MANNA:ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ ΠΗΓΗ ΑΓΑΠΗΣ

   

Βαρβάρας Καλογεροπούλου-Μεταλληνοῦ 

δρος Θεολογίας-πτυχ.Φιλολογίας 

Ἡ μητρότητα εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ πρός τό ἀνθρώπινο γένος.Μέσῳ τῆς μητρότητας ἡ γυναῖκα προσκαλεῖται νά ὑπηρετήσει τό μυστήριο τῆς ζωῆς , φυσικά ὄχι μόνο ὡς διατήρηση τῆς βιολογικῆς ζωῆς , ἀλλά προπάντων ὡς ἔκφραση καί βίωση τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς.

Κόποι καί ἀγωνίες , πόνοι καί θυσίες , ἀνήφορος καί Γολγοθᾶς συνθέτουν τή ζωή τῆς μάννας , ἡ ὁποία ὅμως ἑκούσια τά ἀποδέχεται , χωρίς γογγυσμούς. Ἀντίθετα μάλιστα , τά θεωρεῖ κατώτερα τῆς χαρᾶς πού αἰσθάνεται , γιατί κί αὐτή προσφέρει στό ρεῦμα τῆς ζωῆς τούς νέους ἀνθρώπους , τούς ὁποίους ἐπιδιώκει καί ἀγωνίζεται νά τούς παραδώσει στήν κοινωνία ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες.

Κατ' ἀρχάς ἡ γνήσια μάννα ἀγαπᾶ τά παιδιά της ἀπό τή στιγμή πού νοιώθει ὅτι τά φιλοξενεῖ στά σπλάγχνα της.Τά σκιρτήματά τους τήν γεμίζουν μέ τρυφερότητα καί ἀγαλλίαση , πλάθοντας δέ ὄνειρα γιά ἐκεῖνα εἶναι ἕτοιμη νά θυσιάσει ἀκόμη καί τή ζωή της γι' αὐτά. Παραμερίζει μάλιστα τίς ποικίλες δυσκολίες καί εὐθύνες , πού ὁπωσδήποτε δημιουργεῖ ὁ ἐρχομός ἑνός παιδιοῦ , συγχρόνως ὅμως ἀποκρούει δυναμικά καί τίς ὑποδείξεις ἤ πιέσεις ἐκείνων , πού πολλές φορές τήν ὠθοῦν νά ἁπαλλαγεῖ ἀπό τήν παρουσία τοῦ παιδιοῦ της.Καί αὐτή ἀκόμη ἡ ἐγκαταλελειμμένη μάννα , παρά τήν εἰρωνεία καί τόν διασυρμό πού συνοδεύει συνήθως τόν ἐρχομό ἑνός παιδιοῦ πού τό ἀρνήθηκε ὁ πατέρας του, δέν θέλει νά τοῦ στερήσει τή ζωή , ὅσο καί ἄν καί αὐτός ὁ νόμος , τῆς λεγόμενης χριστιανικῆς Πολιτείας μας , τῆς το ἐπιτρέπει (Ν. 1609/86).Ἡ ζωή τοῦ ἐμβρύου , τοῦ παιδιοῦ της , γνωρίζει ὅτι ἀρχίζει ἁπό τή στιγμή τῆς σύλληψης (<<ἐξ ἄκρας συλλήψεως>>) καί γι ' αὐτό δέν θέλει νά τό θανατώσει. Γιά ἐκείνη ὅσο καί ἄν οἱ δυσκολίες πού συναντᾶ εἶναι τεράστιες , τίς προσπερνᾶ καί αὐτό τό παιδί γιά ἐκείνη παραμένει πάντα ἡ παρηγοριά καί τό <<ἀγγελοῦδι>> της. 

Ἡ θυσιαστική ἀγάπη τῆς μάννας διαπιστώνεται καί ἀπό τή στάση της ἀπέναντι στό δίλημμα : μητρότητα ἤ καριέρα . Ἡ βιωματική ἀπάντηση τῆς ἀληθινῆς μάννας εἶναι : Ναί στή μητρότητα . Ἡ ἐπαγγελματική της ἤ ἐπιστημονική ἀνέλιξή της θά εἶναι τόση , ὅση τῆς ἐπιτρέπουν οἱ οἰκογενειακές ὑποχρεώσεις της.

Ἡ Ρωμηά μάννα ὅμως δέν ἀρκεῖται νά ἐξασφαλίσει στά παιδιά της μόνο ἀφθονία ὑλικῶν ἀγαθῶν , ἐπειδή γνωρίζει τίς ἀρνητικές ἐπιπτώσεις τους στήν ὅλη διαμόρφωση τῆς προσωπικότητάς τους.Τά παιδιά της λαχταρᾶ νά ζήσουν τήν πληρότητα καί ποιότητα τῆς ζωῆς , ὡς μέλη δέ τῆς κοινωνίας νά συμβάλουν στή δημοκρατική καί εὐεργετική λειτουργία της.

Ἡ ἑλληνίδα ὀρθόδοξη μάννα ἀναπτύσσει καί τό σωστό σύνδεσμο μέ τά παιδιά της καί τά οδηγεῖ σιγά σιγά στή συναισθηματική καί πνευματική ἀνεξαρτησία.Ἐπιδιώκει ,ἀπό πολύ νωρίς ,νά ζοῦν στή <<σκιά>> τοῦ Θεοῦ καί πολύ λιγότερο στή δική τους. Γι' αὐτό ἡ παρουσία της εἶναι διακριτική καί καθόλου δεσμευτική.Γνωρίζει ὅτι ἡ μητρική ἀγάπη δέν <<πνίγει>> τό παιδί , ἁπλῶς ἐμπεριέχει τήν προστατευτική φροντίδα , ἀλλά καί τόν σεβασμό καί τήν κατανόηση στήν προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ .(Στήν εἰκόνα τῆς βρεφοκρατούσας Παναγίας τό βρέφος Ἰησοῦς περιβάλλεται ἁπαλά ἀπό τή μητέρα Του , χωρίς νά <<πνίγεται>> ἀπό τό ἀγκάλιασμά Της) .Ἔτσι ἡ μητρική ἀγάπη δέν μετατρέπεται σέ κτητική-κυριαρχική , ἀλλά ἀντίθετα βοηθεῖ τά παιδιά νά ἐπιτύχουν τήν τρίτη <<ἔξοδό>> τους , κατά τόν Ἔριχ Φρόμ , ἀπό τήν ἐξάρτηση τῆς μητρικῆς ἀγκαλιᾶς , δηλ. τῆς ὑπερπροστασίας, καί ὡς ὀλοκληρωμένες προσωπικότητες πλέον να δημιουργήσουν τήν δική τους ἀνεξάρτητη φωλιά. Ἐτσι ὅμως ἡ γνήσια μάννα ἔχει δρομολογήσει καί τήν <<ἀναχώρησή>>της ἀπό τή ζωή τῶν παιδιών της.<<Ἀναχώρηση φυσικά δέν σημαίνει ἐγκατάλειψη καί ἀδιαφορία,ἀλλά εἶναι ἡ τέχνη ἐκείνη καί ἡ ψυχική δύναμη πού συνδυάζει ἀγάπη καί ἐλευθερία,πού παραδίδει τή σκυτάλη,γιά νά ἀναπτυχθεῖ καί τό ἀγαπώμενο πρόσωπο. Ἡ μητρική ἀγάπη φθάνει καί στό μεγαλείο τς θεϊκῆς ἀγάπης,ὅταν ἡ μάννα ἔχει σμιλέψει τίς ψυχές τῶν παιδιῶν της καί τά ἔχει ἑτοιμάσει νά θυσιάζουν καί τή ζωή τους ἀκόμη,γιά νά ὑπερασπιστούν πανανθρώπινες ἀξίες,ὅπως τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀγάπης.Ἰδιαίτερα ἡ ἑλληνίδα μάννα,τό βεβαιώνει ἡ ἱστορία της,ἔχει ἀναδείξει στό πέρασμα τῶν αἰώνων ἥρωες καί μάρτυρες.Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα.Μιά ἑλληνίδα μάννα ἀπό τά Μέγαρα τό 1940 γράφει πρός τούς ἀξιωματούχους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης,ὅταν πληροφορήθηκε τή θυσία τοῦ γυιοῦ της στίς πρῶτες γραμμές τοῦ μετώπου:<<Χαλάλι τῆς πατρίδος ὁ Δημητρός μου.Ἄς ἤτανε νά πέθαινα κι ἐγώ πολεμῶντας μαζί του.Ζήτω ἡ πατρίς!Διαμάντω Μονίου,χήρα πρόσφυξ>>.Ἀλλά καί τή νεομάρτυρα Ἀκυλίνα(μαρτύρησε τό 1764-27 Σεπτεμβρίου τελεῖται ἡ μνήμη της)ἡ μάννα της τήν εἶχε προετοιμάσει ἀκόμη καί γιά τό μαρτύριο.Καί αὐτό διαπιστώνεται καί ἀπό τά τελευταῖα λόγια πού ἀπηύθυνε ἡ Ἀκυλίνα στή μάννα της μετά τά βασαν ιστήρια,στά ὁποῖα τήν ὑπέβαλαν οἱ Τοῦρκοι,γιά νά ἀλλαξοπιστήσει:<<Ἔκαμα αὐτό γιά τό ὁποῖο μέ εἶχες προετοιμάσει,μάννα μου.Δέν ἀρνήθηκα τόν Χριστό>>(Νέον Μαρτυρολόγιον,Νικοδήμου Ἁγιορείτου). Τή δύναμη γι'αὐτοῦ τοῦ εἴδους τή θυσιαστική ἀγάπη ἡ ἑλληνίδα μάννα τήν ἀντλεῖ ἀπό τήν πίστη της.Ὁ ἴδιος ὁ Θεός της θυσιάζεται <<ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας>>.Γι'αὐτό καί ἡ ἀγάπη της δέν ἐγκλωβίζεται στά στενά οἰκογενειακά πλαίσια,ἀλλά ἁπλώνεται δυναμικά,ὅπου ὁ πόνος καί ἡ ἀνάγκη τήν καλεῖ καί ἀποκαλύπτεται τότε πνευματική μητέρα ὅσων παιδιῶν βρέθηκαν στή ζωή της καί τά κάλυψε μέ τήν ἀγάπη της.Ἡ ἑλληνίδα μάννα ἔτσι ἀναδεικνύεται πρότυπο αὐταπαρνήσεως στήν ἐγωκεντρικότητα καί θηριωδία τοῦ σύγχρονου κόσμου.

<<Κι ἕνα τέταρτο μητέρας ἀρκεῖ γιά δέκα ζωές, 

καί πάλι κάτι θά περισσέψει, πού νά τό ἀνακράξεις σέ στιγμή μεγάλου κινδύνου, ΜΑΝΝΑ ΜΟΥ!>>.

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΙΑΜΑΤΙΚΑ ΝΑΜΑΤΑ 8