Βασιλείου Καλαϊτζῆ
καθηγητοῦ
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν γῆ. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κάτι πού τό δημιούργησε ὁ ἂνθρωπος. Τήν ἳδρυσε ὁ ἲδιος ὁ Χριστός μέ σκοπό μία ἀνοικτή ἀγκαλιά γιά ὃλους μας καί διατηρεῖται ἀνά τούς αἰῶνες ἀναλλοίωτη ὡς πρός τόν χαρακτῆρα της καί ὡς πρός τήν αὐθεντικότητά της.
Ἓνα μεγάλο ποσοστό τῶν παιδιῶν μας, δυστυχῶς, δέν ἒχει καμμία σχέση μέ τήν Ἐκκλησία. Κάποια παιδιά τήν γνώρισαν μέσα στήν οἰκογένειά τους. Ἂλλα μέ τή βοήθεια ἑνός Πνευματικοῦ, ἢ μέ τήν προτροπή καί τό παράδειγμα ἑνός καλοῦ φίλου. Ἀρκετά, χωρίς τίς προϋποθέσεις ἀπό τό σπίτι, ὓστερα ἀπό μία ἂχαρη ἢ καί ὀδυνηρή διαδρομή, ἀπογοητευμένα ἀπό τίς ὑποσχέσεις τοῦ κόσμου καί γεμᾶτα ἀδιέξοδα, ἦλθαν στήν Ἐκκλησία.Τό "ἒρχου καί ἲδε'' τῆς μάννας Ἐκκλησίας τά ἂγγιξε καί κατέφυγαν σ' αὐτήν.
Τί μποροῦμε νά κάνουμε γιά νά συνδέσουμε τά παιδιά μας μέ τήν Ἐκκλησία;
Χωρίς ἀμφιβολία τίς πρῶτες καί μᾶλλον ἀνεξίτηλες βάσεις θά τίς πάρει τό παιδί στήν οἰκογένεια. Ἐκεῖ μέσα, σάν τήν ἂγραφη κασσέτα, ἀποτυπώνει τά πάντα. Καί στό μέτρο πού το ζευγάρι ζεῖ ἁρμονικά, ζεῖ πνευματικά καί σέβεται τήν προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ, ἡ ἐκκλησιαστική ἀγωγή σάν σπόρος θεϊκός θά πέσει πιό ξανάλαφρα καί θά ἀποδώσει καρπούς . Ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὃμως εἶναι νά ὑπάρχει στό σπίτι γαλήνη.
Σ' ἓνα χῶρο ὃπου ἐπικρατεῖ ἡ ταραχή, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά εὐδοκιμήσει.
Μετά βεβαιότητος θά τόν ἀπορρίψουν τά παιδιά.
Πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε πώς τό ἐλάχιστο πού περιμένουν οἱ νέοι νά δοῦν εἶναι τό παράδειγμά μας.Πρέπει νά παραδειγματίσουμε ἒτσι τά παιδιά μας, ὣστε, ὃταν κάποια στιγμή ἀνοίξουν δικό τους σπιτικό , νά λένε: " Δέν μᾶς ανάγκαζαν οἱ γονεῖς μας νά πᾶμε στήν Ἐκκλησία, ἡ ζωή τους μᾶς ὁδήγησε στήν Ἐκκλησία".
Νά φροντήσουμε, ὣστε νά ἀγαπήσουν οἱ νέοι μας τίς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας. Στίς ἀκολουθίες συνδέονται οἱ νέοι μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ, συνδέονται τά παιδιά μέ τούς γονεῖς τους, μέ τά αδέλφια τους καί τούς φίλους τους ἐν Χριστῷ.
Ἂν μάλιστα εἶναι ἐφικτό, ἂς μάθουν τά παιδιά ἀπό μικρά βυζαντινή μουσική. Τό ξεκίνημα μπορεῖ νά γίνει κάπου στή μέση τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου. Κυρίως τά αγόρια βρίσκουν στό Ψαλτήρι ἓναν πολύ ἐνδιαφέροντα λόγο δημιουργικῆς παραμονῆς στήν Ἐκκλησία.
Εἰδικά στήν Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς, ἂς προσπαθήσουμε ἀνάλογα μέ τήν ἡλικία τους, νά μήν τά πηγαίνουμε κοντά στήν ἀπόλυση. Τά μεγαλύτερα, εἰ δυνατόν, κάπου στόν Ὂρθρο. Ὁ Ὂρθρος δέν εἴναι γιά τά στασίδια! Θά βοηθοῦσε πολύ σ΄αὐτό, ἂν τό Σάββατο τό βράδυ ἒχουμε ἓνα πρόγραμμα πού νά μᾶς συμμαζέψει νωρίς στό σπίτι, ὣστε νά προετοιμαστοῦμε για τήν ἑπόμενη ἡμέρα.
Μέχρι μιᾶς ἡλικίας τοὐλάχιστον ὣς τίς πρῶτες τάξεις τού γυμνασίου, καλό θα εἶναι τά παιδιά νά ἀκολουθοῦν τούς γονεῖς τους στήν Ἐκκλησία, ἒχοντας διαπαιδαγωγηθεῖ κατάλληλα, ὢστε νά τό αἰσθάνονται αὐτό ὡς ανάγκη. Ὃμως εἶναι οὐτοπία νά πιέζουμε ἓναν ἒφηβο μέ ἀπειλές ἢ ὑποσχέσεις νά κάνει τό ἲδιο, διότι θά ἐπιτύχουμε μᾶλλον τό αντίθετο ἀποτέλεσμα. Σέ αὐτήν τήν περίπτωση, θά βοηθήσει περισσότερο ἡ σιωπή μας καί ἡ προσευχή μας. Ἓνας πατέρας μοῦ διηγήθηκε πώς μία Κυριακή, γυρνῶντας ἀπό τήν Ἐκκλησία, βρῆκε καί τά τρία του παιδιά , μαθητές Λυκείου καί φοιτητές, νά κοιμοῦνται. Ἀναστατώθηκε μόλις ἀντίκρισε τό θέαμα, δέν εἶπε τίποτε, ἀλλά ἠ ὂψη του μαρτυροῦσε τό τί αἰσθάνονταν. Τοῦ λέει τό μεγάλο ἀγόρι: '' Τί βλέπω, ἒχουμε καί μοῦτρα;''. Ἂχνα ὁ πατέρας. Τό ἀντιμετώπισε ἀρκετά ψύχραιμα. Χρειάστηκε πολλή ὑπομονή, προσευχή, καί ἀρκετός χρόνος γιά νά μποῦν τά πράγματα σέ μία σειρά. Εἶναι καλό ἐπίσης , ἂν ἒχουμε νά κάνουμε μέ μεγάλα παιδιά, νά ἀποφεύγουμε τόν ὐπερβολικό ζῆλο, πού καταλήγει σέ ἀδιάκριτες ἐρωτήσεις. ''Ἀγιάστε, οἱ γονεῖς, γιά νά ἁγιάσουνε τά παιδιά σας!'' ἒλεγε ὁ πρόσφατα ἀνακηρυχθείς ἃγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Ἂν ἁγιάσουμε ἐμεῖς, θά
ἁγιάσουν καί τά παιδιά μας. Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη μας εὐθύνη. Ἂν δέν δουλέψουμε προσωπικά στόν ἑαυτό μας, καί οἱ γονεῖς ὡς ζευγάρι, νά κόψουμε ἐμεῖς τά πάθη μας, νά τηρήσουμε ἐμεῖς τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, νά συνδεθοῦμε ἐμεῖς μέ τήν Ἐκκλησία, μέσῳ τῶν Μυστηρίων καί τῆς προσευχῆς, πῶς θά τολμήσουμε νά τό ἀπαιτήσουμε ἀπό τούς νέους μας;
Τό μεγαλύτερο ὃπλο μας εἶναι ἡ προσευχή. Εἶναι τό κλειδί, μέ τό οποῖο ἀνοίγουν οἱ οὐρανοί. Ἡ προσευχή πού κάνουμε ὃλοι μαζί , στό τραπέζι, πρίν καί μετά τό φαγητό , μπρός στά εἰκονίσματα τό πρωῒ καί τό βράδυ, συνδέει ὃσο τίποτε ἂλλο τούς γονεῖς μέ τά παιδιά, τήν οἰκογένεια μέ τόν Θεό. Σέ αὐτό τό περιβάλλον τῆς προσευχῆς ἡ Ἐκκλησία εἶναι ζωντανή μέσα στό σπίτι.
Ἂν ἡ προσευχή μας γίνει ἀνάγκη καί καθημερινό βίωμά μας, τότε λίγα πράγματα θα χρειασθεῖ νά λέμε στά παιδιά μας γιά τόν Θεό, ἀφού τόσο θά ἒχουμε μιλήσει στό Θεό γι' αὐτά. Ἐκεῖνος θά φροντίσει γιά ὃλα.Θά μιλήσει ὁ ἲδιος ἀπευθείας στήν ψυχή τους. Ὃταν ἡ προσευχή εἶναι δυνατή, ὃλα ἶναι δυνατά!.
Ὃ,τι πιό ὡραῖο ἒχει ἡ πατρίδα μας εἶναι οἱ νέοι.
Μᾶς κοιτοῦν διαρκῶς κατάματα καί ζητοῦν νά τούς δείξουμε τήν Ἀλήθεια, δηλαδή τόν Χριστό. Χρέος ἒχουμε οἱ πάντες, οἱ γονεῖς, οἱ ἱερωμένοι, οἱ κατηχητές, οἱ δάσκαλοι, ὃλοι οἱ πνευματικοί ἂνθρωποι, νά ἀνταποκριθοῦμε.
Τό ἀξίζουν.
Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Ανατομία Οικογενειακών Θεμάτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου