Ένα βράδυ των Χριστουγέννων ο άγιος Ιερώνυμος προσευχόταν γονατιστός στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Έστρεφε τον νου του στους μάγους, που αξιώθηκαν να δουν το Σωτήρα βρέφος, να τον προσκυνήσουν και να του προσφέρουν τα πολύτιμα δώρα τους: χρυσό, λιβάνι και σμύρνα.
Και ενώ αυτά είχε στο νου του, άκουσε τη φωνή του Χριστού, που του έλεγε:
- Ιερώνυμε, εσύ τι δώρο θα μου κάνεις σήμερα;- Ω! θείο Βρέφος, απάντησε ο άγιος.
Ό, τι είχα τα άφησα όλα για Σένα. Σπίτια, αξιώματα, πλούτη. Τώρα είμαι φτωχός και ταπεινός καλόγηρος για Σένα. Δεν έχω πια τίποτα, που δεν σου το έχω προσφέρει.
- Έχεις κάτι Ιερώνυμε! Και αυτό το θέλω!
- Τι είναι αυτό , θείον Βρέφος; - Οι αμαρτίες σου, Ιερώνυμε! - Οι αμαρτίες μου; Και τι τις θέλεις Κύριε;
- Θέλω να σου τις συγχωρήσω, Ιερώνυμε. Μην αργείς να μου τις προσφέρεις.
Ο άγιος Ιερώνυμος άρχισε να κλαίει από συγκίνηση. Κατάλαβε ακόμη πιο βαθειά, ότι ο Χριστός δεν ήρθε να μας κρίνει, αλλά να μας σώσει από το χειρότερο κακό που υπάρχει στον κόσμο: από την αμαρτία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου