Την 1ην Σεπτεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τις άγιες τεσσαράκοντα παρθενομάρτυρες γυναίκες και τον διδάσκαλο αυτών, Αμμούν.
Οι Σαράντα γυναίκες μάρτυρες ασκήτριες κατάγονταν από την Αδριανούπολη της Θράκης και ζούσαν εκεί ως μαθήτριες του Διακόνου Αμμούν. Την εποχή εκείνην (το έτος 305 μ.Χ.), βασίλευε ό αυτοκράτορας Λικίνιος στο ανατολικό μέρος της Αυτοκρατορίας. Αυτός ήταν φοβερός διώκτης των Χριστιανών.
Ο Λικίνιος λοιπόν είχε εκδώσει διάταγμα για εξόντωση των Χριστιανών, και ή τυραννική του διαταγή έφτασε σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά. Οι Χριστιανοί οδηγούνταν κατά χιλιάδες στο μαρτύριο, επειδή δεν υποτάσσονταν στης απειλές του και δεν προσκυνούσαν τα είδωλα.
Σ’ αυτήν την φοβερή για τους χριστιανούς εποχή έζησαν και
μαρτύρησαν οι Σαράντα Παρθένες ασκήτριες, μαθήτριες του Διακόνου Αμμούν.
Ήταν πλασμένες με αστραφτερή ομορφιά στο σώμα και την ψυχή. Αυτήν όμως την ομορφιά δεν ήθελαν να την χαρίσουν στην θλιβερή ματαιότητα των υλικών αγαθών. Είχαν ως στόχο ζωής τα ανώτερα αγαθά, τα αγαθά του παραδείσου
Το μαρτύριο των 40 Αγίων Παρθενομαρτύρων (11ος αιώνας)
Οι Άγιες λοιπόν αυτές γυναίκες δεν υπέκυψαν στις προκλήσεις του τυράννου Λικινίου να προσκυνήσουν τα είδωλα και μαρτύρησαν με φρικτά βασανιστήρια την 1ην Σεπτεμβρίου, ημέραν κατά την οποίαν εορτάζεται και ή μνήμη τους, όπως γράφεται εις το Μηναίον του Σεπτεμβρίου.
Συγκεκριμένα στο Μηναίο αναφέρεται: «Τη 1η του Μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Τεσσαράκοντα γυναικών μαρτύρων, παρθένων και ασκητριών και Αμμούν διακόνου και διδασκάλου αυτών».
Δι΄αποφάσεως του τυράννου Λικινίου, «αι μεν δέκα ερρίφθησαν» μέσα σε φωτιά, «αι δε οκτώ μετά του διδασκάλου αυτών Αμμούν αποκεφαλίσθησαν», άλλες δέκα τελειώθησαν με ξίφος «κατά στόμα και καρδίαν», έξι κατεκόπησαν ύπό μαχαιρών και αί λοιποί έξι «σίδηρα πυρακτωμένα κατά στόμα λαβούσες προς Κύριον εξεδήμησαν».
Τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι Σαράντα Μάρτυρες παρθένες και ασκήτριες ήταν φοβερά, όπως αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία που βρήκαμε στο Μηναίον του Σεπτεμβρίου. Με αυτά τα βασανιστικά μαρτύρια οι σαράντα παρθένες και ο δάσκαλος τους Διάκονος Αμμούν εξεδήμησαν εις Κύριον και τώρα ακτινοβολούν εις το στερέωμα της Εκκλησίας.
Όταν βασανίζονταν, έβλεπαν ανοιχτούς τους ουρανούς και στα δεξιά τους τον Υιόν του Θεού, πού και εκείνος μαρτύρησε πριν απ’ αυτές, απ’ τους σταυρωτές του. Ο σκληρός Λικίνιος διέταξε να τις θανατώσουν και τις σαράντα με φρικτά μαρτύρια.
Δεν γνώριζε όμως πώς στους μάρτυρες δεν υπάρχει θάνατος, διότι όλο το είναι τους είναι γεμάτο από τον μόνον αθάνατον, Κύριον και Θεόν μας Ιησούν Χριστόν και ότι νικάται και αναιρείται κάθε θάνατος και κάθε αμαρτίαν με την δύναμιν του Αναστάντος Κυρίου μας.
Δεν γνώριζε επίςης ότι οι μάρτυρες του Χριστού δεν αισθάνονται φόβο για τα μαρτύρια διότι ενιςχύονται απο Αυτόν Τον ίδιο τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Κύριό μας. Αυτό μας το βεβαιώνουν όλα τα Μαρτυρολόγια, πού διηγούνται και εξυμνούν την δύναμιν και την άφοβίαν των Μαρτύρων ενώπιον των βασανιστηρίων
Η πνευματικότητα τους
Είναι μεγάλο μυστήριον πώς την εποχή εκείνη υπήρχε οργανωμένη η πίστη των Αγίων Παρθένων και πώς φύτρωσε μέσα τους ο θείος και γόνιμος σπόρος της εγκρατείας και της αγιότητος.
Τα ασκητικά τους ”καθήκοντα”, τα όποια δεν γνωρίζουμε επί πόσα χρόνια ασκούσαν, όσο δύσκολα και αν ήσαν αυτά, υπηρετούσαν με πλήρη υπακοή στον διδάσκαλό τους και μεγάλο ζήλο.
Αυτός ο ζήλος τους έδωσε την δύναμη να ασκήσουν και να διατηρήσουν την λάμψη της αγνότητας και της παρθενίας· κοντά στον Διάκονο και δάσκαλο τους Αμμούν αναγεννήθηκαν και απέκτησαν την αγιότητα και την αγάπη προς τον πλησίον.
Ή συνείδησή τους ακουγόταν από μέσα τους σαν φωνή θεϊκής αποστολής και ήσαν έτοιμες για το μαρτύριο. Ή πνευματική ζωή και η ακράδαντη πίστη τους τις έκανε να μη λογαριάζουν πλούτη και υλικά αγαθά ούτε στολίδια και κοσμική ζωή, που τους προσέφερε ο άρχοντας της Αδριανουπόλεως.
Προτίμησαν ευκόλως τα στολίδια της αγάπης και της πίστεως στον Λυτρωτή του κόσμου. Έμειναν ασυμβίβαστες με τους νόμους της ειδωλολατρίας και αγωνίσθηκαν τον καλόν αγώνα της πίστεως με την φώτιση του Αγίου Πνεύματος, πού είχαν για οδηγό τους.
Ή καρδιά τους ήταν καθαρή από λογισμούς και με κατάνυξη πνευματική προσεύχονταν στον μόνο αληθινό Θεό, για να τους δώσει δύναμη να μη λυγίσουν ποτέ μπροστά στα μαρτύρια πού τις περίμεναν. Είχαν επιλέξει για επίγεια πνευματική τροφή την πνευματική αγαλλίαση και την ουράνια ευφροσύνη.
Η αγάπη σ’ όλους τους ανθρώπους ήταν ή μοναδική.Με αυτά τα βασανιστικά μαρτύρια οι σαράντα παρθένες και ό δάσκαλος τους Διάκονος Αμμούν εξεδήμησαν εις Κύριον και τώρα ακτινοβολούν εις το στερέωμα της Εκκλησίας.
Τα ονόματά τους έχουν διασωθεί στο αρχαίο Μαρτύριόν τους (Bibliotheca Hagiographica Graeca 2280-2281) και είναι: Λαυρεντία η διάκονος, Κελσίνα, Θεοκτίστη (η Θεόκλεια), Δωροθέα, Ευτυχιανή, Θέκλα, Αρισταινέτη, Φιλαδέλφη, Μαρία, Βερονίκη, Ευλαλία (η Ευθυμία), Λαμπροτάτη, Ευφημία, Θεοδώρα, Θεοδότη, Τετεσία, Ακυλίνα, Θεοδούλη, Απλοδώρα, Λαμπαδία, Προκοπία, Παύλα, Ιουλιάνα, Αμπλιανή, Περσίς, Πολυνίκη, Μαύρα, Γρηγορία, Κυρία (η Κυριαίνη), Βάσσα, Καλλινίκη, Βαρβάρα, Κυριακή, Αγαθονίκη, Ιούστα, Ειρήνη, Ματρώνα (η Αγαθονίκη), Τιμοθέα, Τατιανή, Άννα (η Ανθούσα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου