Ο Μάρτυς του Χριστού Δημήτριος - Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

 

"Αγαπητοί μου. Το να κακοπαθήσουμε για την πίστη μας σημαίνει να αγωνιστούμε για αυτήν σημαίνει να γίνουμε ομολογηταί και μάρτυρες Ιησού Χριστού. Και χρειάζεται αυτό να το τονίσουμε όλως ιδιαιτέρως σήμερα, ημέρα κατά την οποία ,μνημονεύουμε τις θυσίες των προγόνων μας, προκειμένου να διαφυλάξουν ακέραιη την πατρίδα και να χαρίσουν εις τον λαόν μας την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Δεν έγιναν αυτά χωρίς θυσίες δεν έγιναν αυτά χωρίς αίματα, δεν έγιναν χωρίς κόπους και κινδύνους πολλούς. Ουαί και αλλοίμονο να περίμενε κανείς να του χαρίσουν την ελευθερία του,

+ Σιατίστης Παύλος: Ζαλιστήκαμε σ’ αυτή τη ζωή, χάσαμε το νόημά της.

...Ζαλιστήκαμε σ’ αυτή τη ζωή, χάσαμε το νόημά της, ξεχάσαμε ότι υπάρχει ο θάνατος, αγκυροβολήσαμε πάνω στη δύναμη, στο χρήμα, στην εξουσία, στην ηδονή και μία ροπή και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται.

Και αν ο άνθρωπος, την ώρα αυτής της ροπής, δεν έχει τη δυνατότητα να απαντήσει σ’ αυτόν το θάνατο που έρχεται να τον νικήσει, είναι ένας άνθρωπος τίποτα, ένας άνθρωπος μηδέν, ένας άνθρωπος που τελικά είναι σκουπίδι, γιατί αν είναι μόνο σώμα σκουπίδι θα γίνει.

Όμως αυτή είναι η ελπίδα που ο Άγιος Δημήτριος ενέπνευσε,

Ο Άγιος Δημήτριος και το θαύμα που έμεινε στην ιστορία!

Στην ανάρτηση αυτή θα αναφερθούμε στο θαύμα της μυρόβλησης του Αγίου Δημητρίου, εντός του Ιερού Ναού του στη Θεσσαλονίκη, κατά το έτος 1987, όπως την διηγείται ο τότε διάκονος του Ναού και σημερινός Εφημέριος του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Σαράντα Εκκλησιών Θεσσαλονίκης, π. Χρήστος Κότιος:

Ήταν 26 Οκτωβρίου 1987. Ώρα περασμένες δέκα το βράδυ. Η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την μνήμη της αθλήσεως του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου καθώς και τα ελευθέριά της από την περίπου πεντακοσίων ετών (1430-1912) καταδυναστεία των Οθωμανών. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου με ανοιχτές τις πόρτες δεχόταν τους νυχτερινούς προσκυνητές, που γονάτιζαν μπροστά στην ασημένια λάρνακα με τα άγια λείψανα του Μυροβλύτου. Την ώρα εκείνη δεν θα ήταν περισσότεροι από τριάντα με σαράντα άνθρωποι στον ναό.

Θα βρισκόταν κανείς έτοιμος να ακολουθήσει τον Χριστό ό,τι κι αν του στοιχίσει;

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

«Και Λυαίον νικήσεις και υπέρ Χριστού μαρτυρήσεις». Έτσι απλά-απλά το λέει ο άγιος Δημήτριος: «Θα νικήσεις τον Λυαίο». Κατ’ αρχήν ο άγιος Δημήτριος έχει αυτή τη βεβαιότητα. Τόσο είναι συνεπαρμένος από τη χάρη του Χριστού, τόσο μιλάει μέσα του το Πνεύμα του Θεού, που δεν παίζει, ας πούμε, με τις λέξεις, δεν υποθέτει, δεν ελπίζει απλώς να γίνει κάτι· έχει μια βεβαιότητα. «Και Λυαίον νικήσεις και υπέρ Χριστού μαρτυρήσεις».

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ

 

Ο άγιος Δημήτριος έζησε στην Θεσσαλονίκη επί Γαλερίου Μαξιμιανού (περί το 306). Ήταν γόνος μιάς των επιφανεστέρων οικογενειών της Μακεδονίας και όλοι τον θαύμαζαν όχι μόνο για την ευγενική του καταγωγή και για την χάρη του προσώπου του, αλλά επίσης και για την αρετή, την σοφία και την καλοσύνη, που υπερέβαιναν κατά πολύ εκείνες των μεγαλυτέρων του. Επειδή ήταν έμπειρος στην στρατιωτική τέχνη, παρά το νεαρό της ηλικίας του, διορίσθηκε από τον Γαλέριο –που ήταν τότε καίσαρας του ανατολικού τμήματος της αυτοκρατορίας– στρατηγός των ρωμαϊκών στρατευμάτων της Θεσσαλίας και ανθύπατος της επαρχίας της

ΙΕΡΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΣΚΗΝΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

 

Ἀρματωμένος τὴν Ἀρματωσιὰ τοῦ Θεοῦ. «Ὁ ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλύτης»

Φώτης Κόντογλου 

Σήμερα εἶναι ἡ γιορτὴ τοῦ ἁγίου Δημητρίου, μεγάλη γιορτὴ γιὰ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, πλὴν ἰδιαίτερα γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη, ποὺ εἶναι κ᾿ ἡ πατρίδα του. Ἐκεῖ θὰ γίνει φέτος μεγαλύτερη πανήγυρη, ἐπειδὴ γιορτάζουνε τὰ ἐγκαίνια τῆς φημισμένης ἐκκλησιᾶς του, ποὺ κάηκε στὰ 1917 καὶ τώρα εἶναι πάλι ξανακαινουργιευμένη ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία τοῦ ὑπουργείου τῆς Παιδείας.

Ἡ πρώτη ἐκκλησιὰ ἤτανε ἕνα χτίριο ἀπὸ τὰ πιὸ ἀρχαῖα της χριστιανοσύνης, χτισμένη ἑκατὸ χρόνια ὕστερα ἀπὸ τὰ 303 μ.X.,

Αγιος Δημήτριος: Το θαύμα της μυρόβλυσης το έτος 1987

Ήταν 26 Οκτωβρίου 1987. Ώρα περασμένες δέκα το βράδυ. Η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την μνήμη της αθλήσεως του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου καθώς και τα ελευθέριά της από την περίπου πεντακοσίων ετών (1430-1912) καταδυναστεία των Οθωμανών. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου με ανοιχτές τις πόρτες δεχόταν τους νυχτερινούς προσκυνητές, που γονάτιζαν μπροστά στην ασημένια λάρνακα με τα άγια λείψανα του Μυροβλύτου.