– Όταν λέμε ταπείνωση, εννοούμε τουλάχιστον στο θέμα αυτό του μαρτυρίου να έχη ταπείνωση. Μπορεί να έχη υπερηφάνεια, αλλά τότε να ταπεινωθή και να πή: «Θεέ μου, είμαι υπερήφανος· τώρα όμως δώσ᾿ μου λίγη δύναμη να μαρτυρήσω για την αγάπη Σου και να εξοφλήσω τις αμαρτίες μου».
Οπότε, αν έχη ταπεινή διάθεση και πηγαίνη στο μαρτύριο με μετάνοια, τότε δίνει πολλή Χάρη ο Θεός. Να μην πάη δηλαδή με υπερήφανη διάθεση, με τον λογισμό ότι θα γίνη μάρτυρας και θα του γράψουν μετά το συναξάρι και ακολουθία, θα του κάνουν εικόνα με φωτοστέφανο. Μου είπε κάποιος: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, να φθάσω μέχρι πέμπτου ουρανού». «Καλά, του λέω, ο Απόστολος Παύλος έφθασε στον τρίτο ουρανό1 , εσύ ζητάς να φθάσης στον πέμπτο;». «Γιατί, μου λέει, δεν γράφει να ζητάμε τα “κρείττονα”;» . Ακούς εκεί κουβέντα! Πάντως, αν πάη κανείς στο μαρτύριο, για να έχη δόξα στον Παράδεισο, καλύτερα να μη σκεφθή να μαρτυρήση. Ένας γνήσιος, ένας σωστός Χριστιανός, αν ήξερε ότι και στον Παράδεισο που θα πάη θα έχη πάλι βάσανα, θα έχη μαρτύρια, πάλι θα λαχταρούσε να πάη εκεί. Δεν πρέπει να σκεφτώμαστε ότι, αν υποφέρουμε κάτι εδώ στην γή, θα είμαστε καλύτερα εκεί στον Ουρανό. Να μην πάμε έτσι μπακαλίστικα. Εμείς θέλουμε τον Χριστό. Ας υπάρχη μαρτύριο, ας μαρτυρούμε κάθε μέρα, ας μας δέρνουν κάθε μέρα, και δυο και τρεις φορές την ημέρα· δεν μας απασχολεί. Το μόνο που μας απασχολεί είναι να είμαστε με τον Χριστό.
– Μπορεί, Γέροντα, ένας να ζη ράθυμα καί, όταν χρειασθή, να ομολογήση θαρρετά;
– Για να το κάνη κανείς αυτό, η καρδιά του πρέπει να έχη μέσα καλωσύνη, θυσία. Γι’ αυτό είπα να καλλιεργηθή η αρχοντιά, το πνεύμα της θυσίας. Ο ένας να θυσιάζεται για τον άλλο. Βλέπεις τον Άγιο Βονιφάτιο και την Αγία Αγλαΐδα ; Είχαν την ελεεινή εκείνη ζωή στην Ρώμη, αλλά μόλις κάθονταν να φάνε, ο νούς τους πήγαινε στους φτωχούς. Έτρεχαν να δώσουν πρώτα φαγητό στους φτωχούς και ύστερα έτρωγαν αυτοί. Παρόλο που ήταν κυριευμένοι από πάθη, είχαν καλωσύνη και πονούσαν τους φτωχούς. Είχαν θυσία, γι’ αυτό ο Θεός τους βοήθησε. Και η Αγλαΐδα, αν και ζούσε αμαρτωλή ζωή, αγαπούσε τους αγίους Μάρτυρες και ενδιαφερόταν για τα άγια Λείψανα. Είπε στον Βονιφάτιο να πάη με άλλους υπηρέτες της στην Μικρά Ασία, για να πληρώση και να μαζέψη τα άγια Λείψανα των Μαρτύρων και να τα μεταφέρη στην Ρώμη. Κι εκείνος της είπε χαμογελώντας: «Αν σού φέρουν και το δικό μου λείψανο, θα το δεχθής;». «Μήν αστειεύεσαι μ᾿ αυτά», του λέει εκείνη. Τελικά, όταν έφθασε στην Ταρσό και πήγε στο αμφιθέατρο, για να αγοράση τα άγια Λείψανα, παρακολούθησε τα μαρτύρια των Χριστιανών και αμέσως συγκλονίσθηκε από την καρτερία τους. Έτρεξε, ασπάσθηκε τα δεσμά και τις πληγές τους και τους ζήτησε να προσευχηθούν, για να τον ενισχύση ο Χριστός να ομολογήση δημόσια ότι είναι Χριστιανός.
Μαρτύρησε λοιπόν και αυτός στο αμφιθέατρο και οι σύντροφοί του αγόρασαν το Λείψανό του και το μετέφεραν στην Ρώμη, όπου Άγγελος Κυρίου είχε πληροφορήσει την Αγλαΐδα για το γεγονός. Έτσι έγινε εκείνο που χαριτολογώντας είχε προφητεύσει ο Βονιφάτιος, πριν φύγη από την Ρώμη. Ύστερα εκείνη, αφού μοίρασε την περιουσία της, έζησε με άσκηση και πτωχεία ακόμη δεκαπέντε χρόνια και αγίασε . Βλέπετε, δεν είχαν βοηθηθή, γι᾿ αυτό είχαν παρασυρθή στο κακό και είχαν παρεκτραπή. Είχαν όμως πνεύμα θυσίας και ο Θεός δεν τους άφησε.
1.Βλ. Β’ Κορ. 12, 12.
2.Βλ. Α’ Κορ. 12, 31.
3.Ο Άγιος Βονιφάτιος ήταν δούλος της Συγκλητικής Αγλαΐδος, αλλά και δούλος στον έρωτα της κυρίας του
Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, «Πνευματική αφύπνιση», Λόγοι Β‘
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου