Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 14-10-2018 (Δ' Λουκά και των Πατέρων της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Προς Τίτον (γ΄ 8-15)

Τέκνον Τίτε, πιστός ο λόγος· και περί τούτων βούλομαί σε διαβεβαιούσθαι, ίνα φροντίζωσι καλών έργων προίστασθαι οι πεπιστευκότες τώ Θεώ. Ταύτά εστι τα καλά και ωφέλιμα τοίς ανθρώποις· μωράς δε ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας νομικάς περιίστασο· εισί γάρ ανωφελείς και μάταιοι.

Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ών αυτοκατάκριτος.

Όταν πέμψω Αρτεμάν πρός σε ή Τυχικόν, σπούδασον ελθείν πρός με εις Νικόπολιν· εκεί γάρ κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνάν τον νομικόν και Απολλώ σπουδαίως πρόπεμψον, ίνα μηδέν αυτοίς λείπη. Μανθανέτωσαν δε και οι ημέτεροι καλών έργων προίστασθαι εις τάς αναγκαίας χρείας, ίνα μη ώσιν άκαρποι.

Ασπάζονταί σε οι μετ' εμού πάντες. Άσπασαι τους φιλούντας ημάς εν πίστει. Η χάρις μετά πάντων υμών· αμήν.

Απόδοση στη νεοελληνική:

Τέκνον Τίτε, είναι αξιόπιστα τα λόγια αυτά, και αυτά θέλω να διαβεβαιώνης, ώστε να φροντίζουν εκείνοι που επίστεψαν εις τον Θεόν να είναι πρωτοπόροι καλών έργων. Αυτά είναι τα καλά και ωφέλιμα διά τους ανθρώπους, αλλ’ απόφευγε μωράς συζητήσεις, γενεαλογίας, έριδας και φιλονεικίας διά τον νόμον, διότι είναι ανωφελείς και μάταιαι.

Αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν, άφηνέ τον. Να γνωρίζεις ότι ένας τέτοιος έχει διαστραφή, αμαρτάνει και έτσι καταδικάζει ο ίδιος τον εαυτόν του.

Όταν θα στείλω τον Αρτεμάν σ’ εσέ ή τον Τυχικόν, φρόντισε να έλθης σ’ εμέ εις την Νικόπολιν, διότι εκεί απεφάσισα να περάσω τον χειμώνα. Τον Ζηνάν τον νομικόν, και τον Απολλώ κατευόδωσέ τους με ενδιαφέρον, διά να μη τους λείψη τίποτε. Άς μαθαίνουν και οι δικοί μας να είναι πρωτοπόροι καλών έργων εις επειγούσας ανάγκας, διά να μην είναι άκαρποι.

Σέ χαιρετούν όλοι όσοι είναι μαζί μου. Χαιρέτησε εκείνους που μας αγαπούν εν πίστει. Η χάρις να είναι μαζί με όλους σας. Αμήν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ Κατά Λουκάν (η΄ 5–15)

Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην· εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού. και εν τώ σπείρειν αυτόν ό μέν έπεσε παρά την οδόν, και κατεπατήθη, και τα πετεινά του ουρανού κατέφαγεν αυτό· και έτερον έπεσεν επί την πέτραν, και φυέν εξηράνθη διά το μη έχειν ικμάδα· και έτερον έπεσεν εν μέσω των ακανθών, και συμφυείσαι αι άκανθαι απέπνιξαν αυτό. Και έτερον έπεσεν εις την γήν την αγαθήν, και φυέν εποίησε καρπόν εκατονταπλασίονα.

Επηρώτων δε αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες· τις είη η παραβολή αύτη.

Ο δε είπεν· υμίν δέδοται γνώναι τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, τοίς δε λοιποίς εν παραβολαίς, ίνα βλέποντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη συνιώσιν. Έστι δε αύτη η παραβολή· ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού· οι δε παρά την οδόν εισιν οι ακούσαντες, είτα έρχεται ο διάβολος και αίρει τον λόγον από της καρδίας αυτών, ίνα μη πιστεύσαντες σωθώσιν. Οι δε επί της πέτρας οί όταν ακούσωσι, μετά χαράς δέχονται τον λόγον, και ούτοι ρίζαν ουκ έχουσιν, οί πρός καιρόν πιστεύουσι και εν καιρώ πειρασμού αφίστανται. Το δε εις τάς ακάνθας πεσόν, ούτοί εισιν οι ακούσαντες, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι. Το δε εν τη καλή γή, ούτοί εισιν οίτινες εν καρδία καλή και αγαθή ακούσαντες τον λόγον κατέχουσι και καρποφορούσιν εν υπομονή.

Ταύτα λέγων εφώνει· Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

Απόδοση στη νεοελληνική:

Είπεν ο Κύριος την εξής παραβολήν: «Εβγήκε ο γεωργός διά να σπείρη τον σπόρον του. Και ενώ έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν κοντά εις τον δρόμον και καταπατήθηκαν και τα πτηνά του ουρανού τους έφαγαν· άλλοι έπεσαν εις πετρώδες έδαφος και όταν εφύτρωσαν, εξεράθηκαν, διότι δεν είχαν υγρασίαν· άλλοι έπεσαν ανάμεσα στα αγκάθια και όταν φύτρωσαν τα αγκάθια, τους έπνιξαν τελείως· και άλλοι έπεσαν εις καλόν έδαφος και εφύτρωσαν και απέδωκαν εκατό φορές περισσότερον καρπόν».

Οι μαθηταί του τον ερωτούσαν τι σημαίνει η παραβολή αυτή. Και εκείνος είπε, «Σ’ εσάς έχει δοθή το να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, αλλ’ εις τους λοιπούς δίδονται με παραβολές, διά να κυττάζουν αλλά να μη βλέπουν και να ακούουν αλλά να μη καταλαβαίνουν. Η παραβολή αυτή σημαίνει τα εξής; Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού· εκείνοι που έπεσαν κοντά εις τον δρόμον είναι οι άνθρωποι που άκουσαν, έπειτα έρχεται ο διάβολος και αφαιρεί τον λόγον από την καρδιά τους, διά να μη πιστέψουν και σωθούν. Εκείνοι δε που έπεσαν εις το πετρώδες έδαφος, είναι οι άνθρωποι που όταν ακούσουν, δέχονται με χαράν τον λόγον αλλά δεν έχουν ρίζαν· προσωρινώς πιστεύουν και τον καιρόν της δοκιμασίας απομακρύνονται. Εκείνο που έπεσε στα αγκάθια, είναι εκείνοι που άκουσαν αλλ’ εις τον δρόμον τους συμπνίγονται από τάς φροντίδας και τον πλούτον και τάς ηδονάς του βίου και ο καρπός τους δεν ωριμάζει. Εκείνο δε που έπεσεν εις το καλόν έδαφος είναι εκείνοι που με καρδιά καλή και αγαθή ακούουν τον λόγον, τον διατηρούν και καρποφορούν με υπομονήν».

Ενώ έλεγε αυτά, εφώναξε, «Εκείνος που έχει αυτιά διά να ακούη, ας ακούη».

Πηγή: