Ἡ Ὁσία Σοφία Χοτοκουρίδου, τὸ γένος Ἀμανατίου Σαουλίδου, γεννήθηκε τὸ 1883 μ.Χ. στὸ χωριὸ Σαρὴ-ποπὰ (ἢ Σαρὴ-παπὰ) τῆς ἐπαρχίας Ἀρδάσης Τριπόλεως, Νομοῦ Τραπεζούντας τοῦ Πόντου. Τὸ 1907 μ.Χ. παντρεύεται μὲ τὸν Ἰορδάνη Χοτοκουρίδη στὸ χωριὸ Το(γ)ροὺλ τῆς ἐπαρχίας Ἀρδάσης καὶ μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια, τὸ 1910 μ.Χ., ἀπέκτησε ἕνα παιδί. Ἔπειτα ἀπὸ δύο χρόνια, χάνει τὸ παιδὶ της τὸ ὁποῖο βρίσκει τραγικὸ θάνατο, ἀφοῦ φαγώθηκε ἀπὸ χοίρους, ἐνῶ δύο χρόνια μετά, τὸ 1914 μ.Χ. χάνει καὶ τὸν ἄντρα της τὸν ὁποῖο τὸν πῆραν οἱ Τοῦρκοι στὰ τάγματα ἐργασίας, ὅπου καὶ μᾶλλον ἀπεβίωσε.
Στὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν τὸ καράβι ποὺ μετέφερε τοὺς συγχωριανοὺς τῆς Σοφίας στὴν Ἑλλάδα κινδύνεψε νὰ καταποντιστεῖ. Αὐτὴ ἔβλεπε τὰ κύματα γεμάτα ἀπὸ Ἀγγέλους καὶ τὴν Παναγία. Ζήτησε ἀπ΄ αὐτὴν νὰ πνιγεῖ ἡ ἴδια καὶ νὰ σωθοῦν οἱ συγχωριανοί της. Ἡ Παναγία τοὺς ἔσωσε ὅλους. Ὁ καπετάνιος δὲν τὸ πίστευε πῶς σώθηκαν κι ἔλεγε: «Κάποιον ἅγιο ἔχουμε» καὶ οἱ χωριανοὶ τοῦ ἀπάντησαν: «Τὴ Σοφία».
Δεῖτε ἀποκλειστικὸ φωτογραφικὸ ὑλικό τοῦ «Ρωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»,
ἀπὸ τὴν Μονὴ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου τῆς Ὁσίας Σοφίας...
Τὸ 1927 μ.Χ. μὲ παρότρυνση τῆς Παναγίας πηγαίνει στὸ μοναστήρι της στὴν Κλεισούρα τῆς Καστοριᾶς, στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπου ἔζησε ἀσκητικὰ γιὰ μισὸ περίπου αἰώνα. Ἐκεῖ βρῆκε ἕναν ἐνάρετο ἱερομόναχο, τὸν π. Γρηγόριο, ποὺ εἶχε ἔλθει ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὅρος, ὁ ὁποῖος τὴν καταρτισε στὴ μοναχικὴ ζωή. Ἔζησε ἀσκητικὰ ὡς λαϊκή, φορώντας τὰ μαῦρα τῆς χηρείας καὶ τῆς ἀσκήσεως, καθισμένη πάνω στὸ τζάκι καὶ ἀλείφοντας τὸ πρόσωπό της μὲ στάχτη, γιὰ νὰ μὴ φαίνεται ἡ ὀμορφιά του.
Τὰ περισσότερα χρόνια τὰ πέρασε μόνη της, μὲ μόνο τὸν Θεό, μία καὶ τὸ μοναστήρι ἔμεινε χωρὶς μοναχούς. Ὑπέμεινε τοὺς δριμεῖς χειμῶνες, μὲ τὴ θερμοκρασία νὰ πέφτει στοὺς -15 βαθμούς, καὶ τὴν πολλὴ ὑγρασία τοῦ τόπου. Ὅταν τῆς ἔλεγαν ν’ ἀνάψει φωτιά, φώναζε ἕνα μακρόσυρτο «Ὄχι!», ποὺ ἀκόμα ἠχεῖ στὰ αὐτιὰ ὅσων τὴν ἄκουσαν. Κυκλοφοροῦσε ξυπόλητη, ἐνῶ τὰ ροῦχα της ἦταν πάντα κουρελιασμένα καὶ ἀνεπαρκῆ γιὰ τὶς συνθῆκες τῆς περιοχῆς. Τῆς ἔδιναν καινούργια. Δὲν τὰ φοροῦσε, ἀλλὰ τὰ πρόσφερε σὲ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη. Κοιμόταν καὶ σ’ ἕναν ἄλλο χῶρο, πάνω σὲ ἄχυρα, ἀλλὰ ἀπὸ κάτω εἶχε βάλει σουβλερὲς πέτρες. Δὲν λουζόταν ποτὲ οὔτε χτενιζόταν, καὶ τὰ μαλλιὰ της εἶχαν σκληρύνει πολύ. Ὅταν κάποτε χρειάστηκε νὰ τὰ σηκώσει ἀπὸ τὰ μάτια της, γιὰ νὰ βλέπει καλύτερα, ἀναγκάστηκε νὰ τὰ κόψει μὲ τὸ ψαλίδι ποὺ κούρευαν τὰ πρόβατα. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ὅμως, τὸ κεφάλι της εὐωδίαζε.
Τὸ φαγητὸ της ἦταν λιτότατο, συνήθως μὲ ὅ,τι ἔβρισκε στὴν περιοχή: μανιτάρια, μούσκλια, ἀγριόχορτα, φτέρη, φύλλα τῶν δέντρων, ἢ μὲ λίγη ντομάτα τουρσί, μουχλιασμένη. Τὰ σαββατοκύριακα ἔβαζε καὶ μία κουταλιὰ λάδι στὸ πιάτο της. Ἄλλες φορὲς ἄνοιγε καμιὰ κονσέρβα ψάρι καὶ τὸ ἔτρωγε ὅταν εἶχε πιάσει ἕνα δάχτυλο μούχλα. Ἔτρωγε καὶ σὲ παλιὰ σκουριασμένα ὀρειχάλκινα σκεύη, ἀλλὰ δὲν πάθαινε τίποτα. Νήστευε καὶ μὲ τὸ παλαιὸ καὶ μὲ τὸ νέο ἡμερολόγιο, γιὰ νὰ μὴ σκανδαλίζει κανέναν καὶ ὅταν κάποιοι διαμαρτύρονταν γιὰ τὶς «ὑπερβολές» της, τοὺς ἀπαντοῦσε: «Παιδεύω τὸ σαρκίο μου».
Κι ὅμως, αὐτὴ ἡ αὐστηρὴ μὲ τὸν ἑαυτὸ της ἀσκήτρια ἦταν πολὺ γλυκιὰ καὶ ἐπιεικὴς μὲ τοὺς ἄλλους. Δὲν κρατοῦσε δραχμὴ ἀπὸ τὰ χρήματα ποὺ τῆς ἔδιναν, ἀλλὰ τὰ ἔκρυβε γιὰ νὰ τὰ δώσει στοὺς ἀναγκεμένους ὅταν θὰ ἐρχόταν ἡ ὥρα. Τὰ τότε κοριτσάκια, σημερινὲς γερόντισσες τῆς Κλεισούρας, ποὺ μιλοῦσαν ἑλληνικὰ καὶ βλάχικα, ἀγαποῦσαν τὴ συντροφιά της, ἔστω κι ἂν δὲν καταλάβαιναν τὰ ποντιακά της. Νουθετοῦσε τὶς ἄγαμες κοπέλες ποὺ τύχαινε νὰ παραστρατήσουν, φρόντιζε νὰ παντρευτοῦν, τὶς προίκιζε ἀπὸ τὰ χρήματα ποὺ τῆς ἔδιναν καὶ ἀνέθετε στὴν Παναγία τὴν προστασία τους. «Ἡ Παναΐα κι θὰ χάντ σας» (δὲν θὰ σᾶς χάσει ἡ Παναγία), τοὺς ἔλεγε.
Ποτὲ δὲν πλήγωσε ἢ στενοχώρησε κανένα. Ἂν καταλάβαινε ὅτι κάποιος εἶχε προβλήματα μέσα του, περνοῦσε ἀπὸ δίπλα του, τοῦ ἔλεγε ἕνα δύο λόγια, χωρὶς νὰ τὴν ἀντιληφθοῦν οἱ ἄλλοι, ἀπομακρυνόταν, κι ἐκεῖνος τὴν ἀκολουθοῦσε. Τὸν παρηγοροῦσε, τὸν συμβούλευε, τὸν ἐνίσχυε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, κι αὐτὸς ἔφευγε ἄλλος ἄνθρωπος. Ἔλεγε πολλὲς φορές: «Αὐτοὶ ἦρθαν μαῦροι στὴν Παναγία καὶ φεύγουν ἄσπροι». Γνώριζε πολλὰ σκάνδαλα ἀπὸ ἱερεῖς, μοναχούς, λαϊκούς... Δὲν κατηγοροῦσε ποτὲ κανέναν, ἀλλὰ ἔλεγε: «Νὰ σκεπάζετε, νὰ σᾶς σκεπάζει ὁ Θεός».
Ἀγαποῦσε καὶ τὰ ζῶα. Εἶχε μία ἀρκούδα, ποὺ ζοῦσε στὸ δάσος καὶ τὴν ἔλεγε «ρούσα». Ἐρχόταν κι ἔπαιρνε τροφὴ ἀπὸ τὰ χέρια της, τῆς ἔγλειφε τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια ἀπὸ εὐγνωμοσύνη κι ἐπέστρεφε στὸ δάσος. Ἔβαζε ψίχουλα στὰ περβάζια τῶν παραθύρων γιὰ τὰ πουλάκια, κι αὐτά, ὅταν ἡ ἁγία προσευχόταν, φτερούγιζαν γύρω της καὶ κελαηδοῦσαν. Σὰν νὰ ζοῦσε στὸν Παράδεισο, πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση.
Εἶχε κοινωνία μὲ τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους. Τὸ 1967 μ.Χ., ἀρρώστησε βαριά, ἀπὸ σκωληκοειδίτιδα ἢ κήλη, ὥστε νὰ διπλωθεῖ στὰ δύο ἀπὸ τὸν πόνο. Δὲν δέχτηκε γιατρὸ ἀλλὰ ἔλεγε: «Θὰ ‘ρθεῖ ἡ Παναγία νὰ μὲ πάρει ἀπὸ τὸν πόνο». Ἔβαζε στουπιὰ ἡ φυτίλια ἀπὸ τὶς κανδῆλες, ὥσπου σάπισε ἡ πληγὴ κι ἔβγαζε κακοσμία. Τότε τῆς ἐμφανίστηκε ἡ Παναγία μὲ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ καὶ τὸν Ἅγιο Γεώργιο. Τῆς εἶπε ὁ ἀρχάγγελος: «Θὰ σὲ κόψουμε τώρα». Αὐτὴ ἀπάντησε: «Εἶμαι ἁμαρτωλή, νὰ ἐξομολογηθῶ, νὰ κοινωνήσω, καὶ νὰ μὲ κόψεις». Μία «ἐγχείρηση θὰ σοῆ κάνουμε», τῆς ἁπαντᾶ. Ἔγινε ἡ ἐπέμβαση, ἡ Σοφία ἔγινε καλὰ καὶ συχνὰ σήκωνε χωρὶς ντροπὴ τὴν μπλούζα ἢ τὸ φόρεμά της, γιὰ νὰ δείξει στὸν κόσμο τὴν τομὴ ποὺ ἔκλεισε μόνη της.
Ἡ Ὁσία Σοφία, ἡ «ἀσκήτισσα τῆς Παναγιᾶς» ὅπως ἀποκαλεῖται, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στὶς 6 Μαΐου 1974 μ.Χ. Στὶς 7 Ἰουλίου 1981 μ.Χ. γίνεται ἡ πρώτη ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων της, τὰ ὁποία εὐωδιάζουν. Στὶς 27 Μαΐου 1998 μ.Χ. γίνεται ἡ δεύτερη ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων τηῆς τὰ ὁποία μεταφέρονται στὸ μοναστήρι ἀπὸ τὸ Σεβ. Μητροπολίτη Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ.
Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία τὴν ἐνέταξε τὸ 2011 μ.Χ. στὶς ἁγιολογικὲς δέλτους της καὶ τὴν 1η Ἰουλίου 2012 μ.Χ., ἔγινε ἡ ἐπίσημη ἀνακήρυξή της ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη στὴν Καστοριά.
Τόσο τὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ τοῦ Ὄρθρου ὅσο καὶ τὸν Παρακλητικὸ κανόνα καὶ τὰ Ἐγκώμια πρὸς τὴν Ὁσία, ἔγραψε ὁ Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας, χαρισματοῦχος Δρ Χαράλαμπος Μπούσιας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου