόπου τοῦ σκέπτεσθαι καὶ τοῦ ζῆν. Μᾶς φαίνονταν σὰν παραμύθια, σὰν...

ὀνείρων μυθεύματα. Νομίζαμε πὼς αὐτοὶ ποὺ τὰ ἔλεγαν, ἤθελαν

μᾶλλον, νὰ δημιουργήσουν ἐντυπώσεις, νὰ γίνουν ἀντικείμενα προσοχῆς καὶ ἐνδιαφέροντος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, νὰ δείξουν τὴν ἀντίδρασή τους στὰ διάφορα κατεστημένα, ποὺ ὄντως ὑπῆρχαν καὶ συνεχίζουν νὰ ὑπάρχουν, παρὰ ὅτι πίστευαν οἱ ἴδιοι τους πὼς μποροῦν νὰ ἐπιβληθοῦν καὶ νὰ ἐφαρμοστοῦν σὲ κάποια κοινωνία λογικῶν πλασμάτων! Τοὺς ἀκούγαμε καὶ τοὺς θεωρούσαμε ἐπιπόλαιους ψευδοφιλοσόφους, ποὺ θέλανε νὰ κάνουν ἐπίδειξη γνώσεων καὶ τάχα μπροστάρηδες στὴν ἰδεολογία ἢ ὅπως αὐτοαποκαλοῦνταν νὰ φανοῦν «προοδευτικοί». 

Ὅσο παράξενα ὅμως καὶ ἂν ἀκούγονταν τὰ λεγόμενά τους, ἀκόμη πιὸ παράξενα καὶ ἀπεχθῆ φαντάζουν πλέον μπροστὰ στὰ μάτια μας, ὡς μία νέα πραγματικότητα. Ὡς ἐφαρμοστέο πλέον μοντέλο ζωῆς. Ἀφοῦ μὲ καταιγιστικὸ καὶ βίαιο τρόπο μπῆκαν στὴ ζωή μας καὶ κατέστησαν ὑποχρεωτικὰ καὶ μὲ τὸ … νόμο! Ἀηδιαστικὴ εἰκόνα σὲ ὅλο τὸ πεδίο τῆς ἀνθρώπινης δραστηριότητας. Ἄβολη, πολὺ ἄβολη καὶ δυσάνεκτη! Διότι ἁπλῶς, δὲν εἶναι ἀνθρώπινη! 

Ὁ ἄνθρωπος πολιτεύεται ὡς ἀνιάτως νοσῶν. Ἀπαρνεῖται ἄρδην τὴν ἱστορία του, τὸ «εἶναι» του, τὴν ἀνθρωπιά του. Ἀπαρνεῖται τὸ φυσικῶς ζῆν, ἄρα καὶ τὸ κατὰ Θεὸν ζῆν. Ἀρνεῖται τὴν «ἐπιλογὴ» τοῦ Δημιουργοῦ του, δηλαδή, τὴν δημιουργική, τὴν προνοητικὴ καὶ συντηρητικὴ Ἀγάπη του καὶ τὴν Πανσοφία του, ποὺ ἐνήργησαν, γιὰ νὰ πλαστεῖ ὅπως πλάστηκε καὶ στρέφεται πρὸς τὴν Ἄβυσσο, δίχως διάθεση ἀλλὰ καὶ ἐλπίδα ἐπιστροφῆς. Φεύγει ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τρέχει οἰκειοθελῶς πρὸς τὴν Κόλαση, παρόλο ποὺ εἶναι ἑτοιμασμένη γιὰ τὸν διάβολο καὶ τοὺς ἀγγέλους του. Καταληφθεῖς ἀπὸ ἄμετρη ἀχαριστία, μοιάζει μὲ τὸν Πρωτόπλαστο, διότι ἀρνεῖται τὸ δῶρο τοῦ Εὐεργέτη του, τὴν ἀνθρωπιά, καὶ Τὸν κατηγορεῖ μάλιστα, ὡς ἄδικο, κακὸ καὶ ἀδέξιο κατασκευαστή! Ὁ ἄνθρωπος ζεῖ κυριολεκτικῶς στὴν αἵρεση. Αἱρετικίζει σὲ ἀπόλυτο βαθμό, καθόσον ἀπορρίπτει ἐν συνόλω τὴν ὕπαρξή του καὶ πασχίζει ἀγωνιωδῶς νὰ … φτιάξει ἀπὸ μόνος του ἕναν ἄλλον, ἕναν νέο ἑαυτό, ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο, ἕναν ἐξ-ἂπ-ἄνθρωπο! 

Εἶναι πτώση κοσμογονική! Διότι κόσμος σημαίνει στόλισμα, στολίδι, καὶ αὐτὸ τὸ στολίδι εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, εἶναι ἡ κορόνα τῆς Δημιουργίας, ποὺ στολίζει τὴν ὑπόλοιπη φύση. Ἡ φύση ἀπὸ μόνη της δὲν ἔχει λόγο καὶ νόημα ὕπαρξης, παρὰ μόνο γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὸν ἄνθρωπο. Ἄρα, ὅταν πέφτει τὸ στέμμα, ὁ ἄνθρωπος, πέφτει ὅλος ὁ κόσμος, χάνεται ὅλη ἡ ὀμορφιά, ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Θεός. 

Προχώρησε ἤδη ἀρκετά. Δὲν τελείωσε ὅμως ἀκόμη! Θὰ προκύψουν συνέπειες. Θὰ ἀκολουθήσουν φοβερὲς κρίσεις, μὲ χειρότερη ὅλων αὐτὴν τῶν συνειδήσεων! Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ θὰ θελήσει νὰ παραμείνει ἄνθρωπος, ἄκων ἐκῶν, θὰ κληθεῖ νὰ πάρει θέση, νὰ ἐπιλέξει, νὰ τοποθετηθεῖ. Καὶ αὐτὴ ἡ ἐπιλογὴ θὰ πληρωθεῖ μὲ πολὺν πόνο. Ἡ μαρτυρία αὐτὴ θὰ εἶναι ἕνας σταυρὸς δυσβάσταχτος. Θὰ ἐπέλθει ἀναπόφευκτα ἡ ρήξη μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, μεταξὺ αὐτῶν ποὺ θέλουν νὰ μείνουν ἄνθρωποι καὶ τῶν ἄλλων, ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ἀνθρωπιά τους. 

Ποῦ θὰ πάει ἡ φυσικὴ συγγένεια; Ποῦ ἡ φιλία; Ποῦ ἡ ἀδελφοσύνη; Ποῦ ἡ ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων; Ὅλα θὰ παραμεριστοῦν γιὰ τὸ ὄνομα τῆς ἀνθρωπιᾶς. Ὅποιος θελήσει νὰ μείνει ἄνθρωπος, θὰ πρέπει νὰ κάνει τὸ μεγάλο πνευματικὸ ἅλμα. Νὰ ξεχάσει ὅλες τὶς ἄλλες σχέσεις καὶ νὰ κρατηθεῖ πεισματικὰ ἕως θανάτου στὴ σχέση μὲ τὴν ἀνθρωπιά του, στὴ σχέση μὲ τὸν Θεό, τὸν Πατέρα καὶ Δημιουργό. Τώρα θὰ ἐπιβεβαιωθεῖ ὁ εὐαγγελικὸς λόγος: «παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς.(Μάρκ. 13,12). 

Ἕνα ἐρώτημα γεμάτο πόνο καὶ ἀγωνία πλανᾶται μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ποὺ θέλουν νὰ μείνουν ἄνθρωποι καὶ ζητάει νὰ πάρει ἀπάντηση. Πῶς πολιτεύεται ἐν μέσω τέτοιων κοσμογονικῶν ἀλλαγῶν, τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας; Μὲ λίγα λόγια, αὐτὴ ἁρμόζει νὰ εἶναι ἡ παρουσία τῆς ζώσας Ἐκκλησίας, ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία της, ἐνόσω ὁ κόσμος χάνεται; Πῶς καὶ ποῦ φαίνεται ἡ ἀγωνία της καὶ ὁ διαχωρισμὸς τῆς θέσεώς της στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων; Ἀπὸ ποῦ φαίνεται ὅτι εἶναι στὸν κόσμο ἀλλὰ ὄχι τοῦ κόσμου; Διότι οἱ ἄνθρωποι κοιτάζουν μὲ ἀγωνία καὶ περιμένουν νὰ δοῦν, περιμένουν νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ νιώσουν! 

Συνοψίζοντας ἀποφθεγματικὰ γιὰ ὅλα ὅσα συμβαίνουν σήμερα, αὐθόρμητα κυλάει ἀπὸ τὰ χείλη ὁ λόγος: «Ὁ ἄνθρωπος σιχάθηκε τὴν ἀνθρωπιά του». Ναί, σιχάθηκε τὸ καθ` ἑαυτὸ «εἶναι του» καὶ τὸ ἀποποιεῖται μὲ βδελυγμία. Δὲν θέλει νὰ εἶναι ἄνθρωπος, δὲν θέλει, κατὰ τὸν ποιητή, νὰ λέγεται ἄνθρωπος. Καὶ αὐτὴ ἡ μορφὴ ἀποστασίας εἶναι ἡ χειρότερη ἀπὸ ὅσες ἐμφανίστηκαν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο σ` ὅλη του τὴν ἱστορία. Δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας ἂπ-ἀνθρωπισμός. Εἶναι κάτι πέραν αὐτοῦ. Εἶναι ἐξ-ἂπ-ἀνθρωπισμός. Δηλαδὴ φεύγει ὁ ἄνθρωπος καὶ πέρα ἀπὸ τὴν ἀπανθρωπιά, τὴν ὁποία λίγο πολὺ γνώρισε μὲ ὅλα τὰ κακὰ ποὺ προκαλοῦσε ἕως τώρα στὸ διάβα τῆς ἱστορίας του καὶ ἦταν ἀκραῖες ἐνέργειες τῶν παθῶν του. 

Τὸ ψαλμικό: «καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμὴ ὧν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὠμοιώθη αὐτοῖς. αὔτη ἡ ὁδὸς αὐτῶν σκάνδαλον αὐτοῖς καὶ μετὰ ταῦτα ἐν τῷ στόματι αὐτῶν εὐδοκήσουσιν» (Ψάλμ. 48, 13-14) δὲν ἀρκεῖ, γιὰ νὰ περιγράψει τὸ μέγεθος τῆς ἀποστασίας. Τώρα, ὅλες του οἱ ἐπινοήσεις, ἀπὸ τὶς ἐπιστημονικὲς μέχρι καὶ τὶς ἀγοραῖες, σὲ ἕναν σκοπὸ ἀποβλέπουν: νὰ λησμονηθεῖ ἡ ἀνθρωπιά, νὰ ἀπεκδυθεῖ ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀνθρωπιά του, τὸ δῶρο τοῦ Πανσόφου Θεοῦ καὶ νὰ ἐνδυθεῖ τὴν θηριωδία ἢ τὸν δαιμονισμό, ὑλοποιώντας τὸ ἀξίωμα τοῦ Μ. Βασιλείου: «Ἄνθρωπος, ἀποστᾶς τοῦ Θεοῦ, θηριώδης ἢ δαιμονιώδης γίνεται»! Τὸ ἄκρον ἄωτον τῆς ἀποστασίας! 

Βλέπουμε καθημερινὰ μπροστὰ μας ἔργα ποὺ γίνονται ἀπὸ θηριώδεις δαίμονες καὶ δαιμονιώδη θηρία! Ὅμως, οἱ ἅγιοι βλέπουν καὶ τοὺς αὐτουργοὺς ὡς τοιούτους! Τί φοβερό! 

Καὶ πάλιν καὶ πολλάκις … Κύριε ἐλέησον! 

Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 18-8-2018

Πηγή