γέροντος Δωροθέου: γράμματα στούς πιστούς

Μήν προσεγγίζεις τά πράγματα βασισμένος στίς δικές σου δυνάμεις μόνο. Μή ἐλπίζεις «ἐπ’ ἄνθρωπον, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία». Κάνε προσευχή, ἐπικαλέσου τόν Θεό. Εἶναι μία πράξη ταπείνωσης. Ὅταν ζητᾶς σέ κάτι βοήθεια παραδέχεσαι ὅτι μόνος σου δέν μπορεῖς νά τό ἐπιτύχεις. Εἶναι σάν νά λές: «Κύριε, ἄν ἐσύ δέν τό κάνεις τότε δέν γίνεται, ἐγώ δέν μπορῶ». Αὐτή ἡ προσευχή ἔχει ταπείνωση καί εἰσακούεται. Εἶναι δαιμονικό νά πιστεύεις ὅτι μπορεῖς νά τά ἐλέγξεις ὅλα. Στό βάθος αὐτό εἶναι ἀνασφάλεια.

Προσκάλεσε τόν Χριστό στή ζωή σου. «Ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν». Ἔλα καί στῆσε τήν σκηνή σου μέσα μου. Ὁ Θεός τό ἔχει πεῖ στόν Ἡσαΐα: Θέλω νά ἐνοικήσω ἐν ἡμῖν καί ἐμπεριπατήσω. Καί νά πάρω τήν καρδία σου τήν λίθινη(πέτρινη) καί νά τήν κάνω σάρκινη (τρυφερή, νά αἰσθάνεται). Ἔτσι εἶναι ὁ Θεός: εἶναι ταπεινός, τρυφερός, ἀγαπᾶ, νοιάζεται. Ἐσύ δέν μπορεῖς νά σώσεις τόν κόσμο. Ὁ Χριστός ὅμως μπορεῖ. Κανείς δέν μπορεῖ νά σοῦ πεῖ «σ’ ἀγαπῶ» ὅπως αὐτός.