Ημέρα πού θα πέραση και δεν ένοιωσες τον Χριστό μας στην καρδία σου, δια της προσευχής, αναγνώσεως Ψαλτηρίου, Ευαγγελίου, κλπ., κλπ., να θεωρείς ότι απώλεσες αυτή την μέρα!
Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως η Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκατάλειψης! Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο,
Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου αν δεν γίνω όλος Σος!Χαιρέτησε την Χάριν! Όταν αισθάνεσαι κατάνυξιν, είναι επειδή σε επισκέπτεται η Χάρις του Θεού. Χαιρέτησε την και αγκάλιασε την, δηλ. ζήσε την επίσκεψιν της Στοργής του Θεού εκείνη την ώραν και ταπεινά ευχαρίστησε τον Θεόν δια το δώρον αυτό και παρακάλεσε Τον να μη σε εγκαταλείψει ποτέ!
Ένας Γέρων, προσηύχετο 26 ημέρες νηστικός και ζούσε με το αντίδωρο της Κυριακής. Προσηύχετο όλη την νύκτα με δάκρυα. Μετά τα μεσάνυκτα, αντί δακρύων, από τα μάτια του έτρεχε αίμα. Ήλθε ή ώρα να μεταβάλει τα τίμια δώρα και δεν μπορούσε, ούτε να γονατίσει, ούτε να ψάλλει. Ο Θεός δίδει τα πάντα, αλλά να θέλωμεν, να Του ζητούμε. Να απευθύνεστε εις τον Θεόν όχι σαν ξένοι, σαν υπηρέτες, αλλά σαν παιδιά προς στοργικό πατέρα.
Χριστός θέλω να ακούς και να κλαίεις, να κατανύσσεσαι, να σκιρτάει η καρδιά σου!!!
Ο Γέροντάς μου, ο Μισαήλ, πριν να ανατείλει ο ήλιος, ανέβαινε στο βουνό. Με την εμφάνιση του ηλίου σήκωνε τα χέρια του και έτσι έμενε μέχρι που βασίλευε…. Πάντα με ευγνωμοσύνη τον ενθυμούμαι. Ιδίως από την αγάπη του διά την ησυχία και διά την προσευχή. Είχε μεγάλο πόθο μέσα του δια την προσευχή. Όλος φλόγα. Αλλού δεν το είδα αυτό. Η προσευχή του τον αναβίβαζε εις τον ουρανό. Αγαπούσε πολύ και επιμελείτο την κατανυκτική προσευχή. Τον βλέπαμε, τακτικά απεμακρύνετο, έφευγε σε μακρινά εξωκκλήσια ή μοναστήρια και γύριζε το βράδυ ή την άλλη μέρα ή και αργότερα. Ήταν έγγαμος, αλλά δεν ήταν με την γυναίκα του. Αδέλφια ήταν. Πήγαινε, δούλευε στα χωράφια, τους βοηθούσε, αλλά έφευγε. Μόνος του έμενε, ή στα εξωκκλήσια. Συνάφειες με κόσμο δεν είχε. Δεν μιλούσε εύκολα. Μόνος του δούλευε και μετά έφευγε. …Τέτοιους ανθρώπους δεν βρίσκεις σήμερα, ήταν ένας άλλος αββάς Ισαάκ. Ποτέ δεν άφηνε άνθρωπον να τον επαινέσει. Κι αν τολμούσε κανείς να του πει κάποια καλή κουβέντα, ήταν ικανός ο Μισαήλ να μην του ξαναμιλήσει ποτέ».
Από το βιβλίο «Ιερώνυμος, ο Γέρων της Αιγίνης», Ι Ησ. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αίγινας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου