ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Λκ. ζ΄ 11-16
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: ΙΘ΄ επιστολών (Β΄ Κορ. ια΄ 31 – ιβ΄ 9)
Οι κεκοιμημένοι ζούν!
«Νεανίσκε, σοί λέγω, εγέρθητι»
Μιά πονεμένη χήρα οδηγεί στον τάφο το μονάκριβο παιδί της. Θέαμα τραγικό. Ο Κύριος τη συμπονεί: «Μή κλαίε», της λέει με στοργή. Έπειτα στρέφεται πρός το νεκρό παιδί και με τόνο προστακτικό λέει: «Νεανίσκε, σοί λέγω, εγέρθητι». Νέε, σε σένα μιλάω, σήκω επάνω! Αμέσως ο νεκρός νέος ανασηκώνεται και αρχίζει να μιλάει. Όλοι γύρω σαστίζουν. Τα δάκρυα της λύπης γίνονται τώρα δάκρυα χαράς…
Αυτό το εκπληκτικό θαύμα του Κυρίου μας δίνει την αφορμή να εξετάσουμε τι γίνεται ο άνθρωπος όταν πεθαίνει και ποιά σχέση μπορούμε να έχουμε μαζί του.
1. ΟΙ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΙ ΖΟΥΝ
Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας ο άνθρωπος δεν εκμηδενίζεται με τον θάνατο, όπως νομίζουν οι υλιστές. Αυτό που συμβαίνει με τον θάνατο είναι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα. Και το μέν σώμα νεκρώνεται και διαλύεται μέσα στον τάφο, η ψυχή όμως ζεί και περιμένει την ανάσταση των νεκρών· την ημέρα δηλαδή της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Τότε το σώμα θα αναστηθεί μεταμορφωμένο και ανακαινισμένο για να ενωθεί πάλι με την αθάνατη ψυχή και να ζήσει ο άνθρωπος αιωνίως. Και όσοι έφυγαν μετανοημένοι θα αναστηθούν για να απολαύσουν αιωνία και μακαρία ζωή, εκείνοι όμως που έζησαν θεληματικά στην κακία και την αμαρτία και έφυγαν αμετανόητοι, θα αναστηθούν για να δικασθούν και να κατακριθούν.
Επομένως οι νεκροί δεν έχουν χαθεί. Ζούν! Ζούν μέσα στην παρουσία του Θεού και προσδοκούν και αυτοί «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος», όπως διακηρύττουμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Και σ’ αυτήν ακριβώς τη ζωή του μέλλοντος αιώνος ελπίζουμε και περιμένουμε να συναντήσουμε και πάλι τους προσφιλείς μας κεκοιμημένους.
Ναί, οι κεκοιμημένοι ζούν! Ποιά μπορεί όμως να είναι τώρα η σχέση μας μαζί τους; Άραγε μας ακούν; Μας βλέπουν; Μπορούμε να τους αισθανόμαστε κοντά μας;
2. Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ
Οι άνθρωποι που φεύγουν από τον κόσμο αυτό ζούν, είπαμε, μέσα στην παρουσία του Θεού, πράγμα το οποίο στους μέν δικαίους δίνει άπειρη χαρά, στους δε αμετανόητους προξενεί ντροπή, φρίκη και πόνο. Κι επειδή ακριβώς ο Θεός είναι πανταχού παρών, δίνει τη δυνατότητα στις ψυχές που είναι κοντά του να βρίσκονται σε επικοινωνία μαζί μας, να πληροφορούνται τη ζωή μας, τις δυσκολίες και τον αγώνα μας. Μη μας κάνει εντύπωση αυτό. Αν ο κολασμένος πλούσιος, όπως τον περιέγραψε ο Κύριος στη γνωστή Παραβολή (Λουκ. ις΄ 19-31), ενδιαφερόταν για τα αδέλφια του και ζητούσε από τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο για να τα παρακινήσει σε μετάνοια, πολύ περισσότερο οι δίκαιοι και οι Άγιοι ενδιαφέρονται και προσεύχονται για τη δική μας σωτηρία.
Παράλληλα και εμείς προσευχόμαστε γι’ αυτούς. Τελούμε Μνημόσυνα, προσφέρουμε ελεημοσύνες για την ανάπαυση της ψυχής τους και είμαστε βέβαιοι ότι παίρνουν μεγάλη ωφέλεια από τη μνημόνευσή τους. Και το σπουδαιότερο: Κάθε φορά που τελούμε θεία Λειτουργία, ο Κύριος τους φέρνει κοντά μας. Μνημονεύονται ιδιαιτέρως στην αγία Πρόθεση, κι εκεί, στο άγιο Δισκάριο ενωνόμαστε μαζί τους, αφού γύρω από τον Αμνό του Θεού συγκεντρώνεται όλη η Εκκλησία, στρατευομένη και θριαμβεύουσα, επίγεια και ουράνια. Κοντά στην Παναγία, τους Αγγέλους και τους Αγίους βρισκόμαστε όλοι οι πιστοί, ζώντες και κεκοιμημένοι, ενωμένοι σε ένα σώμα: το σώμα του Χριστού!
«Νεανίσκε, σοί λέγω, εγέρθητι»!
Ο παντοδύναμος λόγος του Κυρίου που ανέστησε το νεκρό γιό της χήρας της Ναίν αντηχεί σε κάθε χρόνο και εποχή και διαλαλεί το μήνυμα ότι πλέον ο θάνατος έχει νικηθεί. Μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχουν νεκροί. Όλοι είμαστε ζωντανοί. Άλλοι στη γή κι άλλοι στον ουρανό, στη Βασιλεία του Θεού.
Άς μη λυπόμαστε λοιπόν υπερβολικά για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Να μας παρηγορεί η βεβαιότητα ότι ζούν και βρίσκονται κοντά στον Κύριο. Να προσευχόμαστε γι’ αυτούς και να αγωνιζόμαστε να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ώστε κάποτε να τους συναντήσουμε στη Βασιλεία του, για να ζήσουμε μαζί τους καινή και αναστημένη ζωή.
Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου