Τὸ ἐμπόδιο γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ ἐξομολογητήρι, εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ὁ ἐγωισμός. Πῶς θὰ πῶ τὰ ἁμαρτήματά μου; Πιάνει τὸν ἄνθρωπο μία ντροπή, ἀλλὰ τὴν ντροπὴ αὐτὴ πρέπει νὰ τὴν ἔχουμε ὅταν πρόκειται νὰ ἁμαρτήσουμε. Τότε θὰ μᾶς φυλάξη γιὰ νὰ μὴν κάνουμε ἁμαρτίες. Ὅταν ὅμως πρόκειται νὰ φθάσουμε στὴν μεγάλη αὐτὴ σωτηρία, πρέπει νὰ τρέξουμε ἀμέσως.
Ὅταν ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἔχουμε τὴν ἀρρώστια τοῦ καρκίνου καὶ μάθουμε ὅτι κάποιος γιατρὸς εἶναι στὸν Βόρειο Πόλο, ἀμέσως θὰ δώσουμε τὰ πάντα, θὰ
ἐξοικονομήσουμε τὰ χρειώδη καὶ θὰ σηκωθοῦμε νὰ πᾶμε, νὰ θεραπευθοῦμε ἀπὸ τὴ νόσο αὐτὴ τοῦ σώματος. Δὲν φειδόμεθα μήτε κόπους, μήτε...
μόχθους, μήτε οἰκονομικά, μήτε τίποτα. τὰ ἀφήνουμε ὅλα καὶ τρέχουμε. Ταπεινώνεται ἡ ψυχή μας, προκειμένου νὰ γίνουμε καλά.
Ὅταν ἔχουμε ὅμως τὸν καρκίνο τῆς ἁμαρτίας καὶ μᾶς ἀπειλεῖ μὲ θάνατον τῆς ψυχῆς, πόσο πρέπει νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ πάντα, καὶ δουλειὰ καὶ μεροκάματο καὶ ἀπόσταση καὶ νὰ τρέξουμε!
Νὰ φθάσουμε ἐκεῖ, νὰ γονατίσουμε, νὰ ἀναποθέσουμε τὴν πληγή μας ἐκεῖ κάτω, νὰ πάρουμε τὸ φάρμακο, νὰ γίνουμε καλά, κι ἔτσι νὰ γλυτώσουμε ἀπὸ τὸν φοβερὸ θάνατο τῆς ψυχῆς!
Σὰν ἄνθρωποι ποὺ εἴμεθα, δὲν γνωρίζουμε τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἔρθη ὁ Κύριος. Μᾶς τὸ εἶπε: «Γρηγορεῖτε, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν, οὐδὲ τὴν ὥραν, ἐν ἡ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται» (Μάτθ.25.13). Τρέξτε, λέει, μὴν κάθεστε καθόλου. Δὲν γνωρίζετε τὴν στιγμή, ποὺ θὰ ἀποφασίση ὁ Κύριος νὰ φύγετε ἀπὸ τὸν μάταιο αὐτὸ κόσμο.
Δὲν ἔχουμε συλλάβει τὴν ἔννοια τοῦ πράγματος, τόσον τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως ὅσον καὶ τῆς ἴδιας μας τῆς ζωῆς. Πόσον εἶναι ἐπισφαλὴς ἡ ζωή μας!
ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἡ τέχνη τῆς Σωτηρίας, τόμος Α'
ἔκδ.: Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου, Ἅγιον Ὅρος 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου