Γέροντας Πορφύριος
Όλα τά κακά αισθήματα, η ανασφάλεια, η απελπισία, η απογοήτευση, πού πάνε νά κυριεύσουν τήν ψυχή, φεύγουν μέ τήν ταπείνωση.
Αυτός πού δέν έχει ταπείνωση, ο εγωιστής, δέν θέλει νά τού κόψεις τό θέλημα, νά τόν θίξεις, νά τού κάνεις υποδείξεις. Στενοχωρείται, νευριάζει, επαναστατεί, αντιδρά, τόν κυριεύει η κατάθλιψη.
Η κατάσταση αυτή θεραπεύεται μέ τή χάρη. Πρέπει η ψυχή νά στραφεί στήν αγάπη τού Θεού. Η θεραπεία θά γίνει μέ τό ν’ αγαπήσει τόν Θεό μέ λαχτάρα. Πολλοί άγιοί μας μετέτρεψαν τήν κατάθλιψη σέ χαρά μέ τήν αγάπη πρός τόν Χριστό.
Παίρνανε δηλαδή τήν ψυχική δύναμη, πού ήθελε νά τή συντρίψει ο διάβολος, καί τή δίνανε στόν Θεό καί τή μεταβάλλανε σέ χαρά καί αγαλλίαση.
Η προσευχή, η λατρεία τού Θεού μεταβάλλει σιγά σιγά τήν κατάθλιψη καί τή γυρίζει σέ χαρά, διότι επιδρά η χάρις τού Θεού.
Εδώ χρειάζεται νά έχεις τή δύναμη, ώστε ν’ αποσπάσεις τή χάρη τού Θεού, πού θά σέ βοηθάει νά ενωθείς μαζί του. Χρειάζεται τέχνη.
Όταν δοθείς στόν Θεό καί γίνεις ένα μαζί του, θά ξεχάσεις τό κακό πνεύμα, πού σέ τραβούσε από πίσω, κι εκείνο έτσι περιφρονημένο θά φύγει.
Στή συνέχεια, όσο θ’ αφοσιώνεσαι στό Πνεύμα τού Θεού, τόσο δέν θά κοιτάζεις πίσω σου, γιά νά δείς αυτόν πού σέ τραβάει. Όταν σέ ελκύσει η χάρις, ενώνεσαι μέ τόν Θεό.
Κι όταν ενωθείς μέ τόν Θεό καί δοθείς σ’ Εκείνον, πάνε όλα τ’ άλλα, τά ξεχνάεις καί σώζεσαι. Η μεγάλη τέχνη, λοιπόν, τό μεγάλο μυστικό, γιά ν’ απαλλαγείς απ’ τήν κατάθλιψη καί όλα τ’ αρνητικά, είναι νά δοθείς στήν αγάπη τού Θεού.
Ένα πράγμα πού μπορεί νά βοηθήσει τόν καταθλιπτικό είναι καί η εργασία, τό ενδιαφέρον γιά τή ζωή.
Ο κήπος, τά φυτά, τά λουλούδια, τά δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στήν ύπαιθρο, η πορεία, όλ’ αυτά, βγάζουν τόν άνθρωπο απ’ τήν αδράνεια καί τού δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σάν φάρμακα. Η ασχολία μέ τήν τέχνη, τή μουσική κ.λπ. κάνουν πολύ καλό.
Σ’ εκείνο, όμως, πού δίνω τή μεγαλύτερη σημασία είναι τό ενδιαφέρον γιά τήν Εκκλησία, γιά τή μελέτη τής Αγίας Γραφής, γιά τίς ακολουθίες. Μελετώντας τά λόγια τού Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς νά τό καταλάβει.
Νά σάς διηγηθώ γιά μιά κοπέλα, πού ήλθε σ’ εμένανε τόν ταπεινό. Έπασχε από φοβερή κατάθλιψη. Δέν κατάφερε κάτι μέ τά φάρμακα.
Παράτησε τά πάντα, τή δουλειά της, τό σπίτι της, τίς απασχολήσεις της. Κι εγώ τής είπα αυτά πού ξέρω. Τής είπα γιά τήν αγάπη τού Χριστού, πού αιχμαλωτίζει τήν ψυχή, διότι η χάρις τού Θεού γεμίζει τήν ψυχή καί τήν αλλάζει.
Τής εξήγησα ότι είναι δαιμονική αυτή η δύναμη πού καταλαμβάνει τήν ψυχή καί μεταβάλλει τήν ψυχική δύναμη σέ κατάθλιψη, τή ρίχνει κάτω, τή βασανίζει καί τήν αχρηστεύει.
Τήν συμβούλευσα ν’ ασχολείται μέ διάφορες απασχολήσεις, όπως, γιά παράδειγμα, μέ τή μουσική πού τής άρεσε πρώτα κ.λπ. Τόνισα, όμως, περισσότερο τή στροφή καί τήν αγάπη της πρός τόν Χριστό.
Τής είπα ακόμη ότι μέσα στήν Εκκλησία μας υπάρχει θεραπεία μέ τήν αγάπη πρός τόν Θεό καί τήν προσευχή, αλλά πού θά γίνεται μέ λαχτάρα.
Αυτό είναι τό μυστικό τής θεραπείας. Αυτά δέχεται η Εκκλησία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου