Στην Ελλάδα, στη Βόρειο Ελλάδα στο Άγιον Όρος .. γίνονται μεγάλοι σεισμοί, πολύ μεγάλοι σεισμοί.
Όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στη Θεσσαλονίκη, 7.3 ρίχτερ -εδώ στη Λεμεσό που έγινε πόσα πέντε ήταν;- .. και έπεσε η πολυκατοικία και σκότωσε ανθρώπους και μετά έγιναν περίπου δυόμιση χιλιάδες σεισμικές δονήσεις σε μια νύχτα, συνέχεια, χόρευε η γη συνέχεια. Θυμάμαι ήταν Θεοφάνεια με το παλαιό ημερολόγιο στο Άγιον Όρος .. και είχαμε αγρυπνία των Θεοφανείων.
Είχαμε εκείνη την ημέρα φιλοξενούμενους κάποιους Σέρβους φοιτητές από τη Θεολογία και κάποια άλλα παιδιά δικά μας. Οπόταν, μόλις άρχισε να γίνεται ο σεισμός και να τρίζουν όλα .. και να σκεφτείτε ότι εκεί είναι κτίρια του δεκάτου αιώνος όχι όπως τούτα, τα οποία αποδείχθηκαν πολύ πιο σταθερά αλλά έχουν μεγάλη ευλυγισία, δηλαδή όταν γίνει ένας σεισμός πάνε και έρχονται ώσπου να συνηθίσεις ότι παρόλο που χορεύουν δεν πέφτουν και εφαρμόζεται εκείνο που λέει ότι δέντρο που λυγίζει δεν σπάει..
Λοιπόν, ενθυμούμαι εκείνους τους ανθρώπους τους μοναχούς τα γεροντάκια εκείνα που ήταν τόσο ήρεμοι, τόσο ήσυχοι, σα να μην συνέβηκε τίποτα. Απλώς κάναν τον σταυρό τους και συνέχισε η αγρυπνία κανονικά. Ούτε κανένας διανοήθηκε να φύγει από την εκκλησία ή να πει, μα θα σκοτωθούμε εδώ μέσα. Τίποτε. Συνέχιζαν αλλεπάλληλες σεισμικές δονήσεις η μια μετά την άλλη, μετασεισμικές δονήσεις. Τίποτε, συνεχίσαμε κανονικά την ακολουθία.
Ήταν και ο Γέρων Παΐσιος. Εγώ ήμουν Διάκος, ήμουν νεαρός.
Βγαίνοντας του λέω, σεισμούς Γέροντα έ;
Ε, μου λέει, όταν ήσουν μικρός δεν σε κούναγε η μάνα σου;
Εγώ δηλαδή για να μην ντροπιαστώ ίσα που κρατιόμουν στην εκκλησία, θα ήθελα πολύ ευχαρίστως να βρισκόμουν έξω αλλά δεν μπορούσα διότι ήταν ντροπή, οι άλλοι δεν έφευγαν.
Οπότε ο Γέροντας μου λέει, όταν ήσουν μικρός δεν σε κούναγε η μάνα σου στην κούνια; Τώρα που σε κουνάει ο Θεός φοβάσαι;
Και ένα άλλο γεροντάκι, ο γέρο Ενώχ ο Ρουμάνος, ο οποίος ήτανε όπως λένε στο Άγιον Όρος απόλαυση αυτό το γεροντάκι. Ήτανε απόλαυση.
Στο μεγάλο σεισμό των 7.3 ρίχτερ εγώ ήμουν φοιτητής και ήταν 11 Ιουνίου το βράδυ λίγο πριν τα μεσάνυχτα. .. Βγήκαμε μαζί (σσ. από το Άγιον Όρος) και θα πήγαινα στο νοσοκομείο. Έμενα σε ένα οικοτροφείο στη Θεσσαλονίκη το οποίο είχε ένα ιδίωμα, ήτανε χτισμένο στενό και ήτανε έξι όροφοι και ήταν κολλημένο σε ένα άλλο κτίριο. Οπότε από τον σεισμό ξεκόλλησε ..
Βγήκαμε όλοι οι συμφοιτητές από τα δωμάτια, τρέχαν όλοι κάτω, άλλος ξέχασε τα παπούτσια του, άλλος τις κάλτσες του, ένας ο καημένος ήταν μέσα στο μπάνιο, είδαμε και πάθαμε να τον συμμαζέψουμε.
Λοιπόν, είπα κι εγώ να φύγω. Πάμε να φύγουμε. Τρέχαμε όλοι να φύγουμε.
Χτυπώ του Γέροντα δίπλα, ήταν μέσα αυτός, ανοίγει την πόρτα, μου λέει,
– τι είναι;
(Μετά το φοβερό σεισμό τώρα!!)
Του λέω, Γέροντα σεισμός.
– Ε και τι είναι;
Λέω, θα σκοτωθούμε πάμε να φύγουμε.
– Μπρε, άπιστος είσαι; Αν θέλει Θεός πεθαίνει Ενώχ, δεν θέλει Θεός δεν πεθαίνει Ενώχ.
Λέω, θα μείνεις εδώ;
– Θα μείνω εδώ.
Όλη η Θεσσαλονίκη άδειασε, το μόνο φως στην πόλη ήταν του γέρο Ενώχ στον τέταρτο όροφο, ο οποίος είχε και την φαεινή ιδέα να βγει στο μπαλκόνι να κάτσει και να βλέπει από κάτω.
Έσπασαν μπαλκόνια, σπάσαν τζαμαρίες, γινόταν χαλασμός κόσμου. Κάτι καμπαναριά έγιναν θρύψαλα και ο Ενώχ στο μπαλκόνι. Τίποτε, ουδεμία ανησυχία περί του πράγματος τούτου… η αίσθηση της παρουσίας του Χριστού μέσα στην καρδιά του ανθρώπου εκβάλλει τον φόβο έξω. Η τελεία αγάπη λέει ο Απόστολος Παύλος εκβάλλει τον φόβο, νικά τον φόβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου