Στήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τοῦ Εὐσεβίου Καισαρείας (βιβλίο Ζ´, κεφ.21) ὑπάρχει ἕνα σημαντικό κείμενο, πού ἀναφέρεται στόν λοιμό τῆς Ἀλεξάνδρειας. Μᾶς βοηθεῖ νά προσεγγίσουμε ὀρθοδόξως αὐτά πού ζοῦμε σήμερα. Παραθέτουμε σέ ἐλεύθερη ἀπόδοση ἕνα μέρος τοῦ κειμένου αὐτοῦ, ὅπου ἕνας Χριστιανός ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια περιγράφει τήν κατάσταση στήν πόλη ὡς ἑξῆς:
«Οἱ περισσότεροι Χριστιανοί ἔδειξαν τόση φιλανθρωπία καί φιλαδελφία, πού περιέθαλπαν χωρίς προφυλάξεις τούς ἀρρώστους, τούς ὁποίους περιποιοῦνταν μέ ἰδιαίτερη φροντίδα,στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καί εὐχαρίστως τούς συναναστρέφονταν, καί μοιράζονταν τόν πόνο καί τίς πληγές τους, ἔτσι πού πολλές φορές θεράπευαν ἐκείνους κι ἀρρώσταιναν καί πέθαναν οἱ ἴδιοι, ἀποδεχόμενοι νά πάρουν τή θέση τους. Ἔτσι ἔγινε σαφές ὅτι ἡ πίστη τους δέν ἦταν μόνο λόγια ἀλλά καί πράξη καί οἱ καλύτεροι ἀδελφοί μας μέ αὐτό τόν τρόπο ἔφυγαν ἀπ᾽ αὐτή τή ζωή, μερικοί πρεσβύτεροι καί διάκονοι, ἀλλά καί λαϊκοί, ἐπαινούμενοι ἀπό ὅλους πού θεώρησαν τόν θάνατο μέ αὐτό τόν τρόπο λόγῳ τῆς πολλῆς εὐσέβειας καί τῆς ἰσχυρῆς πίστης τους, ὅτι δέν διαφέρει ἀπό τό μαρτύριο, καί ἀγκαλιάζοντάς τα, τούς ἔκλειναν τά στόματα καί τά μάτια, τά σώματά τους τά περιέφεραν (πρός ταφή) στούς ὤμους, ἀργότερα δέ κι οἱ ἴδιοι πάθαιναν τά ἴδια καί δέχονταν πάντοτε τίς ἴδιες περιποιήσεις ἀπό τούς ἑπόμενους (Χριστιανούς). Οἱ ἐθνικοί ὅμως ὅλοι κι αὐτούς πού ἦταν σέ ἀρχικό στάδιο τῆς ἀρρώστιας ἀπέφευγαν κι ἔδιωχναν ἀκόμα καί τούς στενούς συγγενεῖς τους, καί τούς πέταγαν στόν δρόμο μισοπεθαμένους (γιά νά μήν κολλήσουν) καί τούς νεκρούς ἄφηναν ἄταφους καταστρέφοντας τούς κοινωνικούς δεσμούς, γιά νά ἀποφύγουν τόν θάνατο πράγμα πού βέβαια δέν ἦταν εὔκολο νά πετύχουν, παρόλες αὐτές τίς (ἀπάνθρωπες) μεθοδεύσεις τους».
Τί μᾶς διδάσκει αὐτό; Ὅτι τό Χριστιανικό ἦθος, πού διασώζει ἡ Ὀρθοδοξία, εἶναι ἀντίθετο μέ τήν καλλιέργεια τοῦ φόβου καί τήν ἀπομόνωση τοῦ συνανθρώπου μας, ἀκόμα καί ὅταν εἶναι ἄρρωστος, πόσο μᾶλλον ἄν εἶναι ὑγιής καί ἁπλῶς ὑποψιαζόμαστε ὅτι μπορεῖ νά φέρει τόν ἰό. Δέν θά πάρουμε μέτρα προφύλαξης; Φυσικά, δέν θά ἐκπειράσουμε τόν Κύριο μας, ἀπαιτώντας θαῦμα. Ὅμως δέν θά προσχωρήσουμε στόν καλλιεργούμενο πανικό καί τήν θεοποίηση τῆς φιλαυτίας τῶν ἀσεβῶν.
Δέν θά ὑποκύψουμε σέ παράνομα καί ἀντισυνταγματικά μέτρα κατά τῆς Ἐκκλησίας, τῶν μυστηρίων, τῶν ἱεροπραξιῶν καί τῆς Παράδοσής της. Δέν θά ὑποταχθοῦμε σέ ἐξουσίες πού παίρνουν μέτρα, τά ὁποῖα στήν πράξη συνιστοῦν κατήχηση στήν ἀσέβεια καί σέ ἔμπρακτες βλασφημίες. Δέν θά παρασυρθοῦμε, παρόλο τόν σεβασμό μας στήν πραγματική ἐπιστημονική γνώση, σέ «επιστημονικές ἀπόψεις» πού σύμφωνα μέ τόν
Πλάτωνα, συνιστοῦν πανουργία.
«Πᾶσα
γάρ ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης
καί τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία καί οὐ
σοφία φαίνεται (=ἀποδεικνύεται)» (Πλάτωνος Μενέξενος)...
Διμηνιαία ἔκδοση τοῦ Πανελληνίου Συνδέσμου
γιά τήν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση «Παρακαταθήκη»
ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2020 • ΤΕΥΧΟΣ 133
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου