Και από την πλευρά λοιπόν του αγίου Δημητρίου, ο οποίος ξέρει τι τον περιμένει στη συνέχεια, τι θα του συμβεί – που πήγαν και τον θανάτωσαν λογχεύοντάς τον – βλέπουμε αυτή τη βεβαιότητα με την οποία ομιλεί, που δείχνει ότι έχει την πληροφορία μέσα του ότι έτσι θα γίνει, δηλαδή και θα νικήσει και θα μαρτυρήσει ο Νέστωρ, και από την πλευρά του αγίου Νέστορος βλέπουμε την ίδια βεβαιότητα.
Αλλιώς δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει να γίνουμε αληθινοί, παρά μόνο αν πάρουμε τα πράγματα έτσι όπως θα πούμε: Ποιος από μας τους χριστιανούς σήμερα, που κάνουμε και τον καλό, θα ήταν έτοιμος να το πάρει απόφαση να ακολουθήσει τον Χριστό, έστω κι αν χρειαστεί να χάσει τη ζωή του; Όχι μόνο θεωρητικά, που και έτσι λίγοι παίρνουν απόφαση και λένε: «Ό,τι θέλεις ας συμβεί, Θεέ μου. Θα σε ακολουθήσω ό,τι κι αν μου στοιχίσει». Λίγοι λένε με ειλικρίνεια αυτά τα λόγια. Αλλά και πάνω στα πράγματα – δεν ξέρω – θα βρισκόταν κανείς έτοιμος να ακολουθήσει τον Χριστό ό,τι κι αν του στοιχίσει; Όλο και θα βρισκόταν βέβαια, αλλά οι πολλοί όχι. Να έχουμε δηλαδή τη βεβαιότητα ότι, ακριβώς επειδή ακολουθούμε τον Χριστό, θα θανατωθούμε, θα χάσουμε τη ζωή μας.
Θα απέφευγε κανείς να δεχθεί κάτι τέτοιο και με την έννοια ότι δεν θέλει να χάσει τη ζωή του, αλλά και για τον λόγο ότι θα πονέσει. Διότι άλλο είναι να σε πυροβολήσουν και τελείωσες, και άλλο είναι να είσαι στα χέρια των δημίων και να σε κάνουν ό,τι θέλουν· να σε βασανίσουν και να σε λογχεύσουν και να σε τρυπήσουν με τα ξίφη, ή να σε αποκεφαλίσουν, όπως αποκεφάλισαν τον άγιο Νέστορα· του έκοψαν το κεφάλι. Αυτά είναι πραγματικότητα. Για, να φέρει κανείς στον νου του και στην ψυχή του την πραγματικότητα αυτή!
Και τώρα που τα λέμε αυτά, καθένας μας κρατούμε τη θέση μας. Δεν ξέρω αν κανείς από μας απόψε θα πληγωθεί βαθιά μέσα του από την αλήθεια αυτή, από την πραγματικότητα αυτή και θα πει: «Θεέ μου! Θεέ μου, τι ψευτοχριστιανός ήμουν ως τώρα! Αξίωσέ με, Χριστέ μου, να γίνω χριστιανός όπως με θέλεις, έτσι όπως ήταν ο άγιος Δημήτριος, όπως ήταν ο άγιος Νέστωρ». Βέβαια, δεν σημαίνει ότι μας περιμένει κάποιο μαρτύριο, αλλά κάπως έτσι είναι όλα εκείνα που καλούμαστε να πάθουμε σ’ αυτόν τον κόσμο· όλα αυτά που παθαίνουμε.
Μόλις πάρεις την απόφαση να γίνεις του Χριστού, τότε έχεις να πάθεις όλα αυτά που θα οικονομήσει ο Θεός, το ένα κατόπιν του άλλου· το ένα τη μια φορά, το άλλο την άλλη φορά. Να τα σηκώσει κανείς αγογγύστως, να τα σηκώσει με χαρά. Ποτέ, ποτέ να μην αφήσει τον εαυτό του να πει: «Καλά όλα τα άλλα, αλλά τούτο…» Όχι. Και αυτό και το άλλο και το άλλο να τα σηκώσεις. Τίποτε· ούτε να παραπονεθείς ούτε να γογγύσεις ούτε να αρχίσεις τα «γιατί». Σε καμιά περίπτωση. Όλα να τα δεχθείς, που όλα μαζί είναι ένα μαρτύριο.
Άραγε θα φτάσει αυτή η αλήθεια μέσα στην ψυχή μας, και θα γίνει αυτή η καλή αλλοίωση;
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Οκτώβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2018, σελ. 237.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου